του
Μανώλη Αναστόπουλου
Και έτσι όπως η κατάθεση των μηχανογραφικών πλησιάζει προς το τέλος της αυτό που μένει για να κλείσει και ο φετινός κύκλος των πανελλαδικών εξετάσεων είναι η ανακοίνωση προς τα τέλη Αυγούστου των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Η συμπλήρωση του μηχανογραφικού ή καλύτερα ο τρόπος συμπλήρωσής του είναι η τελευταία κίνηση που βρίσκεται στην δική μας σφαίρα επιρροής μια και ασφαλώς στις βάσεις εισαγωγής δεν μπορούμε να παρέμβουμε.
Συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό
Κάθομαι λοιπόν τώρα και καταγράφω τη σειρά προτίμησής μου για τις σχολές (του πεδίου που με ενδιαφέρει) έχοντας συγκεντρώσει πληροφορίες από άτομα που έχουν (τουλάχιστον) αρκετή γνώση του συγκεκριμένου χώρου αλλά ακούγοντας συγχρόνως – ενίοτε αναγκαστικά – και άλλους που έχουν το «εγκληματικό» θράσος να ανακηρύσσουν τον εαυτό τους γνώστη και μάλιστα σύμβουλο επί των πάντων.
Πρόκειται ασφαλώς για μια πολύ δύσκολη διαδικασία φιλτραρίσματος και στη συνέχεια παντρέματοςεπιθυμιών, πρέπει, δεδομένων και πληροφοριών η οποία όχι σπάνια καταλήγει σε λανθασμένες επιλογές ή ακόμα και στο «στρίμωγμα» σχολών στο μηχανογραφικό προκειμένου να ονομαστώ φοιτητής. Αυτές οι τελευταίες όμως επιλογές «βρίσκονται» συνήθως πολύ μακριά από εκεί όπου εγώ πραγματικά θέλω.
Οι σημερινές σκέψεις μας – αφού πρώτα παρακαλέσουμε (θερμά) τους αυτοαποκαλούμενους γνώστες να σταματήσουν να προσφέρουν «σοφία» που δεν κατέχουν – αφορούν κυρίως αυτή την προσπάθεια στριμώγματος σχολών στο μηχανογραφικό με βασικό κριτήριο ότι αυτές θα μας δώσουν (τουλάχιστον) το φοιτητικό πάσο!
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεν «πήγα» τόσο καλά όσο θα ήθελα για να περάσω σε μια από τις βασικές σχολές της προτίμησής μου και βέβαια προβληματίζομαι για το τι να κάνω.
Η απόφαση μου για το μετά ασφαλώς εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες (μεταξύ των οποίων και ο οικονομικός) τους οποίους πρέπει να σταθμίσω με ψυχραιμία αλλά και κατόπιν ειλικρινούς συζήτησης με γονείς, καθηγητές, γνωστούς αλλά κυρίως με τον εαυτό μου.
Ερωτήσεις που με αφορούν
Κανείς άλλος εκτός από εμένα δεν ξέρει καλύτερα τις απαντήσεις των παρακάτω ερωτήσεων που ενδέχεται να καθορίσουν το μετά μου:
- Κατάλαβα τι ακριβώς δεν πήγε καλά και σύμφωνα με το πως το περίμενα;
- Αυτό που «περίμενα» συνοδεύτηκε από την ανάλογη προσπάθεια;
- Μήπως δεν ξεκαθάρισα τη διαφορά του θέλω από αυτή του περιμένω;
- Θεωρώ ότι «έδωσα» όλα εκείνα που μπορούσα και συγχρόνως «άκουσα» τους ανθρώπους που άξιζε να εμπιστευτώ;
- Γνωρίζω το δικαίωμά μου στη δεύτερη ευκαιρία;
- Συνειδητοποιώ ότι στην περίπτωση μιας νέας προσπάθειας αυτή θα αφορά ένα (μόλις) χρόνο – ενώ ενδεχομένως θα επηρεάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου ;
- Έχω σκεφτεί ότι αναλαμβάνοντας σε ένα θέμα (όχι για τα μάτια των άλλων) το μέρος της ευθύνης που μου αναλογεί «υπογράφω» την ύπαρξη καλύτερου αποτελέσματος την δεύτερη φορά που θα το αντιμετωπίσω;
- Η απάντησή μου στο ερώτημα «αν θέλω να ασκήσω το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία» είναι η λέξη «ΠΟΛΥ»;
Η γνώμη μας
Μέσα στη καρδία του καλοκαιριού ακούγεται «εφιαλτικό» σενάριο για ένα 18χρονο που μόλις τέλειωσε τις πανελλαδικές εξετάσεις να αρχίζεις συζητήσεις που να καταλήγουν στο ερώτημα «μήπως να ξαναδώσω»;
Το καλοκαίρι είναι εδώ και πρέπει να το χαρείτε αλλά κάπου εκεί προς τα τέλη Αυγούστου σκεφτείτε ότι καλοκαίρια θα υπάρξουν πάρα πολλά στη ζωή σας πανελλαδικές όμως λίγο δύσκολο πάνω από 2 φορές.
Αν δεν αρνείστε την αλήθεια της προηγούμενης πρότασης και αν απαντήστε «άκοπα» στις παραπάνω ερωτήσεις μη φοβηθείτε τη δεύτερη προσπάθεια. Αυτή η αίσθηση του «πάλι θα πρέπει να πιάσω αυτά τα μαθήματα» φαντάζει κάτι σαν τρομακτική μόνο στο τώρα. Αν η απόφασή σας είναι «πραγματική» και αντιπροσωπεύει κυρίως το δικό σας θέλω σε πολύ λίγο διάστημα το προηγούμενο συναίσθημα θα έχει χαθεί.
Με την εμπειρία που αποκτήσατε αλλά και με τις όποιες διορθωτικές αλλαγές στο σκεπτικό σας σε ένα μόλις χρόνο το πιο πιθανό είναι να πείτε αλλά και να επαναλαμβάνετε συχνά στον εαυτό σας
«Μπράβο σου που δεν αγνόησες το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας»
