Αρκετοί είναι οι καθηγητές που επέλεξαν να βρίσκονται στο χώρο της εκπαίδευσης – θέλησαν να συμμετέχουν μέσα από το έργο τους στο παρακάτω της ζωής των άλλων. Αυτοί οι δάσκαλοι δεν βρέθηκαν «έτσι» στη θέση αυτού που μεταφέρει γνώση.
Ήταν το συνειδητοποιημένο θέλω κάποιων ανθρώπων που δεν φοβούνται το καλύτερο!
Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει – μεταξύ πολλών άλλων – εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και ταυτόχρονα αναγνώριση ότι μπορείς να συμβάλλεις κατά ένα μικρό μόνο κομμάτι σε μια εξελικτική διαδικασία της οποίας η κατάληξή κατά κανόνα τείνει στο άπειρο.
Έτσι αντιλαμβάνεσαι τη γνώση.
Μεταφορά γνώσης για την πορεία ζωής των νέων – photo: Annie Spratt-unsplash
Στη σκέψη σου η έννοια της διδασκαλίας δεν περιορίζεται στην ύλη των μαθημάτων της ειδικότητάς σου. Επεκτείνεται – σε μεγάλο βαθμό – στη μεταφορά συμπεριφοράς ή βιωμάτων ικανών να εμπνεύσουν τους μαθητές σου στην αναζήτηση και απόκτηση «παιδείας». Και βέβαια ο βαθμός της παιδείας δεν είναι «συνθετικό» των πτυχίων. Επισκιάζει το οτιδήποτε άλλο! Η παιδεία είναι ή πρέπει να είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη υπόσταση των ατόμων που ζουν σε μια οργανωμένη κοινωνία.
Στο έργο που προσπαθείς να επιτελέσεις συμμετέχει βέβαια και το περιβάλλον που άλλοτε βρίσκεται δίπλα σου, και άλλοτε ατυχώς απέναντί σου.
Για κάποιους από αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις στο χώρο της εκπαίδευσης μοιάζει να είναι «άγνωστο» το μέγεθος της συνεισφοράς του καθηγητή στο μέλλον της νέας γενιάς. Σαν αποτέλεσμα έχουν υιοθετήσει εσχάτως μια λογική που θα την χαρακτηρίζαμε τουλάχιστον περίεργη!
Αυτή η λογική ξεκίνησε από το εξωτερικό περιβάλλον – τον γενικό σχεδιασμό της εκπαίδευσης – με την σταδιακή «αφόπλιση» του καθηγητή ο οποίος κατά την ατυχή άποψή τους μπορεί εύκολα να περνάει τα σωστά μηνύματα σε ομάδες διαφορετικών ατόμων. Είναι αρκετή – σα να λέμε – μια ματιά! Συνεχίστηκε από το εσωτερικό περιβάλλον (υποσύστημα του προηγούμενου) που εν ονόματι της κρίσης, του ανταγωνισμού και της διεκδίκησης της πρωτιάς αντιλαμβάνεται την έννοια του «σύγχρονου» καθηγητή σαν ενός διαθέσιμου «πολυεργαλείου» που παρά τα δύσκολα ΠΡΕΠΕΙ ενός καθηγητή θα εκτελεί την όποια εργασία του ζητηθεί και μάλιστα αποτελεσματικά!
Μένουμε με την απορία αν ένας τέτοιος «σχεδιασμός» θα μπορούσε ποτέ να συμμετέχει βοηθητικά στη θετική κατάληξη του έργου ενός καθηγητή. Βέβαια η απορία μοιάζει να έχει τη λογική ενός ρητορικού ερωτήματος.
Ο φορέας που είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό της παιδείας θα πρέπει να αντιληφθεί το αυτονόητο. Και αυτό είναι ότι επιβάλλεται να αλλάξει άμεσα «λογική» γιατί καθηγητές με το προφίλ που περιγράφουμε δεν μπαίνουν σε «καλούπια». Είναι λάτρεις του έργου τους και αυτό λέγεται «μεταφορά παιδείας».
Επομένως αν συνεχιστεί η υποτίμηση του έργου τους δύο είναι τα ενδεχόμενα. Σύμφωνα με το πρώτο θα αρκεστούμε σε μια «διακριτική» παρουσία τους στο χώρο. Αν συμβεί το δεύτερο η «πραγματική» απουσία τους είναι θέμα χρόνου να λάβει χώρα αν κάτι τέτοιο δεν έχει ήδη συμβεί.
Έχετε την αίσθηση ότι θα είναι υπέρ της νέας γενιάς να συμβεί ένα ή και τα δύο από τα προηγούμενα;
