Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*
Ι. Μεγάλη εικόνα
Ας αναστοχαστούμε που βρισκόμαστε. Έχουμε μπει πλέον στην 9η χρονιά μνημονίων. Κοντεύουμε να πάθουμε ως λαός «ιδρυματοποίηση», εξαιρουμένων όσων μας «γιατρεύουν» και όσους «ξέφυγαν» στο εξωτερικό. Την ίδια ώρα στην υπόλοιπη Ερωπαϊκή Ένωση τα πράγματα είναι και ίδια και αλλοιώς, το ίδιο και παγκοσμίως. Εδώ η κυβέρνηση μέσω της «δικής μας» ΕΡΤ πανηγυρίζει με μισές «αλήθειες» ότι «χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν αυξήσεις στους μισθούς τους»!!! Υπονοούν την ωρίμανση μιας μεγάλης μερίδας, αφού ούτε όλοι θα την πάρουν, ούτε ότι έχει ήδη χαθεί μία (2016-2017).
Και ενώ η σύγχρονη επιστήμη και οι εφαρμογές δίνουν θεωρητικά τη δυνατότητα να μειωθεί ο μέσος όρος εργασίας και όλοι οι δυνάμενοι να εργαστούν και να έχουν αξιοπρεπή εργασία, ο «υπαρκτός καπιταλισμός» οδηγεί τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση, τον γνωστό νεοφιλελευθερισμό. Μια χούφτα ανθρώπων, μέσω ειδικών άτυπων elite ή διεθνών οργανισμών στρίβει το τιμόνι διαρκώς ενάντια στις δυνάμεις εργασίας. Η Ε.Ε. δεν ξέφυγε απ’ αυτό. Με το ΝΑΤΟ π.χ. παίζουν με διαιρέσεις κρατών και πολέμους, ενώ με τον ΟΟΣΑ προσπαθούν να καθορίσουν την ιδεολογία της νέας γεννιάς. Όμως στην ζωή τα πράγματα έχουν αντιφάσεις, γι αυτό και νέα δεδομένα εμφανίζονται.
Ας δούμε ένα δεδομένο που εμφανίστηκε πριν λίγο καιρό στην «μητροπολιτική» Γερμανία, που παίζει το ρόλο του «οικονομικού επιτηρητή μπαμπούλα» στο Βορρά και του «σκληρού εφαρμοστή λιτότητας» στο Νότο της ΕΕ. «Η περίοδος των συγκρατημένων μισθών -η οποία αναφέρεται στη δεκαετία μετά τις μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας το 2002- φαίνεται να έχει παρέλθει. Το επιχείρημα για υψηλότερους μισθούς στη Γερμανία μοιάζει σήμερα ισχυρό, ωστόσο εξελίσσεται περίπου από την αρχή αυτής της δεκαετίας». [1] Επίσης: «Η συμφωνία που επετεύχθη (το εργατικό συνδικάτο IG Metall ) στη Βάδη-Βυρτεμβέργη με την ομοσπονδία των εργοδοτών Suedwestmetall, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης των μισθών κατά 4,3% από τον Απρίλιο και του δικαιώματος σε 28ωρη εβδομάδα εργασίας, αποτελεί μία ακόμη ένδειξη ότι οι μισθολογικές πιέσεις επιστρέφουν τελικά στην Ευρωζώνη». [1]
Παρατηρούμε λοιπόν για άλλη μία φορά ότι: α) συνδέεται η αύξηση των μισθών με την μείωση της ανεργίας, β) ο ονομαστικός μισθός σχετίζεται με πλευρές του κοινωνικού μισθού (εδώ εβδομαδιαίο ωράριο) και γ) Το συνδικάτο διαπραγματεύτηκε λόγω ισχύος την ισόρροπη σχέση χρόνου εργασίας και μισθού.
ΙΙ. Τι γίνεται στην Ελλάδα;…
ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΕΔΩ
