Με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι η διαδικασία της (πραγματικής) μάθησης «προτιμά» την ποιότητα αντί της ποσότητας. Η ρήση του Αριστοτέλη «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ» δηλώνει καθημερινά παρούσα στην τάξη σου. Εννοιολογικά το γνωρίζεις, εμπειρικά το διαπιστώνεις, επιστημονικά το πιστεύεις στην πράξη όμως τι συμβαίνει; Το εφαρμόζεις;
Μια συνηθισμένη τάξη: Λειτουργώντας με το «πολλώ»
Λοιπόν, τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων πέρσι ήταν πολύ απαιτητικά! Με το ρυθμό που πηγαίνουμε δεν θα προλάβουμε να πούμε όλα όσα θέλω. Πρέπει να επιταχύνουμε.
Άρα, ξεχάστε τις πέντε ασκήσεις που σας έβαζα ανά μάθημα. Από αύριο οκτώ μπορέι και δέκα. Θέλω να καλύψουμε (όσο μπορούμε) το ενδεχόμενο να δείτε στις εξετάσεις άσκηση που έχουμε κάνει ή έστω μια παρόμοια. Δεν το καταλαβαίνετε;
Επίσης για τους ίδιους λόγους από εδώ και πέρα θα γράφουμε περισσότερα διαγωνίσματα
Μια διαφορετική τάξη: Επιλέγοντας το «ευ»
Για ακούστε. Ανεξάρτητα από τον βαθμό δυσκολίας των περσινών θεμάτων στις πανελλαδικές στο εξής θα λειτουργούμε διαφορετικά.
Συγκεκριμένα δεν θα έχετε να λύσετε πολλές ασκήσεις, αλλά τη μέρα που θα τις συζητήσουμε θα μου εξηγήσετε τη διαδικασία που ακολούθησε η σκέψη σας στην προσπάθεια να τις λύσει. Στη συνέχεια σκέφτομαι να σας δώσω ενδεικτικές απαντήσεις τις οποίες θα διαβάσετε και θα παραλληλίσετε με τις δικές σας. Θα βρείτε τις διαφορές και τυχόν απορίες θα τις συζητήσουμε στο επόμενο μάθημα.
Την ίδια ακριβώς «λογική» θα εφαρμόζουμε και στα διαγωνίσματα.
Βασικός και αδιαπραγμάτευτος όρος της νέας «λογικής» μας είναι ότι δεν θα έρθει κανείς χωρίς να έχει φέρει καταγεγραμμένη την προσπάθεια λύσης των ασκήσεων.
Το «ευ» επιζητά την ύπαρξη του λάθους
Ο ρόλος μας σαν καθηγητές δεν είναι να «γεμίζουμε» με ασκήσεις και διαγωνίσματα τα παιδιά για να πούμε ότι «είπαμε» πολλές ή μήπως τυχαία «κάνουμε» αυτή που θα «πέσει»… Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αρκετές από τις πολλές – ελλείψει χρόνου – δεν θα αναλυθούν σε έκταση με συνέπεια οι μαθητές να μην «αναγνωρίσουν» την λογική του λάθους που ενδεχομένως έκαναν.
Οπότε τι ουσιαστικό θα έχουμε πετύχει;
Φοβάμαι μόνο την καλλιέργεια της τέχνης του παπαγαλισμού και βεβαίως το άκουσμα (με ότι αυτό σημαίνει) ότι ο τάδε έπιασε τα θέματα!
Η (πραγματική) επιτυχία στις εξετάσεις λομως έρχεται, και πρέπει να έρχεται, μέσα από τη δυνατότητα του μυαλού να αξιοποιεί σωστά και δυναμικά την υπάρχουσα γνώση για να την πάει παρακάτω. Με άλλα λόγια έχοντας αναλύσει 10 ασκήσεις να μπορεί να λύσει 100.
Δεν θα μπορούσε η διαδικασία της (πραγματικής) μάθησης να μην επιζητά και τα λάθη..
Το σκεπτικό μας δεν μπορεί να είναι πάντα αλάνθαστο. Λάθη θα γίνονται όσο το μυαλό δεν βρίσκεται σε αδράνεια. Το χρήσιμο για το παρακάτω της ζωής μας είναι να αποκτήσουμε εκείνη τη διαδικασία σκέψης ώστε να περιορίσουμε τα λάθη μας ή να τα ανακαλύψουμε πριν υποστούμε τις συνέπειές τους.
Αυτή η διαδικασία σκέψης είναι το «ευ» που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία το «πολλώ»
