Τι κάνω εγώ εδώ;
του Πάνου Ντούλα,
καθηγητή Αγγλικής στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Κορίνθου,
Κόρινθος, 15/06/2017
Περνάω και βάζω τα μαύρα στικεράκια πάνω από τα ονόματά τους. Βλέπω τα χεράκια τους να τρέμουν.
Δεν κουβαλάνε μόνο το δικό τους άγχος αλλά και ολόκληρη την οικογένεια από πίσω τους:
τη μάνα-κολώνα που φρόντιζε να είναι τα πάντα έτοιμα, τον πατέρα που έλιωσε για να πληρωθεί εκείνο το εξτρά φροντιστήριο, τη γιαγιά που ελπίζει η εγγονή να καταφέρει αυτό που αυτηνής της το στερήσανε.
Ξεροκαταπίνουν.
Νερό.
Πέφτει λίγο στο γραπτό.
Ωχ! Το γραπτό-καθρέπτης του ανθρώπου. Μπορεί μια ψυχή να την κλείσεις μέσα σε 16 σελίδες;;; «Τουαλέτα, κύριε«. Ουφ. Βατά. Θα τα προλάβουν;;; Μα αυτός γιατί δεν γράφει στο 3ο;;; «Έχετε μία ώρα ακόμη, παιδιά«. «Ησυχία, παρακαλώ!«. Στυλό;;; Ναι, πάρε παιδί μου. Κάνε να γράψουν, κάνε να γράψουν, Παναγιά μου. Κι άμα γράψουν, so what? Ένα πτυχίο άχρηστο: απλά τους κοροϊδεύουμε. «Έχετε ένα τέταρτο ακόμη«. Αυτή στο βάθος ξεφυσάει. «Όλα καλά συνάδελφοι;» «Μια χαρά, κύριε Διευθυντά«. Τουαλέτα; Πάλι; «Δεν αντέχω δάσκαλε«. «Όλα θα πάνε καλά, παιδί μου. Ηρέμησε«. Ουφ. «Κάτω τα μολύβια.»
Άλλη μια μέρα τελείωσε: την βγάλαμε καθαρή (;;;).
Εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις.
Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια: εξεταζόμενος, επιτηρητής, εισηγητής.
Τεστ, διαγωνίσματα, πρόοδοι, εργασίες, απαλλακτικές, εισηγήσεις σε ενδοσχολικές, πανελλήνιες, ξένες γλώσσες, σχολείο, προπτυχιακά, μεταπτυχιακά, κτλ.
Έχω σιχαθεί.
Πιο πολύ τον εαυτό μου: είμαι με τους απέναντι αλλά δεν γίνεται να δείξω Έλεος γιατί θα ακυρώσω τον ρόλο μου κι απλά θα βρεθεί κάποιος άλλος να τα κάνει χειρότερα. Όλοι περιμένουν αυστηρότητα και τήρηση του Νόμου: κι οι από πάνω κι οι από κάτω. Δικαιοσύνη, πάνω από όλα. Και στην γκιλοτίνα. Πνίγομαι.
Τι κάνω εγώ εδώ;;;
Στην καλύτερη περίπτωση, παυσίπονο.
Πώς γίνεται ένα τόσο ωραίο πράγμα όπως η μετάδοση γνώσης σε παιδιά γεμάτα περιέργεια να καταντάει τόσο άσχημο;;;
Δεν γίνεται να πάει αλλιώς το πράγμα;;;
