Αποτελεί χωρίς αμφιβολία χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου η «αντίδραση» στην εμφάνιση του διαφορετικού. Βέβαια ο βαθμός της αντίδρασης διαφοροποιείται ανάλογα με το πόσο πολύ «νέο» είναι το διαφορετικό, πόσο κοντά μας βρίσκεται, αλλά και από την προσωπικότητα του καθενός μας.
Πράγματι βιώνοντας την «νέα» Ελλάδα, αυτή μετά το 2009, θα συναντήσουμε πολλές συμπεριφορές, αν όχι εντελώς καινούριες, σίγουρα όχι τόσο γνωστές τουλάχιστον ως προς την συχνότητα της εμφάνισής τους ή / και την ένταση της έκφρασής τους.
Το περισσότερο ορατό από τα νέα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μας ίσως είναι η έντονη επιθετικότητα ή / και η εκνευριστική αδιαφορία που βγάζουμε προς πρόσωπα ή καταστάσεις ανεξάρτητα αν το δικαιούνται ή όχι.
Οδηγώντας
Ευρισκόμενοι στο τιμόνι του αυτοκινήτου μας θα πρέπει να «θυμηθούμε» ότι ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου ΔΕΝ είναι αντίπαλος ούτε εχθρός μας. ΔΕΝ μας έχει βλάψει σε προσωπικό, οικογενειακό, φιλικό ή επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και ΔΕΝ έχει λιγότερα δικαιώματα από εμάς στην χρήση των δρόμων.
Θα ήταν χρήσιμο λοιπόν να σταματήσουμε τις παράλογες και επικίνδυνες «απαιτήσεις» που τη μια εκφράζονται με το να σταματάμε όπου μας βολεύει, την άλλη με το να οδηγούμε σύμφωνα με δικούςμας κανόνες κυκλοφορίας (όχι αυτούς του ΚΟΚ), και βέβαια «απαραίτητα» κάνοντας επίδειξη της γνώσης μας στα Γαλλικά του δρόμου όταν κάποιος «τολμήσει» να αναρωτηθεί γιατί δεν μας είναι αντιληπτό το αυτονόητο στην οδήγηση.
Η βόλτα με το σκύλο μας
Είναι από κάθε άποψη όμορφη η εικόνα της βόλτας συντροφιά με τον πιστό μας φίλο που ξαφνικά οι περισσότεροι τον «λατρέψαμε». Ευχάριστο αναμφισβήτητα το ξαφνικά, αλλά ας πληροφορηθούμε πρώτα ή αντιληφθούμε και κάποια «πρέπει» που συνοδεύουν την βόλτα με το σκύλο μας, των οποίων πρέπει, η μη τήρηση. αναγκάζει τους υπόλοιπους περιπατητές (ανθρώπους και σκύλους) να κοιτούν περισσότερο κάτω παρά μπροστά… Όμως «έτσι μας βολεύει».
Η δυσκολία της Ελληνικής γλώσσας
Ένα από τα χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας, έστω και στη σημερινή της μορφή, είναι ο δημόσιος διάλογος. Εκεί συναντώνται οι διαφορετικές απόψεις. Εκεί υπάρχει ο λόγος και ο αντίλογος. Εκεί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει η τεκμηριωμένη άποψη, ανεξάρτητα αν είναι σύμφωνη ή όχι με την ερώτηση ή την αρχική τοποθέτηση κάποιου σε ένα θέμα.
Είναι ατυχές ότι άτομα που δυσκολεύονται να ακούσουν, διαβάσουν και «αντιληφθούν» την Ελληνική γλώσσα (δεν αναφερόμαστε σε αλλοδαπούς) ή που δεν είναι γνώστες του υπό συζήτηση θέματος, αλλά με φανερό τον «ξερολισμό» τους, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας εκφράζουν «κάτι» που το ονομάζουν άποψη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η προηγούμενη ανυπαρξία «γήινης» άποψης, συνήθως συνοδεύεται και από τα άριστα Γαλλικά που λέγαμε πριν!
Σαν συμπέρασμα
Τελικά, ο καθένας διαλέγει τον τρόπο προστασίας του από παρόμοιες συμπεριφορές. Και βέβαια θα είναι εκείνος που θα του επιφέρει το μικρότερο δυνατό προσωπικό κόστος αλλά και θα του διασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια έναντι κάποιων συνανθρώπων του που «αποφάσισαν» να καταργήσουν βασικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.
Η επιθετικότητα ή / και η αδιαφορία κάποιων (ολοένα και περισσότερων) είναι τόσο έντονη, που μερικές φορές «οδηγεί» τον τρόπο προάσπισης των υπολοίπων στην δημιουργία ενός μικρόκοσμου που περιορίζει τις σχέσεις του με τον «έξω» κόσμο στις απολύτως αναγκαίες. Αυτή και αν θα είναι «νέα» Ελλάδα!
Θα θέλαμε λοιπόν να «διευκρινίσουμε το αυτονόητο» σε (δυστυχώς) αρκετούς, και αυτό είναι ότι «ΔΕΝ αντιμετωπίζετε ΜΟΝΟ εσείς την εδώ και 8 χρόνια νέα κατάσταση της χώρας μας». Το πρόβλημα έχει αγγίξει σε διαφορετικό ίσως βαθμό όλους μας.
Όμως η αντιμετώπιση του προβλήματος ΔΕΝ βρίσκεται στον εκφυλισμό της παιδείας μας. Και βέβαια αναφερόμαστε στην παιδεία πριν την εκπαίδευση…
