κ. ΛΑΚΑΣΑΣ:
Επειδή χτες είχαμε μια διαμαρτυρία των Καθηγητών που έχουν μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή, μάλλον των εκπαιδευτικών που έχουν πτυχίο στην Ειδική Αγωγή και διαμαρτύρονται για όσους μπαίνουν στη δεξαμενή των αναπληρωτών με μεταπτυχιακό, μια τέτοια ρύθμιση, μια τέτοια πρόβλεψη δε φοβάστε ότι σε 5 χρόνια, αν ένα 25% ολοκληρωθεί μέσα σε 3 χρόνια, θα εγείρει απαιτήσεις για να μπαίνουν στις δεξαμενές των προσλήψεων στο Δημόσιο και τέτοιου είδους περιπτώσεις;
Καταλαβαίνετε τί εννοώ. Δηλαδή ένα παιδί που έχει πάρει το 25% των μαθημάτων του α’ κύκλου σπουδών από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής και έχει τελειώσει τα Παιδαγωγικά στην Αθήνα, γιατί να μη μπει και αυτό στη δεξαμενή των αναπληρωτών και να μπαίνει εκείνος που έχει και μεταπτυχιακό;
Κι ένα δεύτερο ερώτημα, αφορά το 20% των αμοιβών, εννοώ των πανεπιστημιακών από τα μεταπτυχιακά. Έχει ξανακουστεί το ποσοστό αυτό και η Σύνοδος των Πρυτάνεων είναι αρνητική. Θεωρείτε ότι μπορεί ν’ ανέβει; Με δεδομένο ότι έχουμε και μια δημόσια διαβούλευση στα πλαίσια της οποίας εσείς είστε ένας άνθρωπος που μπορεί να τ’ αλλάξει, εννοώ ανοιχτός σε αλλαγές κτλ.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ:
Βλέπω καλά λόγια σήμερα, το’ χει η μέρα φαίνεται κ. Λακασά, σας ευχαριστώ.
Ας πάρουμε το πρώτο: Να ξεχωρίσουμε δυο πράγματα. Να ξεχωρίσουμε τις σπουδές που παρέχονται στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και να ξεχωρίσουμε το τί γίνεται στην αγορά εργασίας και στις επαγγελματικές προοπτικές. Θα σας πω μία από τις πολλές ελληνικές πρωτοτυπίες. Μια από τις πολλές ελληνικές πρωτοτυπίες είναι οι λέξεις, η φράση «καθηγητικές σχολές». Αυτό δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, δε μπορείς τη Φυσικομαθηματική ή τη Φιλοσοφική να την αποκαλείς «καθηγητική σχολή». Γιατί; Γιατί έχει έναν ιστορικό λόγο αυτό, έτσι δεν είναι;
Η μόνη πρόσβαση των παιδιών που έπαιρναν πτυχία από αυτές τις Σχολές ήταν η εκπαίδευση, η δημόσια εκπαίδευση κατ’ αρχήν και η ιδιωτική στη συνέχεια. Κοιτάξτε όμως, με το να τις αποκαλείς έτσι ατύπως, η κοινωνία τις αποκαλεί, υποβαθμίζεις κατ’ αρχήν στη συνείδηση της κοινωνίας τα γνωστικά πεδία που σπουδάζουν εκεί. Δηλαδή λες προς τα έξω «εγώ σπούδασα το τάδε» και πολλές φορές γίνεσαι και αντικείμενο χλευασμού.
Γιατί δε θεωρεί ότι το τάδε έχει κοινωνικό ρόλο, μπορώ να σας πω πολλά. Ιστορικός, Φιλόλογος, Μαθηματικός. Σου λέει τί θα κάνεις; Α, εντάξει, θα πας για Καθηγητής. Δεν είναι έτσι. Τα Προγράμματα Σπουδών αυτών των τμημάτων, το βασικό κριτήριο συγκρότησής τους είναι το ακαδημαϊκό. Εμείς θέλουμε να βγάζουμε καλούς μαθηματικούς, καλούς ιστορικούς, καλούς γιατρούς. Αυτό είναι το πρώτο και με μεγάλη απόσταση κριτήριο σε σχέση με οτιδήποτε άλλο.
Ας έρθουμε τώρα στα θέματα τα επαγγελματικά. Δε θέλω να σχολιάσω αυτά που είπατε γιατί θα χαθούμε στις λεπτομέρειες τις οποίες αν θέλετε μπορούμε να τις σχολιάσουμε με μεγάλη συστηματικότητα για τα θέματα της Ειδικής Αγωγής.
Μάλιστα αύριο έχουμε και μια συνάντηση με δύο Συλλόγους στους οποίους θα δούμε πώς θα πάει η συζήτηση, αλλά να ξέρουμε ότι είναι άλλο πράγμα εκπαιδεύω έναν Ιστορικό, και άλλο πράγμα εκπαιδεύω έναν εκπαιδευτικό που θα διδάξει Ιστορία. Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού δεν είναι το επάγγελμα του ιστορικού. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Αυτό είναι το ένα.
Το δεύτερο: Το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων, όπως ξέρετε είναι ένα από τα πολύ σύνθετα ζητήματα στην κοινωνία μας. Και είναι ένα τόσο σύνθετο που έχει οδηγήσει σε απίστευτες συντεχνιοποιήσεις οι οποίες τελικά δε βοηθούν καθόλου τη δημοκρατία. Δε μπορεί να υπάρχουν αυτές οι εντάσεις ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες, η μία εναντίον της άλλης.
Εμείς λοιπόν τί κάναμε: Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήθελαν ν’ αγγίξουν αυτό το ζήτημα. Ξέρετε ότι από τα περίπου 400 τμήματα που έχουμε, Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, τα 400, τα 195 δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και επίσημη αναγνώριση των επαγγελματικών τους προσόντων. Τα μισά. Αυτό δε μπορεί να συνεχίσει έτσι.
Για να μη σας πω ότι υπάρχουν και τμήματα τα οποία θεραπεύουν ένα συγκεκριμένο γνωστικό πεδίο, έχουν αναγνωριστεί τα προσόντα κτλ., υπάρχει σ’ ένα άλλο Πανεπιστήμιο ένα τμήμα με τον ίδιο τίτλο και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών και αυτό δεν έχει αναγνωριστεί.
Εμείς λοιπόν τί κάναμε: Ήρθαμε σ’ επαφή με τα 195 τμήματα και τους ζητήσαμε κατ’ αρχήν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Τα τμήματα που θεραπεύουν την ίδια γνωστική περιοχή να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να μας στείλουν τί θεωρούν οι ίδιοι ως προσόντα που πρέπει ν’ αναγνωριστούν από την πολιτεία για να μπορέσουν να προχωρήσουν στην κατοχύρωση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων.
Πήραμε απαντήσεις από τα 150. Από τα 195 πήραμε από τα 150, το οποίο θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό. Και πήραμε, φτιάξαμε μια ομάδα, συγκροτήσαμε μια ομάδα με άτομα ειδικά στο ευρωπαϊκό Δίκαιο, παίρνουμε τώρα αυτά που μας στέλνουν και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά.
Γιατί υπάρχουν στην Ευρώπη πάρα πολλά επαγγέλματα που υπάρχουν και εδώ, όπως καταλαβαίνετε και είναι πιστοποιημένα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Συγκρίνουμε αυτά τα δύο. Εκεί που ταυτίζονται, εμείς θα τα νομοθετήσουμε την επομένη. Εκεί που δεν ταυτίζονται, θα δούμε τις διαφορές που η πρώτη μας ανάγνωση είναι ότι είναι ελάχιστες αυτές οι διαφορές. Αυτό θα το νομοθετήσουμε τη μεθεπόμενη.
Και θα δούμε ποια έχουν μείνει που έχουν κάποιες δυσκολίες και θα το κλείσουμε αυτό το θέμα. Θα το κλείσουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κλείσουμε.
Θέλω όμως σε αυτό να είμαι σαφής και δημόσια. Δηλαδή τα επαγγελματικά δικαιώματα, την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος την παρέχουν τα Επιμελητήρια. Εμείς δεν θέλουμε να ανακατωθούμε στη δουλειά των Επιμελητηρίων παρ’ όλο που έχουμε ήδη συζητήσει και θα συζητήσουμε και με αυτά. Εμείς θέλουμε νομικά η πολιτεία να πει ότι «ο τάδε πτυχιούχος, ή η τάδε πτυχιούχος από το τάδε Τμήμα έχει επισήμως αυτά τα προσόντα με τα οποία μπορεί να κάνει τις δουλειές που είναι να κάνει». Γιατί η κάθε εργασία η κάθε θέση σου ζητάει επισήμως εσύ τι προσόντα έχεις.
Αυτό το τοπίο θα το κανονικοποιήσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει και θα κλείσει αυτή η παρένθεση.
Τώρα, σε αυτό πάλι που ρώτησε ο κ. Λακασάς. Αυτά όλα πρέπει να οδηγήσουν και σε αλλαγές νοοτροπίας. Δεν μπορεί –όπως σας είπα στην αρχή- να έχουμε αυτές τις αντιθέσεις που έχουμε ανάμεσα σε ομάδες εργαζομένων.
Βεβαίως η κρίση, βεβαίως η ανεργία εντείνει πάντα αυτά τα φαινόμενα, αλλά να θυμίσω και στην εποχή των παχιών αγελάδων, ποιο είναι το κλίμα ανάμεσα σε ορισμένα Επιμελητήρια και ορισμένους αποφοίτους.
Άρα δεν είναι κάτι που δημιουργήθηκε τώρα και είναι πολύ πιο βαθύ στις καθημερινότητες αυτής της κοινωνίας.
