Και έτσι όπως πλησιάζουμε προς τη μέρα «σύμβολο της ελπίδας» που φέρνει η ανάσταση ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε για την αιτία (και όχι την αφορμή) της σημερινής κρίσης σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ίσως έτσι συμμετέχουμε στην επανεμφάνιση της ελπίδας!
Η μια άποψη θα ισχυριστεί ότι η οικονομική κρίση είναι «η ρίζα του κακού». Αυτή η γκρίνια, μιζέρια, μουντή ατμόσφαιρα, απογοήτευση και απαισιοδοξία οφείλεται στη μείωση της κινητήριας δύναμης που προσφέρει το «χρήμα».
Κάπου απέναντι βρίσκεται ο αντίλογος! Αυτός διακρίνεται για τη δυνατή του μνήμη και καταφθάνει για να ρωτήσει.. Δηλαδή προ κρίσεως (δεκαετίες των 90s και 00s) ήσασταν χαρούμενοι και πραγματικά ευτυχισμένοι, ή μοιάζατε, νομίζατε, βγάζατε προς τα έξω ότι είστε; Για προσπαθήστε να θυμηθείτε..
Επειδή οι απόψεις δεν γεννιούνται για να μένουν στα συρτάρια και η ελευθερία της σκέψης δεν είναι πάντα (άμεσα ή έμμεσα) ελεγχόμενη – κατευθυνόμενη, ο γράφων υποστηρίζει ότι η οικονομική κρίση ήταν η «αφορμή» της τωρινής μουντής ατμόσφαιρας.
Προηγήθηκε μια «αιτία» και αυτή εμφανίστηκε όταν το ΕΓΩ άρχισε να κοντράρει το ΕΜΕΙΣ, και εδραιώθηκε όταν το νίκησε κατά κράτος σε όλες τις διαστάσεις – συμπεριφορές της ζωής μας. Όταν η ποσότητα του ΕΓΩ επικράτησε της ποιότητας του ΕΜΕΙΣ. Όταν το όνομα της / του συντρόφου απέκτησε «υποκοριστικό» τη λέξη αυτή / αυτός!
Τελικά ίσως η κρίση αρχίσει να χάνει τη δύναμη που ασκεί πάνω μας αν αποφασίσουμε να μειώσουμε την εικονική δύναμη του ΕΓΩ μας!
Ίσως..