του Πάνου Ντούλα,
Καθηγητή Αγγλικής,
Εσπερινό ΕΠΑΛ Κορίνθου,
pandou.paron@gmail.com
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εφτά ολόκληρων χρόνων υπαγωγής της Ελλάδας στο Μνημόνιο, και με αφορμή και την επίσημη Επιτροπή που συστάθηκε στη Βουλή για τη Μελέτη των Οικονομικών της Εκπαίδευσης (ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ-ΠΑΙΔΕΙΑΣ, Χαιρετισμός Τσίπρα και Γαβρόγλου στην «πρώτη» της Επιτροπής Οικονομικών για την Παιδεία, 2017), θα ήταν χρήσιμο να εξετάσει κανείς πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή οικονομικά στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΕΔΩ
Βασική παραδοχή αυτής της εργασίας είναι ότι ένας από τους κυριότερους στόχους της πολιτικής της εκάστοτε Ηγεσίας του Υπουργείου για το Νέο Σχολείο είναι η μείωση του συνολικού κόστους για τη Δημόσια Εκπαίδευση. Η σύντομη αυτή εργασία στοχεύει στο να θυμίσει και να συγκεντρώσει τους τρόπους με τους οποίους οι διάφορες ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας προσπαθούν να το πετύχουν αυτό. Με αυτήν την έννοια, αποδέχεται ότι υπάρχει μια συνέχεια στην πολιτική των Κυβερνήσεων των Μνημονιακών ετών (2010-2017), έστω και με ασυνέχειες κι οπισθοχωρήσεις, αλλαγές στα πρόσωπα, στο ύφος και στα συνθήματα, μικρές τακτικές αναδιπλώσεις (λόγω κυρίως της πίεσης του εκπαιδευτικού κινήματος αλλά κι άλλων κεντρικοπολιτικών εξελίξεων) που δεν αλλάζουν όμως τη Βασική Κατεύθυνση. Για αυτό και γίνεται λόγος γενικά για «Υπουργείο», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζονται κι οι
αντιφάσεις. Και αυτό δεν αφορά πχ μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2015: πχ το 2013 η επιλογή για Διαθεσιμότητα-Απολύσεις των συγκεκριμένων ειδικοτήτων της Τεχνικής έγινε από τη συγκεκριμένη ηγεσία Αρβανιτόπουλου-Λάσκαρη.
Ενδεχομένως, με άλλη ηγεσία, η συγκεκριμένη απόφαση να ήταν διαφορετική ως προς τις λεπτομέρειές της πχ να απολύονταν άλλες ειδικότητες. Η ουσία, όμως, θα έμενε ίδια. Η εργασία εστιάζει λοιπόν στην οικονομική πλευρά, κυρίως τη βραχυπρόθεσμη, και αφήνει απέξω ή στη σκιά τις διάφορες πολύ σημαντικές πολιτικές, ιδεολογικές και πιο μακροπρόθεσμες στοχεύσεις του Υπουργείου για το Νέο Σχολείο, δηλαδή για την κατασκευή του Νέου Τύπου Μαθητή κι Εργαζόμενου. Η εργασία επίσης δεν αφορά τόσο την ακριβή οικονομική αποτύπωση κάθε μέτρου όσο την ποιοτική καταγραφή των τρόπων με την οποίαν αυτό γίνεται ή μπορεί να γίνει: έτσι ξεκινάει από την υπόθεση ότι πχ αριθμός καθηγητών Χ κοστίζουν πιο πολύ από αριθμό καθηγητών Χ-1.
Έτσι λοιπόν, η εργασία αναγνωρίζει δεκάδες βασικούς τρόπους με τους οποίους το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια να πετύχει τον στόχο της μείωσης δαπανών, ομαδοποιημένους σε 6 μεγάλες κατηγορίες:
• Α) με περιορισμό του συνολικού εργατικού κόστους,
• Β) με την εντατικοποίηση των όρων εργασίας των εκπαιδευτικών,
• Γ) με τις αλλαγές των υπηρεσιακών μεταβολών,
• Δ) με τη συγκέντρωση συντελεστών και τη δημιουργία μεγάλων μονάδων,
• Ε) με τη δημιουργία μικρότερων αναγκών για εκπαίδευση και
• ΣΤ) με την περικοπή άλλων παροχών – ιδιωτικοποίηση.
Παρακάτω εξετάζονται πιο αναλυτικά αυτές οι μέθοδοι. Να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους και συναδέλφισσες, τους φίλους και τις φίλες καθώς και την οικογένειά μου που με βοήθησαν με τις επισημάνσεις τους. Ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε παρατήρηση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΕΔΩ
