Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα κείμενα για τη μεγάλη κοινωνική αναγκαιότητα στήριξης από το κράτος της προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης.
Καλό είναι να γίνονται γνωστά ευρύτερα στην κοινωνία μας για να συντελέσουν όλες και όλοι οι εμπλεκόμενοι στην εκπαιδευτική διαδικασία στη γενναία υποστήριξη της θέσης αυτής.
Σε κάποια από αυτά όμως, εκτός από την πανθομολογούμενη αναγκαιότητα στήριξης της προσχολικής εκπαίδευσης και αγωγής από το κράτος, εντοπίζεται ως αναγκαιότητα κάτι που όχι μόνο δεν τεκμηριώνεται από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, αλλά κρίνεται και επικίνδυνο για την εκπαίδευση των παιδιών της προσχολικής ηλικίας.
Προτείνεται από κάποιους η ενοποίηση των δομών παροχής προσχολικής αγωγής σε έναν οργανωτικό φορέα, με ενιαίο curriculum (αναλυτικό πρόγραμμα)!
Ας δούμε όμως τη θέση του Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για την ενιαιοποίηση της προσχολικής αγωγής 0-6 ετών (0-4 ετών και 4-6 ετών):
«…Η ενοποίηση δύο διακριτών επιστημονικών χώρων αποτελεί το έναυσμα για την περαιτέρω απορρύθμιση και την αποδιοργάνωση των επαγγελματικών προσόντων και κατ’ επέκταση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τα οποία απορρέουν από τους εν λόγω χώρους. Αυτό σημαίνει πως μια τέτοια στρατηγική επιλογή, αλλάζει άρδην το τοπίο των εργασιακών προοπτικών και σχέσεων των αποφοίτων μας αλλά και των επιστημονικών πεδίων στα οποία δραστηριοποιούμαστε. Πέραν λοιπόν του ότι δεν βοηθάει κανέναν από τους δύο, επιπλέον βλάπτει αυτούς που πρέπει να υπηρετεί: στην περίπτωσή μας, τα παιδιά από τη νηπιακή μέχρι την προσχολική/πρωτοσχολική εκπαίδευση. Συντασσόμεθα υπέρ της θέσης να διατηρηθούν σαφώς διαχωρισμένοι οι δύο επιστημονικοί κλάδοι-επαγγέλματα. Επίσης η τάση για συγχωνεύσεις ΑΤΕΙ και ΑΕΙ, οι οποίες ενδεχομένως να δικαιολογούνται σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, δεν έχουν νόημα όταν ενυπάρχει ένα τεράστιο επιστημονικό, μεθοδολογικό και γνωσιολογικό αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους φορείς που καλούνται να συνομιλήσουν…».
Και το Παιδαγωγικό Τμήμα της Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης για το ίδιο θέμα:
«…Στην περίπτωση της Ελλάδας και υπό τις παρούσες συγκεκριμένες ιστορικο-πολιτισμικές και κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, ο τυχόν συνδυασμός των δύο αυτών διαφορετικών αντικειμένων και δομών υπό έναν φορέα ή ίδρυμα και από ένα πρόσωπο θα οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση και των δύο υπηρεσιών, ιδιαίτερα της εκπαιδευτικής, αφού θα κληθούν να την προσφέρουν πρόσωπα που δεν είναι εκπαιδευτικοί, αλλά βρεφονηπιοκόμοι…».
Είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι όλη η πίεση περί ενοποίησης και ενιαιοποίησης της αγωγής, φροντίδας και εκπαίδευσης που παρέχεται στα παιδιά προσχολικής ηλικίας στην Ελλάδα ξεκινά από συγκεκριμένη συνδικαλιστική επαγγελματική ομάδα βρεφονηπιοκόμων, η οποία εφαρμόζει την τακτική «ομάδων πίεσης».
Είναι μια τακτική που προσπαθεί χρόνια να επηρεάσει τις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις σε θέματα που χρειάζονται διεπιστημονική παιδαγωγική, κοινωνική, οικονομική, νομική προσέγγιση για να αντιμετωπιστούν.
Είναι γεγονός πως είναι αρκετά αυτά που πρέπει να γίνουν τόσο στον χώρο της φροντίδας και αγωγής όσο και στον χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών προσχολικής ηλικίας.
Για την προσχολική εκπαίδευση μπορούμε να επισημάνουμε την ανάγκη ίδρυσης νέων νηπιαγωγείων και πρόσληψης περισσότερων και κυρίως μόνιμων νηπιαγωγών, ώστε να μπορούν όλα τα παιδιά ηλικίας 4-5 ετών να φοιτούν σε νηπιαγωγεία.
Προαπαιτούμενο βέβαια είναι η καθιέρωση της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης με την υποχρεωτική φοίτηση των παιδιών ηλικίας 4-6 ετών στο νηπιαγωγείο, όπως και η βελτίωση και αναβάθμιση των κτιριακών υποδομών και του εξοπλισμού των νηπιαγωγείων.
Για τη φροντίδα των παιδιών προσχολικής ηλικίας (μέχρι 4 ετών) πρέπει να υπάρξει επέκταση του δικτύου των δημοτικών παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών, ώστε να μπορούν να δεχτούν όλα τα παιδιά ηλικίας 2 μηνών έως την έναρξη της φοίτησής τους στην υποχρεωτική εκπαίδευση, δηλαδή έως την ηλικία των 4 ετών, και φυσικά να καταργηθεί κάθε οικονομική συμμετοχή των γονέων στα έξοδα των δημοτικών παιδικών σταθμών, που λειτουργεί ανασταλτικά για την εγγραφή των παιδιών σε αυτούς.
Και εδώ φυσικά πρέπει να υπάρξει βελτίωση και αναβάθμιση των κτιριακών υποδομών και του εξοπλισμού των δημοτικών παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών.
Και οι δυο τομείς (φροντίδα και εκπαίδευση), μακριά από συντεχνιακές λογικές, πρέπει να ενισχυθούν γενναία, διατηρώντας τη διακριτή, πολύ σημαντική αλλά διαφορετική, λειτουργία, για το καλό των παιδιών μας.
*πρόεδρος του Συλλόγου Αναπληρωτών Νηπιαγωγών
