Home / HEADER-NEWS / Οι παθογένειες του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος

Οι παθογένειες του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος

Δημοσιεύτηκε: 10:21 μμ Ιούνιος 14th, 2016  


Εδώ και πολλά χρόνια ο χώρος των εκπαιδευτικών είναι κατακερματισμένος με βάση τα διαφορετικά μικροσυμφέροντα που οι κυβερνήσεις φρόντισαν να προκύπτουν.

Οι κυβερνήσεις που πάντα αντιμετώπιζαν την κάθε κατηγορία εργαζομένων ανάλογα με το πόσο φιλική ήταν προς αυτές.

Υπάρχει κατακερματισμός με βάση την ειδικότητα, αλλά και με βάση την εργασιακή σχέση ή την «κατοχύρωση» θέσης μόνιμου διορισμού, όταν και αν αυτός υπάρξει (επιτυχόντες διαφόρων διαγωνισμών ΑΣΕΠ, εκπαιδευτικοί με προϋπηρεσίες: 24μηνίτες, 30μηνίτες κ.ά.).

Απέναντι σε αυτές τις θλιβερές συνέπειες μιας χώρας που δεκαετίες τώρα χορεύει στους ρυθμούς των νεοφιλελεύθερων επιλογών (ελαστικές μορφές εργασίας, μείωση προσωπικού/εκπαιδευτικών, τύποι σχολείων με βάση τα χρήματα που μας δίνουν/ΕΣΠΑ και όχι τις πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών και μαθητριών) υπάρχει το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών που είναι επίσης κατακερματισμένο.

Η κεντρική του έκφραση (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) μοιάζει να παρακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς να μπορεί ή χωρίς να θέλει να αντιδράσει. Περιορίζεται σε εθιμοτυπικού χαρακτήρα μικρές κινητοποιήσεις εδώ και δεκαετίες και όταν επιχειρεί κάτι με διάρκεια (π.χ. ΔΟΕ το 2006), δεν το κάνει συντονισμένα, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει πανεκπαιδευτικό μέτωπο, αλλά κινείται σε επίπεδο μεμονωμένων κινητοποιήσεων ανά Ομοσπονδία.

Ποτέ δεν έγινε μια σοβαρή προσπάθεια ενοποίησης του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος, μια ενιαία πανεκπαιδευτική Ομοσπονδία, όταν σε άλλες ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) χώρες υπάρχουν υπερσυνδικάτα που έχουν στις τάξεις τους από εκπαιδευτικούς μέχρι βιομηχανικούς εργάτες (π.χ. VER.DI. στη Γερμανία)!

Στην Ομοσπονδία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, την οποία βιώνω ενεργά εδώ και χρόνια ως αναπληρώτρια νηπιαγωγός, ένα μεγάλο κομμάτι των μελών της, αυτό που εργάζεται στην προσχολική εκπαίδευση, αποτελούν μέλη δεύτερης κατηγορίας.

Ενδεικτικό είναι ότι στο διοικητικό συμβούλιο της ΔΟΕ δεν υπήρξε ποτέ νηπιαγωγός: βλέπε συγκερασμό συσχετισμών ανά ειδικότητα (πολύ περισσότεροι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες) και φαλλοκρατικής αντίληψης (οι νηπιαγωγοί είναι στη συντριπτική τους περίπτωση γυναίκες, σε μια Ομοσπονδία που και οι δασκάλες που έχουν εκλεγεί στο Δ.Σ. της είναι ελάχιστες!)

Εντυπωσιακές είναι οι αδράνειες του συνδικαλιστικού κινήματος που εύλογα ελέγχεται από μόνιμους εκπαιδευτικούς, προς τις υποχρεώσεις του για τους ελαστικά εργαζόμενους συναδέλφους τους (αναπληρωτές, ωρομίσθιους).

Η ένταξη των δεύτερων στις Ομοσπονδίες, στους προνομιακούς συνομιλητές των εκάστοτε κυβερνήσεων άργησε τραγικά να γίνει και έγινε με πολλά ελλείμματα όσον αφορά τα πραγματικά τους δικαιώματα (εκλέγειν, εκλέγεσθαι).

Εντυπωσιακή είναι επίσης η συνδικαλιστική στασιμότητα από όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος που αποτελούν εδώ και δεκαετίες θέσεις προνομίων, για εκπαιδευτικούς που έχουν δεκαετίες να μπουν στην τάξη και αρέσκονται στο να γυρνούν τη χώρα με χρήματα που πληρώνουν δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί, παράγοντας ελάχιστο πολλές φορές αρνητικό έργο (εκ του αποτελέσματος κρίνοντας).

Στον χώρο του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος και ιδιαίτερα στον χώρο των εκπαιδευτικών αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Απέναντι στις σημερινές δύσκολες υποχρεώσεις του το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει την πολυτέλεια να πορεύεται με παλιά εργαλεία, με κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές.

Η λογική του περιορισμού των θητειών πρέπει να επικρατήσει της σημερινής των ισόβιων συνδικαλιστών που δεν έχουν να προσφέρουν άλλα, αφυδατωμένοι από τη μακρόχρονη απουσία τους από τον χώρο δουλειάς.

Τα συνδικαλιστικά προνόμια που είναι νομοθετημένα και πολλές φορές διευρύνονται με υπουργικές αποφάσεις για το σύνολο των μελών των διοικήσεων στις Ομοσπονδίες (συνδικαλιστική άδεια), καλό είναι να διατηρηθούν όχι όμως για τα ίδια φυσικά πρόσωπα, αλλά για άλλα που θα εκλεγούν στην ίδια θέση.

Για παράδειγμα, να υπάρχει πλήρης συνδικαλιστική άδεια για τα μέλη της διοίκησης μιας Ομοσπονδίας, το κάθε φυσικό πρόσωπο όμως να μπορεί να λάβει το προνόμιο μέχρι δύο θητείες. Ετσι το συνδικαλιστικό κίνημα θα αναγκαστεί να ανανεώνεται και να εκλέγει νέο πρόεδρο, αντιπρόεδρο κ.λπ. αφού οι ίδιοι δεν θα μπορούν να καρπωθούν τη συνδικαλιστική άδεια για πάνω από δύο θητείες!

Η εκλογή και αναπληρωτών εκπαιδευτικών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια της Εκπαίδευσης, η οποία στηρίζεται δυστυχώς σε μέγιστο βαθμό και σε αυτούς, είναι ένα επιπλέον μέτρο εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης και ανανέωσης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα νομικά προσκόμματα που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος ισόβιος συνδικαλιστής ή κρατικός λειτουργός του υπουργείου, υπολείπονται του μέγιστου ρόλου μιας τέτοιας ρύθμισης, για την ουσιαστική αλλά και συμβολική αναγνώριση του αυτονοήτου από την πολιτεία.

Οτι δηλαδή οι εκπαιδευτικοί αυτοί που καλύπτουν πραγματικές ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης, ναι μεν δεν έχουν διοριστεί ακόμη για δημοσιονομικούς λόγους -που ελπίζω και απαιτείται να αρθούν πολύ σύντομα-, αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία να τους μεταχειρίζονται κράτος και μόνιμοι εκπαιδευτικοί σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Πολλά είναι ακόμη τα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν στην κατεύθυνση εκδημοκρατισμού και απογραφειοκρατικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

* προέδρος του Συλλόγου Αναπληρωτών Νηπιαγωγών

ΕΦΣΥΝ


 

Σχολιάστε το άρθρο

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί Required fields are marked *

*

Δημοφιλή άρθρα



Sorry. No data so far.

x

ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ?

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ 2023-2024

Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων προκειμένου να προβεί στην έγκαιρη στελέχωση των ...