Ρεπορτάζ: xenesglosses.eu
Τα παλαιότερα πρότυπα σύμφωνα με τα οποία κάποιος έπρεπε απλώς να συγκεντρώσει υψηλή βαθμολογία σε σταθμισμένα τεστ βασικών δεξιοτήτων,δεν μπορούν πλέον να αποτελούν τα μόνα μέσα για την αξιολόγηση της επιτυχίας ή της αποτυχίας των μαθητών και μαθητριών μας που φοιτούν στη γενική ή στην τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση.
Τα παραπάνω αναφέρονται μεταξύ των άλλων στο κείμενο της υπεπιτροπής για το σχολικό πρόγραμμα στο οποίο σημειώνεται ότι για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να απομακρυνθούμε από τον εμπορικό,
συντεχνιακό και καταναλωτικό προσανατολισμό της εκπαίδευσης, και αντίθετα να κινηθούμε προς τον
στόχο της ενθάρρυνσης των μαθητών να επιτυγχάνουν, με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας ή η καθεμία,
εσωτερική ωριμότητα και ισορροπία καθώς και την αίσθηση της πληρότητας που προκύπτει όταν κάποιος μπορεί να αναλαμβάνει δράση και να συνεργάζεται με άλλους, ώστε να παράγονται γνώσεις
, ιδέες ή αντικείμενα τα οποία είναι πολύτιμα, τόσο για το άτομο όσο και για το κοινωνικό περιβάλλον του.
Το παρουσιάζει αναλυτικά την κατάσταση την οποία βιώνουν εκπαιδευτικοί και μαθητές στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, τονίζοντας την αναγκαιότητα της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και του επανακαθορισμού της στάσης μας απέναντι στο σχολείο και το πανεπιστήμιο ελέω οικονομικής κρίσης ενώ καταλήγει στην αναγκαιότητα της Δημοκρατικής Εκπαίδευσης και στη μετατροπή του εκπαιδευτικού σύστηματος σε ένα σύστημα που βασίζεται στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκτιμά την ελευθερία και την ευθύνη, τη συμμετοχή και τη συνεργασία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Για να δημιουργήσουμε έναν πιο δίκαιο, βιώσιμο και δημοκρατικό κόσμο, χρειαζόμαστε τη δημοκρατικήεκπαίδευση. Ακολουθούν κάποια σημεία που αξίζουν της προσοχής μας.
Ανάπτυξη κριτικής σκέψης και νέα προγράμματα σπουδών
Επίσης, στο κείμενο της υποεπιπτροπής αναφέρεται ότι η δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, δεν έχει πραγματοποιήσει με επιτυχία τη μετάβαση από έναν τύπο διδασκαλίας που απαιτεί την αποστήθιση πληροφοριών στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαθητών (και των δασκάλων). Η δημόσια εκπαίδευσή μας είναι παγιδευμένη σε ένα σύστημα δεσμευμένο να μεταδίδει την επίσημα εγκεκριμένη γνώση, η οποία διαμορφώνεται από το συγγραφέα ή τους συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου για κάθε εκπαιδευτικό αντικείμενο, γνώση που δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθεί. Ωστόσο, ο κόσμος του σήμερα και ιδιαίτερα του αύριο απαιτεί πλέον μια διαφορετικού τύπου εκπαίδευση για τη νεολαία μας, με την ενεργό βοήθεια των εκπαιδευτικών που έχουν οι ίδιοι αποκτήσει ικανότητες κριτικής σκέψης, ή τουλάχιστον τα κίνητρα για την ανάπτυξή της, με τη βοήθεια προγραμμάτων σπουδών και παιδαγωγικών πρακτικών που ευνοούν την ανοικτή και ανακαλυπτική μάθηση. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε ευέλικτα εκπαιδευτικά υλικά βασισμένα σε προγράμματα σπουδών με πρωτοτυποποιμένες προδιαγραφές που όμως δίνουν τηνδυνατότητα της παρέμβασης του εκπαιδευτικού ώστε τα μαθήματα να προσαρμόζονται στους διαφορετικούς τύπους ευφυΐας των μαθητών,στις εμπειρίες, τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντα τους και τους βοηθούν να αναπτύσσονται
δημιουργικά.
Δαπανούμε πολλά χρήματα. Γιατί;
Είμαστε πρόθυμοι σήμερα να δαπανήσουμε περισσότερα χρήματα για την εκπαίδευση των παιδιών μας
από ό,τι για οτιδήποτε άλλο, αν και δεν έχουμε καμία εγγύηση ότι ένα απολυτήριο λυκείου ή ένα πτυχίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα βάλει το κεφάλι τους κάτω από μια στέγη (αν δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε αυτή τη στέγη εμείς οι ίδιοι). Φορτικά πιέζουμε τα παιδιά μας να τελειώσουν το σχολείο με καλούς βαθμούς, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί το κάνουμε. Έχουμε, επίσης,χάσει την αίσθηση του γιατί ξοδεύουμε τόσο πολλά για να φοιτήσουν τα παιδιά μας στο πανεπιστήμιο,με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα.
Στο παρελθόν, το πανεπιστημιακό πτυχίο ήταν το όχημα που βοηθούσε κάποιον να βελτιώσει την κοινωνική του θέση, να αποκτήσει ευρυμάθεια, και να έχει ένα επάγγελμα το οποίο θα του εξασφάλιζε καλό μισθό και κοινωνικό status. Σήμερα τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Γι’ αυτό, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τον ρόλο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όπως ακριβώς πρέπει να ξανασκεφτούμε και τον ρόλο των σχολείων μας…
Συμπέρασμα: Δημοκρατική εκπαίδευση
Εν κατακλείδι, ενώ είναι σημαντικό να εξετάσουμε τα επείγοντα πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση στη χώρα μας ειδικότερα, και ιδιαίτερα τα προβλήματα που προκαλούνται από την ολοένα μειούμενη χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα την ανεπάρκεια στον αριθμό των καθηγητών, την έλλειψη κατάλληλων χώρων και υποδομών, κ.λπ., είναι σημαντικό να γνωρίζουμε
την κατεύθυνση προς την οποία θα πρέπει να κινηθούμε, έτσι ώστε να μην σπαταλήσουμε άσκοπα ακόμα και αυτούς τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους. Αν συνεχίσουμε να κάνουμε μικρές «βελτιώσεις» στη συμβατική, εργαλειακή εκπαίδευση, η χρηματοδότηση θα βοηθήσει μόνο για να διατηρηθεί ένας τύπος εκπαίδευσης που θα αναπαράγει τις συνθήκες που έχουν δημιουργήσει ή φέρει στο προσκήνιο τις κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις, τον άκρατο καταναλωτισμό, τις ολοκληρωτικές ιδέες και τους παγκόσμιους πολέμους. Θα συνεχίσουμε να γινόμαστε μάρτυρες της αναντιστοιχίας μεταξύ του τι διδάσκεται στα σχολεία και του τι οι μαθητές μας και οι αυριανοί πολίτες χρειάζεται να γνωρίζουν και να επιτελούν.
Ως εκ τούτου, οφείλουμε να ασχοληθούμε με αυτά τα θέματα και να τα εξετάσουμε στο εσωτερικό των
πλαισίων μάθησης, δημιουργών τας πολύπλευρες και δημιουργικές ευκαιρίες για τους νέους ώστε να
βιώσουν τη δύναμη και τις δυνατότητες που προσφέρει η δημοκρατία στο πλαίσιο μιας υποστηρικτικής
κοινότητας εμπιστοσύνης. Μπορούμε να μετατρέψουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε ένα σύστημα
που βασίζεται στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκτιμά την ελευθερία και την ευθύνη, τη
συμμετοχή και τη συνεργασία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Για να δημιουργήσουμε έναν πιο δίκαιο,
βιώσιμο και δημοκρατικό κόσμο, χρειαζόμαστε τη δημοκρατική εκπαίδευση.
Αναλυτικά όλο το κείμενο που τιτλοφορείται:
