Το σχολείο δεν είναι αρένα για να παρακολουθούμε τους αθώους να τους τρώνε τα θηρία
(Γράμμα- απάντηση στήριξης στον απεγνωσμένο συνάδελφο της Φλώρινας και προς όλους τους συλλόγους εκπαιδευτικών της χώρας)
Αγαπητέ συνάδελφε, το εθελοντικό κίνημα εκπαιδευτικών «ΑΞΙΟΠΡΕΠΉΣ ΖΩΗ για όλους!!» εκφράζουμε την συμπαράστασή μας στη δύσκολη θέση που έχεις βρεθεί, κατανοούμε τις δύσκολες ώρες που περνάς, σε καλούμε να δείξεις δύναμη, σου υπενθυμίζουμε ότι δεν είσαι μόνος , χιλιάδες συνάδελφοι νοιώθουν τα συναισθήματά σου αλλά σιωπούν, γι΄αυτό η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς, σου φωνάζουμε: «ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ»!!, ΣΟΥ ΣΤΈΛΝΟΥΜΕ ΤΟ παρακάτω μήνυμα και σου αφιερώνουμε ένα ποίημα που έχει γραφτεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες από συνάδελφο:
Στον πολύπαθο αλλά και θαυμαστό χώρο του σχολείου, που θα έπρεπε να είναι σε μια ανθρώπινη κοινωνία ένας χώρος χαράς, δημιουργικότητας, μάθησης, καλλιέργειας πνεύματος αλλά και συναισθημάτων και προόδου της ανθρώπινης ευφυΐας και των χαρισμάτων, εκεί λοιπόν έχουμε γίνει μάρτυρες κι έχουμε πάμπολλες φορές οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι βιώσει « ανθρωποφάγες τακτικές, αθέμιτους ανταγωνισμούς, αδιαφορίας, αδικίας, απαράδεκτης ρουτίνας, άδικες συμπεριφορές και για μαθητές και για καθηγητές, συμπεριφορές που επιφέρουν θλίψη στα πρόσωπα που τις δέχονται και παραίτηση όπως σε αυτή την περίπτωση, σε ακραίες δε καταστάσεις και το θάνατο όπως μαθητών που από απογοήτευση και θλίψη κατέληξαν σε αυτό το απονενοημένο διάβημα αλλά και καθηγητών που έδωσαν τέλος στη ζωή τους εντός και εκτός τάξης για προβλήματα που δημιουργήθηκαν στα σχολείο.
Για να αποφύγουμε τις πολύπλοκες αναλύσεις, να ξεκινήσουμε από το απλό που λέμε όλοι και είναι τόσο αληθινό: ότι «το σχολείο είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας» κι όχι κανένας γυάλινος ανεξάρτητος κόσμος που δρα μόνος του αμέτοχος στο κοινωνικό γίγνεσθαι . Σαν αποτέλεσμα, μέσα στο σχολείο φτάνουν κι από τις δύο πλευρές -κι από των μαθητών κι από των καθηγητών- συμπεριφορές που συναντάμε έξω από το σχολείο, στην καθημερινότητά μας. Ξεκινώντας από τα πιο ανώδυνα να πούμε: συμπεριφορές αδιαφορίας, κουτσομπολιού, ειρωνείας, περιπαικτικές και προχωράμε στις πιο οδυνηρές: κακοήθειας, συκοφαντίας, έλλειψης σεβασμού, bullying. Ακραία τέτοια κατάσταση είδαμε στην περίπτωση του αδικοχαμένου φοιτητή Γιακουμάκη αλλά αν σκεφτούμε καλύτερα θα θυμηθούμε στην διάρκεια του σχολικού μας βίου:
-Θλιμμένα πρόσωπα μαθητών που για μικρά «αδικήματα» τιμωρήθηκαν σκληρά που εγκατέλειψαν, έγιναν χειρότεροι, που «παραιτήθηκαν» και κανείς δεν ξαναρώτησε γι΄αυτούς, τι έγιναν άραγε, που κατέληξαν στη ζωή τους, πιο «σκοτάδι τους έφαγε πόσο συμβάλαμε εμείς σε αυτό, ενεργητικά ή παθητικά;
-Θλιμμένα πρόσωπα εκπαιδευτικών που νοιώθουν περιττοί γιατί θέλουν να είναι δάσκαλοι, που νοιώθουν μόνοι ,αστήρικτοι, απομονωμένοι ενώ αγαπούν τους ανθρώπους, αγαπούν την δουλειά τους και θέλουν να προσφέρουν υπηρεσίες που δεν τις χρειάζεται κανείς γιατί ο χώρος λειτουργεί περισσότερο σαν παιδοφυλακτήριο και λιγότερο σαν σχολείο’
-Είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο που ζούμε πια λόγω του ότι η γνώση εσκεμμένα έχει απαξιωθεί, η όποια αυθεντία του καθηγητή έχει τελειώσει και στο χώρο του σχολείου έχει απομείνει τι; Μια μάζωξη ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν τις ώρες του ωρολογίου προγράμματος ακολουθώντας μια βαρετή ρουτίνα μέχρι το μεσημέρι, το καλοκαίρι, το απολυτήριο, το πτυχίο κλπ. Αν είναι έτσι τα πράγματα τότε ο άνθρωπος που θέλει αληθινά να εργαστεί, να μεταδώσει γνώσεις, κι όχι μόνο, να επιτελέσει το έργο , το δύσκολο, το αληθινό, το θαυμαστό του δάσκαλου, να ανακαλύψει τα χαρίσματα, να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη των μαθητών, να παίξει , να χαρεί μαζί τους, να δημιουργήσει με αγάπη κι ευαισθησία , αυτός ο δάσκαλος τι θέση έχει , ποια θέση έχει σε αυτό το σχολείο;;;
Απάντηση: ΚΑΜΙΑ! Θα μας έλεγε ένας πραγματιστής ίσως κι ένας απαισιόδοξος. Μια καρικατούρα είναι, ένα φαινόμενο που δεν θα αργήσει είτε να σκύψει το κεφάλι και να μπει μέσα στο λαγούμι που έχουν μπει οι πολλοί για να ΄χουν την ησυχία τους και «να περάσει μωρέ η ζωή χωρίς στεναχώριες, για τέτοια θα στεναχωριόμαστε τώρα; και τι μπορώ να κάνω εγώ;», ή θα καταλήξει εκεί που βρίσκεσαι εσύ σήμερα φίλε δάσκαλε , χημικέ κι ότι άλλο και πραγματικέ συνάδελφε.
Οι σύλλογοι καθηγητών που μόνο «σύλλογοι» δυστυχώς δεν είναι πια σε πολλές περιπτώσεις κι απ΄ότι φαίνεται από τα περιστατικά, αποτελούμενοι κατά μεγάλο βαθμό από δυστυχείς, φοβισμένες και αδιάφορες ατομικότητες στην πλειοψηφία τους, έχοντας συνειδητοποιήσει τα παραπάνω (για αμφισβήτηση της γνώσης, του ρόλου, της παιδαγωγίας κτλ). μην μπορώντας να αντιδράσουν στην λαίλαπα των κοινωνικών αλλαγών αλλά και των επιθέσεων στη λειτουργία του σχολείου αλλά και στα ίδια τα εργασιακά τους δικαιώματα, χωρίς πραγματικά στηρίγματα και οι ίδιοι, φοβισμένοι και για την ίδια τους την δουλειά και την ζωή από την μια, καλομαθημένοι από την άλλη από την ευκολία έστω κι αυτού του κουτσουρεμένου μισθού που βρίσκουν κάθε δεκαπενθήμερο στην τράπεζα και δεν θέλουν να ρισκάρουν με τίποτα, ζουν την καθημερινή ρουτίνα που λέγαμε ξεχνώντας πολλές φορές τι είναι η ζωή, τι είναι παιδαγωγία, τι είναι δάσκαλος, τι είναι οι αξίες που αναγκάζονται μέσα από τα κείμενα στους μαθητές τους να διδάξουν χωρίς καθόλου να δίνουν πνοή στο λόγο τους, σε τίποτα να εμπνέουν τα νέα παιδιά που πάντα διψούν για αξίες, τίποτα αληθινά να ,μην μπορούν να υπερασπιστούν εκτός από το ψωμάκι τους.
Σε αρκετές περιπτώσεις δε να γίνονται φορείς σκοταδισμού όπως δάσκαλοι συγκεκριμένων ακραίων αντιανθρώπινων πολιτικών πεποιθήσεων, θρησκόληπτοι και δεισιδαίμονες στην εποχή μας (!!!), να λένε στα παιδιά για δαιμόνια κι εξορκισμούς, ότι -έχει ειπωθεί πρόσφατα από συνάδελφο θεολόγο- ¨ «ο πιστός γιατρός είναι αληθινός γιατρός κι ο άπιστος δεν είναι», αδιάφοροι για την φύση και την προστασία της, για τα κοινωνικά προβλήματα που είναι και δικά τους αλλά δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το καταλάβουν και μη χειρότερα…
Από αυτούς τους δάσκαλους μαθημένοι οι μαθητές σου, περιμένεις εσύ να αναγνωρίσουν τον κόπο και την αξία, ενός, δύο, τριών φαινομένων δασκάλων που προσπαθούν να φωτίσουν το μυαλό τους με αντικειμενικότητα, με ήθος και αλήθεια, που δεν έχουν μπει στο καλούπι αυτό;
Περιμένεις εσύ όταν μεταξύ τους τα βρίσκουν και αλληλοϋποστηρίζονται με βαριές και άδικες ενίοτε τιμωρίες στους μαθητές χωρίς παιδαγωγικό περιεχόμενο και σε άλλες σοβαρές περιπτώσεις όπου θα έπρεπε να υπάρχει η έννοια της τιμωρίας όποια κι αν είναι ως συνέπεια της εσκεμμένης κακής συμπεριφοράς και κακοήθειας αδιαφορούν και κακομαθαίνουν τα παιδιά (υπάρχουν παραδείγματα), όταν κι ο Διευθυντής και παλιότερα ήταν προϊόν πελατειακών- κομματικών σχέσεων και τώρα αποτέλεσμα της διαπλοκής ομάδων μέσα στο σύλλογο και υποχείριό τους στην ουσία που περιμένει την ψήφο τους για να ξαναβγεί κι ανησυχεί για κάθε τι που θα κλονίσει τη θέση του, περιμένεις λοιπόν να υποστηρίξουν και να σταθούν δίπλα σε σένα που χαίρεσαι με την χαρά του παιδιού, που λυπάσαι με την έλλειψη σεβασμού: ΟΧΙ δεν το κάνουν , δεν θα το κάνουν δεν είναι μέσα στη σκέψη και στις αξίες τους.
Οι αδιάφοροι μαθητές, οι είρωνες, οι χωρίς σεβασμό κανένα προς το πρόσωπο του καλού δασκάλου, αυτοί που είναι έτοιμοι να δείρουν τον ευάλωτο συμμαθητή τους, και να επιτεθούν με όποιο τρόπο μπορούν και στον ευαίσθητο δάσκαλο που δεν τους αντιμετωπίζει με αδιαφορία και περιφρόνηση και δεν κρατάει το μαστίγιο και την απειλή της τιμωρίας , αυτοί οι μαθητές εκτός από κατασκεύασμα των συγκεκριμένων κοινωνικών συνθηκών είναι και δικό τους κατασκεύασμα: του « επιφανειακά φιλικού συλλόγου αλληλοϋποστήριξης πλάτη με πλάτη κάνουμε τα λιγότερα για να έχουμε την ησυχία μας.»
Οι μαθητές αυτοί και οι «συνάδελφοι» αυτοί αγαπητέ πραγματικέ συνάδελφε, αρέσκονται σαν άλλοι ρωμαίοι πληβείοι και στα θεάματα: είναι έτοιμοι να σε δουν να κατασπαράσσεσαι. Οι καταστάσεις και οι περιπτώσεις έχουν αποδείξει ότι δυστυχώς το χαίρονται κιόλας. Δίνει ένα νόημα στην ανούσια ζωή τους, Το είδαμε σε περιπτώσεις συναδέλφων που ενώ είχαν δίκιο έμειναν ακάλυπτοι και μόνοι να τα βγάλουν πέρα με τα λογής θηρία, το είδαμε στην περίπτωση της μαθήτρια από την Αμάρυνθο που έγινε βορά των θηρίων κι ένας τέτοιος σύλλογος σαν αυτόν που περιγράψαμε, πως αντέδρασε σε τέτοιες καταστάσεις αρένας, είναι γνωστό.
Τελειώνοντας να πούμε ότι αν θέλουμε να υπάρχει σχολείο κι όχι να το καταντήσουν σύμφωνα με τα φιλελεύθερα σχέδια κάθε αντεργατικής κυβέρνησης και τα αντιανθρώπινα σχέδια του ΟΟΟΣΑ που μας πλασάρει κι αυτή η κυβέρνηση – γιατί από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι- οι δάσκαλοι σαν και σένα όλοι οι σιωπηλοί, εργατικοί, ευαίσθητοι δάσκαλοι πού εργάζονται με αγάπη και μεράκι πρέπει να είναι η πλειοψηφία και το παράδειγμα κι όχι η εξαίρεση και η βορά των «θηρίων».Όλοι μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να εργαστούμε για το σχολείο που περιγράψαμε στην αρχή που είναι το μόνο σχολείο που μπορεί να λέγεται έτσι και να έχει ρόλο στο μέλλον της ανθρωπότητας κι όχι να το καταντάμε αρένα για να απολαύσουμε το θέαμα των σπαρασσομένων αλλά να θέλουμε και την ταμπέλα και το μισθό του δασκάλου, ούτε να σκάβουμε λαγούμια για να κρυφτούμε στα δύσκολα ,ούτε να στρουθοκαμηλίζουμε, δεν ταιριάζουν σε δασκάλους αυτά..
Εμείς σου συμπαραστεκόμαστε, σεβόμαστε τις ενέργειες που περιγράφεις και τα συναισθήματά σου, σε καλούμε να μην παραιτηθείς, αλλά όπως κάθε αγωνιστής άνθρωπος μέσα στην ιστορία και στον αγώνα της ζωής, έστω και μόνος αφού ο σύλλογός σου απ΄ότι φαίνεται έχει το κεφάλι κάτω από την άμμο, να αγωνιστείς για την δική σου δικαίωση αλλά και των παιδιών. Αυτών των παιδιών που περιγράφεις και των αδύναμων και των «δυνατών», αυτών που έχουν μάθει και υιοθετήσει ως στάση ζωής τον κακό τρόπο συμπεριφοράς. Να στραφείς σε αυτά με αγάπη, να τους μιλήσεις ξεκάθαρα για τα συναισθήματά σου να συνεχίσεις να δρας για το καλό τους κι από όλο αυτό κάτι καλό θα μείνει . Γιατί όσο κι αν δεν φαίνεται το καλό δεν πάει ποτέ χαμένο. Κουράγιο!!!
Παρακάτω ένα ποίημα που έχει γραφτεί από συνάδελφο σε στιγμή ανάλογης λύπης, κι άλλο ένα αφιερωμένο στους συλλόγους καθηγητών με την προτροπή να ξανακοιτάξουν με ειλικρίνεια και θάρρος τη ζωή και τα παιδιά.
Α Για μια προσωρινή λύπη
Μην πας με το χαμόγελό σου στο σχολείο.
Οι μαθητές θα το εκλάβουν για αδυναμία
θα ταράξει την υπεροψία της διευθύντριας
θα κινήσει υποψίες ζωντανής θέλησης.
Βάλτο στην τσέπη σου βαθιά
βάλε την μάσκα του αδιαμφισβήτητου
άνοιξε την πόρτα της τάξης
και πέσε στα σκοτεινά νερά του προσδοκώμενου…
Το μεσημέρι, βγαίνοντας από το σχολείο
αν το βγάλεις πεθαμένο από την τσέπη σου
κάνε ότι δεν συμβαίνει τίποτα
μην κλάψεις ούτε μια σταλιά
Έτσι κι αλλιώς τα χαμόγελα πεθαίνουν στο σκοτάδι
Δεν αντέχουν την υπεροψία, την ισοπέδωση και το μίσος για την
αθωότητα
Γυρνάς στο σπίτι σου και το πετάς
το καλάθι με τα νεκρά χαμόγελα.
Β. ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ:
η φωνή
Καμιά φορά οι άνθρωποι σηκώνουν
Το κεφάλι από τη σκυφτή τους ζωή
Κι ακούνε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να λέει:
«Έχω ένα όνειρο»
Και τότε κάτι μέσα τους βαθιά τους λέει
ότι αυτό το όνειρο πρέπει να
γίνει και δικό τους.
ΔράΦνη
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΕΔΩ
