Στα πρόσφατα πρακτικά της συζήτησης της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για τον Εθνικό Διάλογο που δημοσιεύτηκαν σήμερα, διαβάσαμε την άποψή της κας Μεγαλοοικονόμου Θεοδώρας σχετικά με το κύριο χαρακτηριστικό ενός αποτελεσματικού εκπαιδευτικού .
ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: « Πρέπει να αξιολογούμε τη μεταδοτικότητά του(εκπαιδευτικού), δηλαδή κατά 90% το πώς μπορεί να μεταδώσει τις γνώσεις του στο μαθητή και κατά 10% αν έχει αυτά τα στοιχεία( άνεργος, ειδικές ανάγκες κλπ)
Για άλλη μια φορά χρησιμοποιείται ο όρος “μεταδοτικότητα”, στην διδακτική πράξη ως ένα κύριο χαρακτηριστικό που πρέπει να διαθέτει ο εκπαιδευτικός. Ο όρος αυτός, εκτός του ότι δεν υπάρχει πουθενά στη βιβλιογραφία της παιδαγωγικής και διδακτικής, προδίδει και τα εξής:
- μια ισχυρή παιδαγωγική περιχάραξη της διδακτικής πρακτικής
- τον εξουσιαστικό ρόλο του εκπαιδευτικού
- την άποψη του εκπαιδευτικού για το ποιος κατέχει τη γνώση και την υποχρέωσή του να τη μεταφέρει
- την προώθηση επιστημολογικών εικόνων της επιστήμης που δεν προάγουν την δημιουργικότητα των μαθητών
- την διδασκαλία ως μια τέχνη που κάποιος την έχει μέσα του από τη γέννησή του και όχι κάτι το οποίο έχει επιστημονικές βάσεις.
Παρακάτω ακολουθεί η τοποθέτηση όπως αποτυπώθηκε στα πρακτικά.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
Η κυρία Βουλευτής μετέφερε και στη Βουλή διάφορα στερεότυπα και αναμασήματα που κυκλοφορούν χρόνια. Και εννοώ και τη μεταδοτικότητα και την υποστήριξη των ψυχομετρικών τεστ. Ότι η ίδια ή άλλοι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται χωρίς παρόμοια τεστ δεν την απασχολεί. Ούτε ότι υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση για τη χρησιμοποίηση των αντίστοιχων τεστ από Εταιρείες εδώ και χρόνια. Υπογραμμίζω την κυνικότητα του επιχειρήματος για τη σχέση οικονομικής κρίσεως και ψυχολογικής επίδρασης, όπου » για τα παιδιά μας θέλουμε τους ανεπηρέαστους από την κρίση» … βεβαίως, βεβαίως.. προσθέτω. Υγιή, αστραφτερά, νεανικά πρόσωπα. Ευγενέστατα μέσα στην τάξη, άψογα παιδαγωγικά, για να μπορούμε γονείς και υπόλοιποι ως μέλη της ίδιας κοινωνίας να είμαστε αγενείς, τσαμπουκάδες, και απελπισμένα ανταγωνιστικοί , έξω από την τάξη, στις ουρές, στις καρέκλες, στα ύψη και πλάτη, αλλά και σε πιο ουσιαστικά θέματα, βεβαίως, βεβαίως. Αυτή η ατελείωτη γοητεία των αφισών του μεσοπολέμου, με τους υγιείς και αστραφτερούς. Από την άλλη ο δάσκαλος ύποπτος πάντα. Και τώρα, στην καλύτερη περίπτωση, το όνειρό μας είναι η μαζική παραγωγή ειδικευμένων στη διδακτική και τα παιδαγωγικά. Που απαξιώνουν το μύθο της μεταδοτικότητας βεβαίως, βεβαίως. Από το ένα άκρο της ουσιαστικής έλλειψης διδακτικής και παιδαγωγικής επάρκειας και άσκησης τις δεκαετίες μέχρι το ΄90 στο άλλο άκρο της υπερέμφασης σε αυτό το κριτήριο, και ως κριτήριο αυτοεπιβεβαίωσης του φοιτητή και υποψήφιου καθηγητή, και ως ερευνητικού πεδίου, ας πούμε, που θάλλει.. Στη μέση όμως εκκρεμούν πολλά. Και τι διδάσκουμε, και γιατί το διδάσκουμε, και σε ποιο κοινωνικό και παραγωγικό πλαίσιο κυρίως. Τι θέλουν οι κοινωνίες σήμερα από τα σχολεία, τι σημαίνει σήμερα δημόσιο αγαθό..κ.λ.π. Περί αυτών πόσοι βάζουν τα μυαλά τους κάτω, να δουλέψουν; Μήπως τα Πανεπιστήμια, τα σωματεία, τα κόμματα, ..ποιοι. Κατά τ άλλα εμείς που τα έχουμε λύσει όλα, που η ένδεια των απαιτήσεών μας από τα σχολεία, φαίνεται στην απογύμνωση του Λυκείου, που ως κοινωνία έχουμε αφεθεί τελείως στο επίπλαστο, θέλουμε χαμόγελα εξυπηρέτησης, (και δεν πειράζει αν στην ιδιωτική εταιρεία που τα επιβάλλουν τις περισσότερες φορές δεν λύνεται το πρόβλημά μας), χαρούμενους οργανωτές εκδρομών, εθνικούς πλειοδότες. Η «ουσιαστική» δουλειά γίνεται από τον παιδικό σταθμό στο σπίτι, στο ιδιαίτερο, στο φροντιστήριο. Στο σχολείο μαθαίνουμε τα ήθη και τα έθιμά μας, πώς να επιβιώσουμε δηλαδή, όταν βρεθούμε σε ένα εργασιακό περιβάλλον, στα ελληνικά δεδομένα. Στα υπόλοιπα όχι και τόσο. Γι αυτό και στο εξωτερικό πολλές φορές είμαστε ένα ιδιαίτερα πειθήνιο προσωπικό. Αλλά περί της ψυχικής υγείας και της μεταδοτικότητας του καθηγητή οι περισσότεροι έχουμε απαιτήσεις και γνώση.