Με έναν διάλογο στα σκαριά για την προώθηση νέων αντιδραστικών μέτρων και έναν ακόμα προϋπολογισμό φτώχειας που συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση, ξεδιπλώνεται η κυβερνητική πολιτική στο χώρο της Παιδείας, η οποία σε όλο το φάσμα της ασφυκτιά και υποβαθμίζεται.
Η πολιτική αυτή συμπυκνώθηκε, σε ένα βαθμό, στην τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό. Ο Ν. Φίλης κινήθηκε στο επικοινωνιακό μοτίβο που ακολουθεί η κυβέρνηση της νέας σοσιαλδημοκρατίας, η οποία «υπερθεματίζει» στα αιτήματα και στις διαπιστώσεις πουλώντας μπόλικη «κατανόηση» και «συμπάθεια», την ώρα που παρουσιάζει σαν λύση και αναγκαιότητα την αντιδραστική στρατηγική του κεφαλαίου στην Παιδεία. Ετσι, ο υπουργός Παιδείας, αφού πρώτα μίλησε για τη «σκιά της οικονομικής κρίσης (που) πέφτει βαριά πάνω στην Εκπαίδευση», αφού παρέθεσε στοιχεία για ελλείψεις σε όλο το φάσμα της Εκπαίδευσης (τις οποίες φυσικά απέδωσε στις προηγούμενες κυβερνήσεις), ήρθε και στο «διά ταύτα», διανθισμένο με υποσχέσεις και ευχολόγια: Οτι η πορεία της Εκπαίδευσης θα πηγαίνει «αναλόγως της πορείας των δημόσιων οικονομικών», όπως π.χ. είπε για το μεγάλο ζήτημα της στελέχωσης των σχολείων, που φέτος έφτασαν στο Νοέμβρη με χιλιάδες κενά, αποφεύγοντας τελικά κάθε συγκεκριμένη δέσμευση.
Και αν στα λόγια περισσεύει η συμπάθεια, στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης μπορεί κανείς να διαβάσει την πραγματικότητα που περιμένει μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς, γονείς. Για την Παιδεία το ύψος των δαπανών διαμορφώνεται σε 4,274 δισ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό (από 4,352 δισ. ευρώ το 2015), 590 εκατ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων – ΠΔΕ (από 474 εκατ. ευρώ πέρυσι). Δηλαδή, μείωση κατά 122 εκατ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό και αύξηση κατά 116 εκατ. ευρώ από το ΠΔΕ (λόγω της εξασφάλισης πόρων για πληρωμή αναπληρωτών). Κι αν εκ πρώτης όψεως τα ποσά αυτά δεν δείχνουν αριθμητικά να έχουν μεγάλες αποκλίσεις από τα περσινά, είναι τελείως χαρακτηριστικά για τη συνέχιση της «μιζέριας» στη δημόσια Εκπαίδευση, αφού ο νέος προϋπολογισμός έρχεται σε ένα έδαφος ήδη μειωμένης χρηματοδότησης, η οποία έχει φτάσει σε οριακά σημεία, με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να μην μπορούν καλά καλά να καλύψουν τους πιο βασικούς λογαριασμούς τους. Ούτε λόγος, βέβαια, για κάλυψη των σύγχρονων διευρυμένων μορφωτικών αναγκών, για ολόπλευρη στήριξη μαθητών, φοιτητών, για εξασφάλιση όλου του απαραίτητου εκπαιδευτικού και λοιπού προσωπικού με αξιοπρεπείς μισθούς και όρους εργασίας.
Οσοι παλεύουν για την κατάκτηση της γνώσης στα σχολεία και στις δύο βαθμίδες, σε όλη τη χώρα, σε δομές κατάρτισης, στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι αντιμέτωποι με μια εικόνα ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Με τη φτώχεια και την ανεπάρκεια σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες να είναι καθεστώς, τόσο στις δομές όσο και στο περιεχόμενο της μάθησης. Επιπλέον, νέα και παλιά αντιδραστικά μέτρα έρχονται στην Παιδεία και για το πλασάρισμά τους αναστηλώνονται οι μηχανισμοί διαλόγου που χρησιμοποιήθηκαν και στο παρελθόν.
Ηδη είναι γνωστή η βάση πάνω στην οποία θα γίνει αυτός ο διάλογος, με την ηγεσία του υπουργείου να έχει δηλώσει πως «η αντιμετώπιση δομικών προβλημάτων της Εκπαίδευσης συναρτάται με την έκθεση του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση της Εκπαίδευσης, στη βάση των βέλτιστων διεθνών πρακτικών». Επιχειρεί, δηλαδή, να καλλιεργήσει στον απαυδισμένο από την κατάσταση στην Παιδεία λαό την αίσθηση ότι μέσα από τον ΟΟΣΑ, τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό που δίνει τις κατευθύνσεις για καθεμία από τις κατεδαφίσεις δικαιωμάτων, θα έρθουν… βελτιώσεις. Αποφεύγοντας να αναφερθεί στην κατεύθυνση, στη φιλοσοφία, στην «ιστορία» του ΟΟΣΑ στην υπαγόρευση μεταρρυθμίσεων που ποδοπατούν κατακτήσεις για να φέρουν κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και που εξειδικεύονται με συγκεκριμένα και καταδικασμένα ήδη από το κίνημα μέτρα και στην Παιδεία.
Ο λαός έχει δεδομένα για το πού πάει η πολιτική για την Παιδεία, για τους στόχους του κεφαλαίου που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Γνωρίζει και τις ανάγκες του που μένουν ανικανοποίητες. Βλέπει πως όλα τριγύρω αλλάζουν σε βάρος του, το μέλλον των παιδιών του υποθηκεύεται πολύμορφα. Η σύγχρονη εποχή δίνει δυνατότητες αδιανόητες σε σχέση με παλιότερα για πραγματική αναβάθμιση της Παιδείας, για όλους. Εμπόδιο μπαίνει η υποταγή και της Παιδείας στις ανάγκες της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο ισοπεδώνει το δικαίωμα στη μόρφωση, όπως και τα υπόλοιπα, αξιώνει να κάνει κουμάντο στα μυαλά των νέων. Γι’ αυτό και αναδεικνύονται ως ανάγκη η διεκδίκηση και οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες, που καθημερινά αναπτύσσονται για τα αυτονόητα για τη λειτουργία των σχολείων και σχολών, να συνδεθούν με την πάλη για την ανατροπή του συστήματος που γεννάει την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη φτώχεια και την αμορφωσιά.
