Γιαγιά με δύο εγγόνια μπήκε πρώτη στα ΤΕΙ Πάτρας!
Μπορεί να έχει δύο εγγόνια και τρία παιδιά, αλλά αυτό δεν την πτόησε καθόλου, καθώς διάβασε και μπήκε πρώτη στη σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Πάτρας.
Η θέληση της Ελένης Αντωνοπούλου ήταν τέτοια που ξεπέρασε κάθε εμπόδιο στην προσπάθειά της να σπουδάσει, έστω κι αν θα είναι η μεγαλύτερη φοιτήτρια στο ΤΕΙ Πάτρας όπου πέτυχε.
Η απόφαση της Ελένης Αντωνοπούλου να σπουδάσει ήταν ένα όνειρο που διατηρούσε επί χρόνια, όπως αναφέρει το tempo24.
Από την εποχή που σταμάτησε το σχολείο, καθώς παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία.
Ωστόσο, αργότερα και παρότι είχε τρία παιδιά αποφάσισε να συνεχίσει για να πάρει το απολυτήριο του σχολείου, που ήταν και ο μεγάλος της καημός.
Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά αποδείχθηκε πως ήταν πολύ καλή, έχοντας μάλιστα υψηλή βαθμολογία στα μαθήματα, στο Εσπερινό Λύκειο όπου φοιτούσε. Στη συνέχεια αποφάσισε να διαβάσει για τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Σε αυτό βοήθησε και η μεγάλη στήριξη που είχε από τον σύζυγό της και τα παιδιά της.
Έτσι, από σήμερα το πρωί η οικογένεια έχει ως μέλος μια φοιτήτρια 51 ετών με τρία παιδιά.
Μάλιστα, η μια της κόρη που βρισκόταν σε διακοπές, όταν πληροφορήθηκε το ευχάριστο γεγονός της μαμάς, επέστρεψε στην Πάτρα για να γιορτάσει μαζί της.
……………………………………….
Πρωτιά νεαρού πρόσφυγα από την Αφρική στις πανελλαδικές
Είναι πρώτος εισακτέος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια
Ο 20χρονος Ζυλιέν, που «δραπέτευσε» από την Αφρική τον Νοέμβριο του 2011, είναι σήμερα πρώτος εισακτέος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια. «Ευχαριστώ την Ελλάδα που με στήριξε. Ευχαριστώ όλους εδώ στην Κόνιτσα, που με βοήθησαν να σταθώ στη ζωή και να προχωρήσω», δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, όπου μιλά επίσης για τον δικό του προσωπικό αγώνα στη νέα πατρίδα του, όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί την Ελλάδα.
Ο Ζυλιέν διαμένει τα τελευταία τρία χρόνια στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων Προσφύγων της Κόνιτσας. Η χαρά του ξεχειλίζει και τη μοιράζεται μαζί μας. «Θέλω να αφιερώσω αυτή την επιτυχία στους γονείς και τα αδέλφια μου, που δεν υπάρχουν πια στη ζωή» λέει και προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του. Όταν έφτασε στην Ελλάδα ήταν 16 χρόνων. Τον πρώτο καιρό αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες. Ως «παράνομος μετανάστης», έμεινε για τρεις μήνες στα κρατητήρια του Έβρου και στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ώσπου τον Οκτώβριο του 2012, με εισαγγελική παραγγελία, φιλοξενήθηκε στο Κέντρο της Κόνιτσας.
Οι υπάλληλοι του Κέντρου θυμούνται πως τότε ο Ζυλιέν δεν μίλαγε ελληνικά, ήταν πάντα θλιμμένος, σκεπτικός και το μοναδικό αίτημά του ήταν να πάει σε σχολείο. Οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να εγγράψουν τον νεαρό πρόσφυγα από την Αφρική, στο ΕΠΑΛ της Κόνιτσας.
«Οι γονείς μου, πάντα μού έλεγαν ότι το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η παιδεία. Εγώ αυτό το κράτησα» εξηγεί ο Ζυλιέν, όταν τον ρωτάμε για τη θέλησή του να συνεχίσει στο σχολείο, που απρόσμενα είχε διακόψει στην πατρίδα του, αλλά και για τη δύσκολη ελληνική γλώσσα, την οποία με επίπονες και επίμονες προσπάθειες κατάφερε να μάθει. Όπως αναφέρει, το Κέντρο της Κόνιτσας, από την πρώτη στιγμή, καθώς η καθηγήτρια-φιλόλογος Γιάννα Νίκου του παρέδιδε μάθημα Ελληνικών τα απογεύματα.
Στις περισσότερες κουβέντες του, ο Ζυλιέν επικαλείται τον Θεό, στον οποίο όπως μας αποκαλύπτει, προσεύχεται καθημερινά. Πάνω στο γραφείο του, μας δείχνει την Καινή Διαθήκη, «φυλαχτό» από τη μητέρα του, πριν την αποχωριστεί για πάντα, βίαια. Οι άνθρωποι της Κόνιστας λένε πως πολλές φορές είδαν τον Ζυλιέν να ανηφορίζει με τα πόδια το βουνό και να πηγαίνει στην Μονή Στομίου, το ησυχαστήριο του Αγίου Παϊσιου.
Το ΕΠΑΛ της Κόνιτσας ήταν για τον νεαρό μία οικογένεια, γιατί, όπως μας περιγράφει, οι συμμαθητές και οι καθηγητές του τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν ο πρώτος μαθητής στην τάξη, κάθε χρόνο, και το απολυτήριό του γράφει 19,8.
Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ζυλιέν έκανε αίτηση για χορήγηση προσφυγικού ασύλου. «Θέλω να νιώθω ασφαλής και να έχω διεθνή προστασία, σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης. Θέλω να προχωρήσω για να γίνω χρήσιμος και σημαντικός άνθρωπος για την κοινωνία. Να προσφέρω, όσο μπορέσω, στην Ελλάδα που με βοήθησε» είναι η απάντησή του στο ερώτημα για το πώς βλέπει τώρα το μέλλον του.
Τον ελεύθερο χρόνο του, ο νεαρός ζει με αναμνήσεις από την οικογένεια που έχασε και τον τόπο του. Γιός πολιτικού, αν και γύρισε σελίδα στη ζωή, δεν διαγράφει από τη μνήμη του τον αγώνα του πατέρα του και των συμπατριωτών του για τη δημοκρατία.
