Δεν ξέρω τι θα γίνω, όταν μεγαλώσω
ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΤΗΡΗ Π. ΖΑΧΟ
Ωραία! Η αυλαία των Πανελλαδικών, για μια ακόμη χρονιά, έπεσε. Φίλοι και γνωστοί με μακαρίζουν θεωρώντας -πόσο ανόητοι- ότι στο εξής με περιμένουν χαρούμενες διακοπές. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Και δεν ακούμπησε, επειδή τα δύσκολα έρχονται. Κι έρχονται, γιατί τώρα περιμένουμε τους βαθμούς και μαζί με αυτούς τη συμπλήρωση των μηχανογραφικών και άρα την επιλογή σχολών από τους υποψηφίους. Κι αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Είναι εξοντωτικά και ικανά να διαλύσουν το νευρικό σύστημα ακόμη και μιας θαλάσσιας χελώνας.
Θα πει κάποιος αδαής: Μα καλά, δεν ξέρεις κάτω πάνω πώς τα πήγαν οι μαθητές; Και θα απαντήσω εγώ με ένα «Ο Χου Ι» πιο ξεγυρισμένο κι από εκείνο της 28ης Οκτωβρίου 1940. Γιατί μπορεί ο υποψήφιος να βγαίνει από το εξεταζόμενο μάθημα και να δηλώνει πανευτυχής. Βγαίνει και πιστεύει ότι τα πήγε εξαιρετικά υπερπαντέλεια αλλά… Αλλά, έχουν δει και έχουν δει τα ματάκια μας τόσα χρόνια. Κι ας μην πάω σε άλλα. Ας μείνω στο μάθημα που διδάσκω, την Έκθεση. Όλοι βγαίνουν τρελαμένοι από τη χαρά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, στις Πανελλαδικές έχουν γράψει την καλύτερη Έκθεση ever. Τα πρώτα χρόνια σκεφτόμουν ότι εγώ προκαλούσα άγχος στα παιδιά και αδυνατούσαν στη διάρκεια της χρονιάς να εξωτερικεύσουν το απύθμενο ταλέντο τους. Σταδιακά κρατούσα όλο και μικρότερο καλάθι, ώσπου έφτασα να κρατάω ένα καλαθάκι πιο μικρό και από εκείνο που κρατούσαμε όταν βγαίναμε στις γειτονιές και τραγουδούσαμε το «Λάζαρο».
Κι άντε και είδαμε τους βαθμούς. Είναι εύκολο το μετά; Αμ δε που είναι. Τερατώδες είναι. Εντάξει, υπάρχουν εκείνα τα παιδιά που ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρω… τρία τέτοια! Τα υπόλοιπα είναι άστα να πάνε. Σύγχυση και ταραχή ντουέτο. Αδιέξοδο. Και δε φταίω ο κακόμοιρος για όλο αυτό. Μπορεί να φταίνε οι γονείς, μπορεί οι λοιποί συγγενείς, μπορεί το κοινωνικό κατεστημένο που έχουν πλάσσει ένα σωρό μύθους για την ιερότητα και σπουδαιότητα της εργασίας, για την κρισιμότητα της επιλογής σχολής για τη ζωή και την ευτυχία κάποιου. Αμήν.
Όλα αυτά βέβαια, είναι ακριβώς αυτό. Μύθοι. Η εργασία είναι μέσο επιβίωσης και μόνο. Σπάνια -μα πάρα πολύ σπάνια- είναι και κάτι άλλο. Η εργασία είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Και μάλιστα το πιο βασανιστικό. Άρα η εργασία δεν είναι χαρά. Η ζωή πάντως με βεβαιότητα δεν είναι εργασία. Η ζωή είναι άλλα πράγματα. Είναι όσα μας ευχαριστούν, όσα μας κάνουν καλύτερους. Είναι η οικογένεια, είναι οι φίλοι, είναι ο ελεύθερος χρόνος. Είναι όλα εκείνα με τα οποία κάποιος ασχολείται αβίαστα και χωρίς χρονικές δεσμεύσεις και ασχολείται όποτε του καπνίσει και για όσο του καπνίσει. Ζωή είναι όλα εκείνα για τα οποία δε χρειάζεται να λογοδοτούμε σε κανέναν.
Αν οι υποψήφιοι το βάλουν αυτό στο μυαλό τους, τότε θα έχουμε μια ήρεμη περίοδο και απλώς θα χρειαστεί κάτι ακόμη για να γίνουν λογικές -δεν υπάρχουν σωστές- επιλογές. Χρειάζεται ο υποψήφιος να σκεφτεί πώς θέλει να είναι η ζωή του μετά δέκα, τουλάχιστον, χρόνια. Άρα χρειάζεται να τα βρει με τον εαυτό του. Να ανακαλύψει σε τι μπορεί να γίνει καλός, σε πιο αντικείμενο πιστεύει ότι μπορεί να προσπαθήσει και να καταφέρει να αντεπεξέλθει. Με απλά λόγια σε πιο αντικείμενο θα μπορέσει να φανεί συνεπής. Με ακόμη πιο απλά λόγια πού θα μπορέσει να είναι «επαγγελματίας».
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια καμωμένα από μέτριους ανθρώπους χωρίς ευφυΐα. Είναι απλώς ιδεοληψίες. Με αυτή τη σκέψη οι υποψήφιοι μπορεί να νιώσουν λίγο πιο ελεύθεροι και ίσως να κάνουν μια λογική επιλογή. Να στραφούν σε κάτι το οποίο τους δημιουργεί τη διάθεση να αναλάβουν ρίσκο. Δυστυχώς, βέβαια, η λογική επιλογή μπορεί να γίνει από λογικά άτομα και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Η λογική σπανίζει. Στην όλη διαδικασία θα παρέμβουν μέτριοι και συντηρητικοί γονείς που είχαν φανταστεί κάτι για τα παιδιά τους και τώρα θα τα πιέσουν προς τη συγκεκριμένη επιλογή. Θα παρέμβουν άνθρωποι της εκπαίδευσης(;) που θέλουν να καυχηθούν για την επιτυχία μαθητών τους σε «περιζήτητες» σχολές, ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται έξω από τις δυνατότητες των παιδιών. Θα παρέμβει ένα αμετακίνητο παρελθόν που έχει διαμορφώσει απαραβίαστα στερεότυπα. Εκείνοι που για μια ακόμη χρονιά δεν πρόκειται να παρέμβουν θα είναι μάλλον οι… μαθητές.
Ακούω συχνά: «Ε, παιδιά είναι. Πού να ξέρουν κι αυτά»; Ε, άμα παιδιά είναι και δεν ξέρουν, κράτα τα για μπιμπελό στο σπίτι σου, κυρά μου. Άμα είναι παιδιά και δεν ξέρουν, πού θα τα αφήσεις να φύγουν και να πάνε να σπουδάσουν και να οργανώσουν τη ζωή τους και να παίρνουν καθημερινά αποφάσεις και να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα και να τα βγάλουν πέρα και να καταφέρουν να συνυπάρξουν με άλλους χωρίς το μητρικό χάδι και την αντίστοιχη στοργή; Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ακούσω ανοησίες – κυρίως από κακόμοιρες μαμάδες που βλέπουν τον εαυτό τους σε όσα γράφω- για το πόσο σκληρός είμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά -που παιδιά είναι και δεν ξέρουν- και βασικά οι γονείς τους ήξεραν σχεδόν από τότε που γεννήθηκαν ότι θα έφτανε η στιγμή για τη συγκεκριμένη επιλογή. Κι αν κουβαλούσαν έστω και δράμι μυαλού, θα είχαν κάνει κάτι για να ξέρουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.
https://sotiriszachos.blogspot.com/ για το www.xenesglosses.eu
