Ημερολόγια
Οι Διευθυντές της Ζωής μου
Αγαπητό μου Ημερολόγιο,
Σήμερα θα σου διηγηθώ ιστορίες για τους άντρες της ζωής μου.
Όχι, μην πάει ο νους σου σε…
Θα σου μιλήσω για τους Διευθυντές που συνάντησα. Που συνεργάστηκα. Που συγκρούστηκα. Που θύμωσα. Που απογοητεύτηκα.
Γιατί, τώρα, οι Διευθυντές;
Διότι ο Διευθυντής- αυτόν τον μήνα- θα είναι …πρωταγωνιστής στις σχολικές κοινότητες. Αλλά –αυτή τη φορά- δεν θα είναι one man show!
Συμπρωταγωνιστές και οι συνάδελφοι καθηγητές, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί. Διότι, για πρώτη φορά, η γνώμη του συλλόγου των διδασκόντων θα μετράει. Για πρώτη φορά κάποιος σκέφτηκε πως και οι διοικούμενοι μπορούν να έχουν λόγο για τον διοικητή!
Μέχρι τώρα ο Διευθυντής σε ένα σχολείο οριζόταν ‘’άνωθεν’’( κάτι σαν τον Λουκά Παπαδήμο ή τον Στουρνάρα).
Κατέθετε τα χαρτιά του στην αρμόδια υπηρεσία και, μετά από μία ‘’ αδιάβλητη και αντικειμενική’’ συνέντευξη, κρινόταν ικανός ή όχι.
Τα αποτελέσματα;
Οι Διευθυντές της ζωής μου!
Είχα διευθυντή ικανό να διοικεί.
Να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες τις δικές του. Τις ανάγκες των μαθητών. Τις ανάγκες των συναδέλφων του. Να ακούει. Να σκέφτεται. Να δημιουργεί. Να ‘’πιάνει’’ την πρωτοπορία. Να δημιουργεί σε κλίμα συνεργασίας. Να λύνει προβλήματα, πριν καν δημιουργηθούν. Να είναι – μαζί με τον υπόλοιπο Σύλλογο-μέσα σε όλες τις δραστηριότητες, με σεβασμό στην προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου- μέλους της σχολικής κοινότητας. Πολιτικοποιημένος, χωρίς προκαταλήψεις και συμπλέγματα.
Είχα διευθυντή ανίκανο να διοικεί.
Διότι είχε πολλά προσωπικά προβλήματα. Τα οποία η ‘’ συνέντευξη’’ δεν μπόρεσε να ελέγξει, αφού τα πιστοποιητικά του ήταν πολλά και οι περγαμηνές του για τον « Ρόλο» π.χ. « του αποχετευτικού συστήματος στο Βυζάντιο» ήταν η μεγίστη απόδειξη πως μπορούσε να διοικεί ψυχές με επιτυχία!
Έτσι, διέλυε εφηβικές ψυχές και συναδέλφους σε κλιμακτήριο. Ανακύκλωνε σχόλια και συζητήσεις( στο χωριό μου το λέμε κουτσομπολιό) φέρνοντας την καθημερινότητα σε αδιέξοδα πολλά. Έσπαγε φοριαμούς και τζάμια, σκηνοθετούσε λιποθυμικά επεισόδια, για να τον περιθάλπουν στη συνέχεια οι συνάδελφοι. Ήταν χειριστικός παρασύροντας στη νοσηρότητα ό,τι υγιές και φυσιολογικό υπήρχε! ( κι όμως, ο τύπος αυτός οριζόταν διευθυντής όχι μία, αλλά δύο και τρεις φορές!). Και όποιος αντέξει…
Είχα διευθυντή ανίκανο να διοικεί. Διότι ήταν ανίκανος.
Όταν πρωτοπεράσει από το μυαλό σου η Διεύθυνση ενός σχολείου, περνάς από κάποια –προσωπικά- στάδια, βάζεις στον εαυτό σου κάποια ερωτήματα:
- Διαθέτω τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό;
- Είμαι εξασκημένος στην αυτοκριτική;
- Γνωρίζω το είδος του σχολείου που θέλω να διοικήσω;( διότι δεν μπορεί να υπηρετώ στο οικονομικό τμήμα της εκκλησιαστικής, π.χ, εκπαίδευσης για χρόνια και ξαφνικά να θέλω να αναλάβω τη διεύθυνση ενός λυκείου! ‘’ Πού πας, ρε Καραμήτρο;’’)
- Θέλω να διοικήσω, διότι γουστάρω την εξουσία ή έχω, αλήθεια, κάτι να προσφέρω, έχω όραμα για το συγκεκριμένο σχολείο;
- Έχω τα προσόντα; Τις γνώσεις; Τις αντοχές;
Πολλά είναι τα προσωπικά ερωτήματα τούτη τη στιγμή.
Αν δεν τα θέσεις, αγαπητό μου ημερολόγιο, καταντάς Φουκαριάρης!!!!!!!
Είχα διευθυντή ,αυτόν της χρυσής- κομματικής- μετριότητας.
Αυτό το είδος φαίνεται πως προτιμούσαν οι κριτές της ‘’συνέντευξης’’.
Τον τύπο που δεν είχε και πολλές περγαμηνές. Τα ‘’έλεγε’’ όμως, ως φαίνεται, πολύ καλά στη συνέντευξη. Διότι μεγάλωσε μέσα στα κομματικά γραφεία των κατά καιρούς κυβερνήσεων. Διότι οι τοπικοί βουλευτές στηρίζονταν στο άτομό του κατά την προεκλογική περίοδο. Ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις ήταν αμοιβαία. Πρώτο όνομα στις συνδικαλιστικές εκλογές. ( τα ‘’συμβόλαια’’ έπρεπε να πληρωθούν).
Αυτός ο διευθυντής, μέγα δείγμα όλης της συναλλαγής, της διαπλοκής, της αναξιοκρατίας, της εύκολης επιτυχίας, του κομματικού κράτους.
Ο ρόλος του μέσα στο σχολείο; Διεκπεραιωτικός. Στον ‘’αυτόματο’’ πιλότο! ( το σχολείο ποτέ δεν ήταν στις προτεραιότητές του ).
Το γραφείο της Διεύθυνσης ήταν η πηγή αυτοεκτίμησης. Έξω από αυτό, θα έβλεπες ένα ανθρωπάκι, απομονωμένο στις προσωπικές του αποτυχίες. Γυμνό. Με ισχύ, από το ρόλο του. Χωρίς, όμως, σθένος!
Που κουνούσε απειλητικά την εγκύκλιο της ‘’Αξιολόγησης’’ και τα φυλλάδια του ‘’πειθαρχικού’’.
Άραγε γιατί, Αγαπητό μου Ημερολόγιο, αυτή η ‘’συνομοταξία’’ αντιδρά πολύ πιο έντονα στην καινούρια προοπτική εκλογής των διευθυντών;
Αγαπητό μου Ημερολόγιο,
Είχα κι άλλους τύπους διευθυντών στη ζωή μου.
Λαμόγια. Ναι, όπως το διαβάζεις. Που κέρδιζαν χρήματα από παντού. Από τις πολυήμερες εκδρομές, από ‘’φιλανθρωπικά’’ παζάρια, από μίζες φροντιστηρίων, από ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές τους, από… από…
Είχα και κάτι γεροντάκια- ευτυχώς ελάχιστα- που δεν ασχολούνταν με τα τεκταινόμενα του σχολείου. Μάζευαν τις ελιές από την αυλή του σχολείου, περιμένοντας καρτερικά να συνταξιοδοτηθούν.
Είχα και διευθυντές life style, με μεγάλη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης. Με πρόδηλη την προσωπική τους ανασφάλεια. Και την απαραίτητη, κάθε φορά, ‘’αυλή’’, στην οποία στηρίζονταν, προκειμένου να επιβληθούν. Και ‘’κουκούλωναν’’ ατασθαλίες , για να μη χαλάσει η εικόνα τους!
Αγαπητό μου Ημερολόγιο,
Θα μπορούσα να σου γράφω σελίδες επί σελίδων για το θέμα αυτό.
Θα σταματήσω, όμως, εδώ.
Ένα μόνο θα σου πω: επιτέλους, ήρθε η στιγμή, που κι εγώ θα έχω γνώμη.
Ανεξαρτήτως των προβλημάτων στη διαδικασία. Αυτά θα τα λύσουμε. Στην πράξη, όμως. Όχι στα λόγια.
Χαρούλα Αποστολίδου
www.xenesglosses.eu
