Στα χρόνια που ήμουν μαθητής Γυμνασίου και Λυκείου (’88-‘93) η υπέρμετρη αυστηρότητα στην βαθμολόγηση καταξίωνε τον καθηγητή. Κι αδικούσε αυτονόητα τον μαθητή – καθώς μία ολόκληρη γενιά καθηγητών επένδυε, κατά μείζονα λόγο, σε αυτή την παράμετρο της τότε σχολικής μας ζωής, το όποιο της κύρος.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι μία καθηγήτρια Αρχαίων στο Λύκειο (20ο Αθηνών) όπου κόμπαζε με αμείωτη φιλαρέσκεια για την αξιολογική κλίμακα που είχε η ίδια επινοήσει: «το 16 είναι το δικό μου το Άριστα – το 17 είναι για το Άγιο Πνεύμα, το 18 για τον Ιησού, το 19 για το ίδιο το Θεό και τέλος, το 20 είναι για τον …Κανένα!» (και δεν εννοούσε τον ομηρικό Οδυσσέα).

Ήταν το μεταίχμιο μιας ολόκληρης εποχής: ο εκπαιδευτικός σαδισμός (πανίσχυρος και άκαμπτος κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο) έδινε τη σκυτάλη του στο νεογνό του σχολικού λαϊκισμού που τότε έβγαζε τα πρώτα του κοφτερά δοντάκια: «αυξάνονται οι θέσεις στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ» – «θα εξισωθούν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ» – κοκ στην αυτή τονικότητα και για τις τρείς βαθμίδες: όπου για τις δύο πρώτες κυρίως, εμπεδώθηκε το ακλόνητο μετέπειτα αξίωμα «δεν επαναλαμβάνει μαθητής δεύτερη χρονιά την ίδια τάξη».

Σήμερα έχουν έλθει τα πάνω κάτω….

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ