Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η ζωή ζητά από τον εκπαιδευτικό να γίνει Δάσκαλος, γονιός, ασπίδα, αγκαλιά και χάδι μαζί. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν την τύχη να λειτουργήσουν έτσι. Δεν το αποφασίζουν οι ίδιοι. Η ζωή η ίδια τούς το επιβάλλει.

Είναι αρκετό για να πορευθεί το ελληνικό σχολείο μπροστά και να ανταποκρίνεται κάθε λειτουργός του στα καθήκοντά του. Αυτό αρκεί κατά τους πιο συνετούς και προσγειωμένους αναλυτές. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η ζωή ζητά από τον εκπαιδευτικό να γίνει Δάσκαλος, γονιός, ασπίδα, αγκαλιά και χάδι μαζί. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν την τύχη να λειτουργήσουν έτσι. Δεν το αποφασίζουν οι ίδιοι. Η ζωή η ίδια τους το επιβάλλει.

Σε κάποιο σχολείο της ελλαδικής επικράτειας μια ομάδα εκπαιδευτικών λειτουργεί με διάθεση, με φαντασία, με όρεξη, με θυσίες για το καλό των μαθητών, που δεν είναι άλλο από την καλλιέργειά τους. Μια από αυτές τις δασκάλες τελείωνε ένα μεσημέρι την έβδομη ώρα της, όταν ένα δωδεκάχρονο παιδί τής ζήτησε να βγουν μια βόλτα στην αυλή. Με προθυμία η δασκάλα ακολούθησε το παιδί κι όταν απομακρύνθηκαν αρκετά, το μικρό κορίτσι έσφιξε το χέρι της δασκάλας της, για να βγάλει δυο λέξεις από το στόμα του: -Σώσε μας!

Τα δυο αδέλφια, όπως εκμυστηρεύτηκε το κορίτσι, κακοποιούνταν σωματικά ακόμη και σεξουαλικά από μέλη της οικογένειας και το παιδί μόνο στη δασκάλα του μπορούσε να απευθυνθεί. Αυτή η στιγμή ήταν για την εκπαιδευτικό η πιο συγκινητική και συνάμα η πιο δύσκολη στιγμή της σταδιοδρομίας της.
Αμέσως κινητοποίησε τη διεύθυνση και τους συναδέλφους και ειδοποίησαν την αστυνομία. Έγινε η καταγγελία και τα παιδιά οδηγήθηκαν από την αστυνομία σε παιδικό νοσηλευτικό ίδρυμα, για να βοηθηθούν και να μεθοδευτεί η περαιτέρω φροντίδα τους.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ