Το πρωί το παιδί κλαίει.

Το κανακεύεις μια ώρα στον προθάλαμο του σχολείου.

Του δίνεις το μήνυμα ότι το διαπραγματεύεσαι. Εκείνο βάζει τα δυνατά του κλαίει, χτυπιέται, γαντζώνεται στον λαιμό σου, ουρλιάζει.

Οι υπόλοιποι που έχουν ήδη έρθει μαζεύονται και κάνουν χάζι στην πόρτα. Όσοι μπαίνουν εκείνη τη στιγμή  σας κοιτούν με συμπόνια.

Τελειώνει η ώρα προσέλευσης .

Πρέπει να αφήσεις το παιδί και να φύγεις.

Αρχίζει τότε το δεύτερο μέρος της παράστασης…….

Αρχίζεις λοιπόν έναν εξαιρετικό μονόλογο.

“Θα έρθω να σε πάρω νωρίτερα, θα είμαι εδώ έξω από την τάξη, θα σε περιμένω στην αυλή ,θα πάω να σου πάρω νερό που ξέχασα κι θα έρθω να σε πάρω”

Όλα αυτά το ένα πίσω από το άλλο…….

Καταλαβαίνεις ότι το παιδί δεν πρόκειται να πιστέψει τίποτα από όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα.

”Προσπαθείς” να δώσεις το παιδί στη δασκάλα αλλά ταυτόχρονα της ζητάς “να έρθω να το πάρω νωρίτερα;”

Το παιδί σου στο άκουσμα και μόνο της μαγικής λέξης δίνει ρεσιτάλ θρήνου…

Η δασκάλα συχνά με τη βοήθεια κάποιας άλλης παίρνει το παιδί στην τάξη προσπαθώντας να το καθησυχάσει. Όσο κι αν σου φαίνεται αδύνατο μπορεί να το κάνει μέσα σε λίγα λεπτά. Σου ζητά να φύγεις από το σχολείο. Αυτό σου ακούγεται παράλογο. Το παιδί σου να υποφέρει κι εσύ να φύγεις σαν άπονη μάνα και να το παρατήσεις εκεί;

Η δασκάλα επιμένει.

Σου λέει “Σας παρακαλώ φύγετε”.

Το παιδί αντιλαμβάνεται ότι ακόμα το διαπραγματεύεσαι και κάνει προσποίηση ηρωικής εξόδου από την τάξη.

Η δασκάλα το προλαβαίνει γιατί έχει μια μανία να μην φεύγει από την πόρτα.

Σου λέει επιτακτικά”Σας παρακαλώ φύγετε”…..

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ