Ο αγιασμός πέτυχε, το σχολείο έκλεισε.
«Καλημέρα σας, καλή σχολική χρονιά! Εσείς θα είστε η δασκάλα φέτος;» Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια των γονέων, καλυμμένα από έναν τόνο απελπισίας. Μονοθέσιο σχολείο ήταν με τα παιδάκια να με κοιτάνε συνεχώς, άλλα ντροπαλά και άλλα χαμογελαστά. Πού να ‘ξεραν…
«Όχι, ήρθα μόνο για σήμερα, για τον αγιασμό.»
«Γιατί;»
Τι να απαντούσα, κύριοι; Έπρεπε να δικαιολογήσω την ανικανότητά σας; Γιατί δεν περάσατε εσείς από κάθε σχολείο να τους πείσετε πως όλα βαίνουν καλώς; Με τι λόγια θα μπορούσα να εξηγήσω σε αυτούς τους ανθρώπους πως υπάρχουν 8.000 άνεργοι δάσκαλοι και παρ’ όλα αυτά το σχολείο την επόμενη μέρα θα παρέμενε κλειστό; Γιατί δε θα έχουν αύριο δάσκαλο;
Επειδή δεν ενδιαφέρεται κανείς από εσάς. Επειδή το “Πρώτα ο μαθητής” έχει γίνει εδώ και χρόνια “Πρώτα το μνημόνιο”. Επειδή πασχίζετε να μετατρέψετε την παιδεία σε μια ελεεινή επιχείρηση με μοναδικό σκοπό την εξοικονόμηση πόρων, την ώρα που άλλα κράτη επενδύουν πρώτα σε αυτήν και μακροπρόθεσμα στο μέλλον τους. Επειδή, για να πετύχει η εκπαίδευση, χρειάζονται σχολεία, μαθητές και δάσκαλοι. Τα έχουμε όλα αυτά αλλά δυστυχώς κάπου εκεί εμπλέκεστε κι εσείς και μας εμποδίζετε να επιτελέσουμε το έργο μας.
Ντράπηκα.
Δεν μπορούσα όμως να σας καλύψω. Δεν είμαι καλή στα ψέματα, συγγνώμη
Της Έλενας Λαζαρίδου
