Ένα γράμμα μιας 25 χρονης πια στη δασκάλα της ,που με τα λόγια της για το σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία : «. Μας έδειξε ότι είναι αποδεκτό να συγκινούμαστε, να αισθανόμαστε πράγματα που δεν ταιριάζουν με το μάθημα και ότι είναι απαραίτητο να κινούμαστε εκτός της τάξης για να μαθαίνουμε σωστά» επιβεβαιώνει ότι το εκτρωματικό σχολείο του ανταγωνισμού, της στείρας γνώσης, του φόβου και της υποταγής, περιτυλιγμένο με πολλά κοινωνικά «σελοφάν» ευαισθησίας ΜΟΝΟ λειψούς ανθρώπους θέλει να δημιουργεί.
Γράμμα στη δασκάλα μου
Μπορεί να λέω μερικά αντικομφορμιστικά σε συζητήσεις μου για τα σχολεία -συχνά πυκνά-, αλλά το παίζω περισσότερο δικηγόρος του διαβόλου όταν τονίζω ότι τα σχολεία δεν είναι απαραίτητα για την μόρφωση του καθενός, καθώς δεν λειτουργούν όλοι το ίδιο πετυχημένα όταν βάζεις τις γνώσεις σε καλούπια. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν θα μιλούσα ποτέ έτσι αν γνώριζα ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σε όλο τον κόσμο ήταν σαν την δασκάλα που είχα 4 χρόνια στο δημοτικό, από την Τρίτη μέχρι και την Έκτη, την κυρία Σ.Π . σε ένα σχολείο της Καλαμάτας.
Σε αυτήν χρωστώ τη μισή μου διάθεση για ζωή. Μας έδειξε ότι είναι αποδεκτό να συγκινούμαστε, να αισθανόμαστε πράγματα που δεν ταιριάζουν με το μάθημα και ότι είναι απαραίτητο να κινούμαστε εκτός της τάξης για να μαθαίνουμε σωστά.
Κάναμε τέσσερα θεατρικά μαζί της, ολόκληρες επιθεωρήσεις που της έγραφε για εμάς ο συγγραφέας πατέρας της. Την τελευταία, μάλιστα, την παρουσιάσαμε σε μουσική σκηνή και όλοι νιώθαμε σταρ. Κάναμε πρόβες συνέχεια πριν τα Χριστούγεννα, απογεύματα, βράδια και την ώρα του μαθήματος. Σταματούσε το μάθημα μία στο τόσο να φτιάξουμε πράγματα και ύστερα να μιλήσουμε για αυτά.
Μας πήγαινε εκδρομές έστω για μια ώρα στη θάλασσα και ύστερα μας έβαζε εκθέσεις με θέμα ‘Τι έκανα σήμερα στην παραλία’. Παιδιά που δεν ήταν καλοί μαθητές, όταν ανακάλυπτε ένα ταλέντο τους τους εκθείαζε μπροστά σε όλη τη τάξη. Την προπαίδεια την μάθαμε όλοι νερό με παιχνίδι του στυλ ‘Αγόρια Vs Κορίτσια’ μιας και σε εκείνες τις ηλικίες αυτό ήταν αρκετό για να μπριζώσουμε όλοι και να βάλουμε τα δυνατά μας.
Παίρναμε μέρος σε διαγωνισμούς δημιουργίας επιτραπέζιων παιχνιδιών και μια φορά κερδίσαμε και βραβείο επιτροπής. Με το ‘Χαλαμπουμπού’ ήταν ή με το ‘Γαλαξίας αξίας σε τιμή ευκαιρίας’; Θα σας γελάσω. Αλλά δεν με ενδιαφέρει.
Με ενδιαφέρει που δεν ήξερα ότι τα θυμόμουν όλα αυτά μέχρι που άρχισα να μιλάω για την Σ.. Δεν ζήλεψε κανένας μαθητή κανέναν, ήμασταν όλοι αγαπημένοι και αν ποτέ την στενοχωρήσαμε θέλω τώρα να της ζητήσω συγγνώμη. Ελπίζω η κυρία Σ. να ξέρει ότι τα παιδικά μου χρόνια ήταν και τα πιο ευτυχισμένα της ζωής μου εξαιτίας της.
Ξ. Γ-.Ν.
25 χρονών
11/9/2014
Η επιστολή στάλθηκε στο www.xenesglosses.eu
