Αναζητώντας τη χαμένη τιμή της εκπαίδευσης…

Του Ζαχαρία Καψαλάκη

            Έχω πολλά χρόνια και στην  εκπαίδευση και έχω πολλά περισσότερα να θυμάμαι από υπουργούς και υπουργούς που πέρασαν από αυτήν…

            Θετικά θυμάμαι μόνο έναν: Τον Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο που είχε μείνει για λίγο καιρό στο υπουργείο στην αλήστου μνήμης εποχή της συγκυβέρνησης (πρωθυπουργοί Γρίβας και Ζολώτας)!

            Οι υπόλοιποι πήγαιναν να κάνουν το βήμα της πέρδικας και έχαναν το δικό τους…. Όλοι έφευγαν από το υπουργείο ως αποτυχημένοι…

            Στις μέρες μας έχουμε μια τριάδα στο υπουργείο που αρέσκεται να μιλά πολύ! Για ένα χώρο μάλλον που δεν γνωρίζει, για ένα αντικείμενο που δεν το κατέχει…

            Έτσι, μη θέλοντας να διαγράψουν το μνημονιακό έκτρωμα της Διαμαντοπούλου (Ν.3848/2010), διαγράφουν τέσσερα χρόνια δουλειά, προσφοράς και αγώνα χιλιάδων αναπληρωτών…

            Διαβάστε τι δήλωσε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων ο Υφυπουργός Παιδείας και πως δικαιολόγησε την απόφαση του: «Η αναδρομική προσμέτρηση των μορίων γι’ αυτήν την περιοχή, προσβάλλει τη δικαιολογημένη εμπιστοσύνη που κάποιοι άνθρωποι δείχνουν στο κράτος. Τι σημαίνει αυτό; Αλλιώς θα συμπεριφερόταν κάποιος αναπληρωτής, αν ήξερε ότι θα προσμετρηθούν οι πίνακες, που σημαίνει ότι, δεν έκανε αίτηση ή δεν πήγε κάπου, γιατί ήξερε ότι δεν θα μοριοδοτηθεί. Τι απαντάμε εσείς και εμείς, σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Απαντάμε ότι φταίνε κιόλας;»

            Αυτοί που δεν έκαναν αίτηση, αυτοί που δεν θέλησαν να δουλέψουν ή είχαν άλλους πόρους ή είχαν άλλες δουλειές ή  είχαν βάλει άλλες προοπτικές στη ζωή τους, αυτοί είναι οι λίγοι…

            Οι πολλοί όμως δούλεψαν! Ξενιτεύτηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, γέρασαν πριν την ώρα τους για να στηρίξουν το δημόσιο σχολείο.

            Είχα τύχει πολλές φορές ως αιρετός στα αμφιθέατρα και στα υπηρεσιακά συμβούλια, όπου ερχόταν οι συνάδελφοι μας αναπληρωτές για να αναλάβουν υπηρεσία. Με μωρά παιδιά, με οικογένειες, με διαλυμένα σπίτια… Γιατί άραγε έτρεχαν; Για τα 800 ευρώ που δεν έφταναν για νοίκι, μεταφορά στο σχολείο, εισιτήρια για να πάνε να δούνε τις οικογένειες τους;

            Για την ριμάδα την προϋπηρεσία έτρεχαν… Μήπως και κάποτε αναγνωριστεί. Μήπως και κάποτε μπορέσουν και αποκτήσουν μια μονιμότητα στην εκπαίδευση και κατ΄ επέκταση σε ένα συγκεκριμένο τόπο κατοικίας και ζωής…

            Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια αναζητάμε τη χαμένη τιμή της εκπαίδευσης. Και την αναζητάμε να την αποκαταστήσουν, αλήθεια, ποιοι; Οι πολιτικοί; Μα αυτοί συνάδελφοι έχουν χάσει εδώ και χρόνια την τιμή της πολιτικής και όχι μόνο!  Δυστυχώς!

            Αλήθεια το λέω… Δεν περιμένω πλέον τίποτα από δαύτους!

https://www.e-mesara.gr/