Πριν από λίγες μέρες τελείωσαν και επίσημα οι εξετάσεις στο λύκειο που υπηρετώ και καθώς όλοι συνδεόμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με παιδιά που φοιτούν και εξετάζονται ή που ΘΑ φοιτήσουν και ΘΑ εξεταστούν σε κάποια χρόνια με το νέο σύστημα, θεώρησα αναγκαίο να μοιραστώ μαζί σας τις δικές μου- τραυματικές- εμπειρίες… Γνωρίζω πολλές ιστορίες σχετικές, θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Σκοπεύω, όμως, να επικεντρωθώ στη δική μου, προσωπική, μετωπική σύγκρουση με την τράπεζα θεμάτων, γιατί είναι και η πιο γνήσια.
Στην Α΄ λυκείου διδάσκω αρχαία και ιστορία, δύο από τα πιο απαιτητικά μαθήματα κατά τα λεγόμενα των μαθητών. Στο μάθημα της ιστορίας-που στο σχολείο μου εξετάστηκε πρώτο σύμφωνα με το πρόγραμμα- ο κλήρος έπεσε…στα σκυλόψαρα. Τα θέματα που κληρώθηκαν ήταν τόσο ασαφώς διατυπωμένα που, μετά από το πρώτο σοκ που πάθαμε με τη συνάδελφο, σκεφτόμασταν μήπως να ξαναπατήσουμε το κουμπί της κληρωτίδας και να γράψουμε ένα «κατεβατό» για το πρακτικό, στο οποίο να διαμαρτυρόμαστε με μένος ότι δεν είναι δυνατόν η καλπάζουσα φαντασία του κάθε συναδέλφου να καθορίζει την εξέταση των μαθητών. Μόλις και με δυσκολία μπορούσα εγώ –η καθηγήτρια, που διδάσκω το μάθημα σχεδόν 8 χρόνια τώρα- να καταλάβω προς τα πού πέφτει η απάντηση…η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε σημείο του βιβλίου που ήταν εκτός ύλης. Τελικά αποφασίσαμε να μην κληρώσουμε εκ νέου θέματα, αλλά να δώσουμε τις κατάλληλες κατευθύνσεις στα παιδιά, για να εντοπίσουν τι ακριβώς τους ζητείται…
Στα αρχαία ήμασταν πιο τυχεροί, για να μη χρησιμοποιήσω άλλη πιο λαϊκή έκφραση. Έπεσαν ακριβώς τα ίδια θέματα που βάλαμε στο διαγώνισμα του πρώτου τετραμήνου. Τι να γίνει, φίλε! Τύχη είναι αυτή! Εσύ που φοιτάς σε άλλο λύκειο, ας πρόσεχες! Τα «δικά μας» τα παιδία θα πάρουν καλύτερους βαθμούς και άρα θα είναι πιο ευνοημένα στις πανελλήνιες σε δύο χρόνια…
Μπορείτε, φυσικά, να καταλάβετε την ειρωνεία και την ΚΑΤAΦΩΡΗ ΑΔΙΚΙΑ του συγκεκριμένου συστήματος… Και μπορώ τώρα πια να πω με βεβαιότητα ότι το κακό με την ακατάσχετη εξετασιολογία και την τράπεζα θεμάτων δεν είναι μόνο ο παραλογισμός και της όλης διαδικασίας… το χειρότερο είναι ότι διαμορφώνεται μια ολόκληρη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ σε μια γενιά μαθητών που καθορίζει και τη μετέπειτα στάση ζωής τους: αποστηθίζω άκριτα σαν μηχανή, άρα είμαι καλός. Δεν έχω βοήθεια στο σπίτι ή δεν έχω παπαγαλίσει και είμαι άχρηστος, δεν χωράω στο νέο λύκειο και η μοίρα μου γράφει να μη μορφωθώ.
Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που διδάσκω συνάντησα τόσα απηυδισμένα και κουρασμένα βλέμματα δεκαεξάχρονων, έτοιμων να τα τινάξουν όλα στον αέρα και να τα παρατήσουν πριν την ώρα τους…και πώς να μην τα παρατήσουν όταν μαθητές του 16 μένουν πια μετεξεταστέοι, γιατί δεν έπιασαν τη βάση του 10 με τα νέα και στις περισσότερες περιπτώσεις όπως φάνηκε παράλογα θέματα…και αν άμεσα δεν καταλάβουμε τον γκρεμό στον οποίο οδηγεί τόσες νέες ψυχές το νέο σύστημα, ας ετοιμαστούμε να χορέψουμε το χορό του νέου Ζαλόγγου όλοι μαζί.
https://anexartitosima.wordpress.com/
