Ακρίτες (Αναπληρωτές Εκπαιδευτικοί)…
Ακούγοντας αυτό…
πέρασε πολύς καιρός που σκεφτόμουν αυτό το post.
Το τελευταίο, που γράφω σε αυτό το νησί, σε αυτή τη γωνίτσα που έζησα 9 μήνες…
Άλλοτε το σκεφτόμουν με ανυπομονησία «Άντε να έρθει η ώρα…»
Άλλοτε με θλίψη «Να είχα λίγο χρόνο ακόμη…»
Άλλες στιγμές με θυμό «Δεν πρόκειται να γράψω τίποτα…»
Και άλλες με αγάπη, απέραντη που σε πνίγει και δεν ξέρεις τι να πεις «…»
Ήρθε όμως η ώρα. Και δε θα σας πω πώς νιώθω. Απλά ήρθε η ώρα και κλείνει ένας κύκλος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Διαφορετικό για τον καθένα.
Χμ…για να δω τώρα πώς θα αρχίσω.
Όταν πηγαίνεις σε ένα μέρος πρώτη φορά, μόνος, για να ζήσεις εκεί μόνος, για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, παρατηρείς γύρω σου και όλα σου είναι…(πώς να το πω)…ΞΕΝΑ.
Ο καθένας που συναντάς είναι ένας ΞΕΝΟΣ.
Κάθε κτήριο, κάθε δρόμος, κάθε θέα είναι ΞΕΝΗ.
Τι μαγικό πράγμα ο χρόνος, η ζωή η ίδια…!!
Όλα αυτά τα ξένα, γίνονται σιγά σιγά ΔΙΚΑ ΣΟΥ….
Και πια ο άνθρωπος που είχες συναντήσει, ο ξένος…είναι φίλος σου. Το κτήριο το ξένο…είναι το σχολείο σου, το σπίτι σου. Ο δρόμος ο ξένος…είναι ο αγαπημένος σου, ο χιλιοπερπατημένος. Η θέα η ξένη, η τρομακτική…είναι η λύτρωσή σου, η ηρεμία σου.
Σκέφτομαι πόσο τυχερη είμαι, που γνώρισα και είδα αυτά τα βλέμματα.
Κοιτάνε τον ορίζοντα, και περιμένουν κάθε φορά, το γιατρό, το δάσκαλο, το συγγενή, το φίλο που θα πάει να τους επισκεφτεί. Και έχει μέσα την ελπίδα, την ηρεμία, τη δύναμη, την αυτοπεποίθηση, την περηφάνεια.
Και γνωρίζεις κι αυτούς που είναι εδώ από επιλογή. Και στέκονται με θράσσος στη ζωή που τους ανήκει. Στο σπίτι τους, που δεν το αφήνουν.
Εμένα είναι οι δικοί μου ήρωες…
Κι έτσι κάθε φορά που θα κοιτώ στο χάρτη, εκείνο το λειψό σχήμα, δε θα είναι πια ένα απλό σχήμα.
Keep teaching*
https://daskalopaidi.blogspot.gr/
το είδαμε στο https://www.e-mesara.gr/ και μας άρεσε
