Γράφει η Κλειώ Ιωάννου
H δημοσίευση του πίνακα εκπαίδευσης του εκδοτικού οίκου Pearson έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο πως η Ελλάδα, η οποία έχει κατοχυρώσει μια από τις τελευταίες θέσεις, αφήνει πίσω μόνο την Τουρκία, την Ταϊλάνδη, την Κολομβία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Μεξικό και την Ινδονησία. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αναφωνούν, για μια ακόμη αρνητική πρωτιά της χώρας μας και στα ζητήματα της εκπαίδευσης
Η πραγματικότητα όμως την παρουσιάζεται αντίστροφα σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια. Αυτό μπορεί να το «ψιλιαστεί» κανείς, όταν στην πρώτη 10άδα του πίνακα, αντικρύσει τη Σιγκαπούρη, το Χονκ Κονγκ, και τη Νότιο Κορέα.
Για να εξηγούμαστε, προφανώς δεν θεωρούμε πως στην ελληνική εκπαίδευση πάνε όλα καλά. Εμείς όμως αναγνωρίζουμε ως στραβά, το ότι αποδομείται η δημόσια και δωρεάν παιδεία, το ότι τα παιδιά δεν έχουν βιβλία, τα σχολεία έχουν κενά, οι φοιτητές δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για τους φτωχούς, το εξεταστικοκεντρικό σχολείο με δεσπόζουδα τα φροντιστήρια, οι απολύσεις καθηγητών κλπ κλπ.
Ποια είναι τα κριτηρία του Pearsons
Τα κριτήρια προφανώς του οργανισμού pearsons, είναι ίδια με τον διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ, όπου πρωτοστατεί στην πολιτική επιτήρησης, συμμόρφωσης, πιστοποίησης «εκπαιδευτικών προϊόντων» και «εκπαιδευτικών υπηρεσιών» και ανταγωνισμού.
«Ένα από τα πιο διάχυτα και ενδημικά προβλήματα στην εκπαίδευση σε σχεδόν κάθε χώρα είναι η έλλειψη προσοχής που δίνεται στην παροχή δεξιοτήτων», σημειώνει ο John Fallon, διευθύνων σύμβουλος του εκδοτικού οίκου Pearson.
Οι διαγωνισμοί αυτοί, θα χρησιμοποιηθούν ώστε να στρώσουν τον δρόμο για την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην εκπαίδευση, την περιστολή των δαπανών και την υποχρηματοδότηση, την αύξηση των ελέγχων, την ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, την αποκέντρωση της χρηματοδότησης και την περαιτέρω προώθηση τεχνοκρατικών και διαχειριστικών προσεγγίσεων στο σχεδιασμό των εκπαιδευτικών αλλαγών
Όπως ανέφερε προηγουμένως ο John Fallon, ο στόχος της εκπαίδευσης πρέπει να είναι όχι η παροχή δεξιοτήτων, δηλαδή όχι η εμβάθυνση, η κατάρτιση και όχι η διδασκαλία και η εκπαίδευση, η εργαλειακή χρησιμοποίηση αποσπασμένων γνώσεων ως μέθοδοι επίλυσης πρακτικών προβλημάτων.
