Γιατί τόση πρεμούρα για τη διαγραφή των «αιώνιων» φοιτητών;

Νέο μέτωπο αντιπαράθεσης ανοίγει ο Αρβανιτόπουλος στα πανεπιστήμια. Τούτη τη φορά έβαλε στο στόχαστρο τους φοιτητές. Και ανακοίνωσε τη διαγραφή από τα ιδρύματα των φοιτητών που εισήχθησαν στις σχολές πριν από το 2006. Για να αποσπάσει δε τη συναίνεση των νοικοκυραίων που τον έβλεπαν από την τηλεόραση ξεφούρνισε χωρίς ντροπή τα πιο προκλητικά ψεύδη.

«Δεν μπορούμε να συντηρούμε αυτήν την κατάσταση, εισαχθέντες πριν από το 2006 που συμπληρώνουν τώρα σχεδόν δεκαετία, να καταλαμβάνουν ακόμη χώρο στα ελληνικά πανεπιστήμια· πρώτον είναι θέμα τάξεως, και, δεύτερον, είναι και ένα ζήτημα το οποίο έχει να κάνει και με το κόστος στον φορολογούμενο πολίτη» (Κ. Αρβανιτόπουλος).
Καταρχήν πρέπει να επισημάνουμε την αναφορά του υπουργού Παιδείας στην «τάξη», που παραπέμπει ευθέως σε άλλες εποχές, όταν οι κολονέλοι της συμφοράς  χτυπούσαν το χέρι πάνω στο βήμα για να μεταδώσουν στους εμβρόντητους, φοβισμένους και υποταγμένους πανεπιστημιακούς τις προτεραιότητες και το ήθος των νέων καιρών του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Επειτα ας σημειώσουμε τα ψέματα. Οι φοιτητές που έχουν υπερβεί τα κανονικά εξάμηνα σπουδών, που ορίζει η διάρκεια σπουδών της σχολής ή του τμήματος που φοιτούν, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα από αυτά που απορρέουν από τη φοιτητική ιδιότητα. Δεν παίρνουν δηλαδή συγγράμματα και «πάσο», δεν δικαιούνται δωρεάν σίτισης-στέγασης και δεν παρακολουθούν εργαστήρια. Πολλοί εξ αυτών έχουν εγκαταλείψει οριστικά τις σπουδές τους και άλλοι εμφανίζονται μόνο στις εξεταστικές περιόδους. Συνεπώς δεν «καταλαμβάνουν» κανένα «χώρο στα ελληνικά πανεπιστήμια», όπως ισχυρίζεται πονηρά ο Αρβανιτόπουλος, υπονοώντας ότι οι λεγόμενοι «αιώνιοι» φοιτητές είναι το βαρίδι των δημοσίων πανεπιστημίων και αυτοί που τα εμποδίζουν να διαχειριστούν στη σωστή κατεύθυνση τις δαπάνες που τους παρέχει το κράτος, επιβαρύνοντας τον «φορολογούμενο πολίτη».

Εξοργίζουν πραγματικά τα όσα ισχυρίζεται ο υπουργός Παιδείας, όταν η κυβέρνηση στην οποία μετέχει και η πολιτική την οποία φανατικά στηρίζει, υπό την καθοδήγηση των ντόπιων καπιταλιστών και της τρόικας, έχει επιβάλει οικονομική ασφυξία στα πανεπιστήμια και έχει αφανίσει τα όποια αποθεματικά τους. Αυτοί είναι που έχουν οδηγήσει τα ιδρύματα σε αδυναμία λειτουργίας, στραγγαλίζοντας τους προϋπολογισμούς τους και μη διορίζοντας το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό.

Πέρα από τη μετάθεση των ευθυνών σε ανύπαρκτους εχθρούς, ο Αρβανιτόπουλος έχει και έναν άλλο στόχο. Το πανεπιστήμιο που θέλει να στήσει και που έχει δρομολογηθεί με τους νόμους Διαμαντοπούλου (ν. 4009/2011) και Αρβανιτόπουλου (ν. 4076/2012), το πανεπιστήμιο δηλαδή που θα λειτουργεί με τους όρους και τις προϋποθέσεις μια επιχείρησης ΑΕ, απαιτεί την επιβολή της σιγής του νεκροταφείου. Απαιτεί φοιτητές-στρατιωτάκια, που θα νοιάζονται μόνο για τα μαθήματά τους και την αυριανή επαγγελματική τους καριέρα. Φοιτητές με έντονο ατομισμό και καθόλου πολιτικές και συνδικαλιστικές ανησυχίες. Στοχοποιώντας τους «αιώνιους» φοιτητές, ως μήτρα του κακού, ο υπουργός Παιδείας, στην ουσία στοχεύει στους φοιτητές γενικά. Σ’ αυτούς θέλει να στείλει το μήνυμα, σ’ αυτούς θέλει να εμφυσήσει, διά της τρομοκρατίας της διαγραφής, το πνεύμα του «νέου» επιχειρηματικού πανεπιστήμιου.

Οπως συμβαίνει κάθε φορά που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επιβάλει έναν αντιδραστικό νόμο, τα φιλικά προς αυτή ΜΜΕ ανέλαβαν να ετοιμάσουν το έδαφος με σχετικά δημοσιεύματα. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αυτά, που αναπαρήγαγαν απλώς τα ψέματα του υπουργού Παιδείας, επικεντρώνοντας σε νούμερα και στατιστικά στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και όχι στην ουσία και τις αιτίες που κρύβονται από πίσω,  180.000 φοιτητές είναι στη λίστα των διαγραφών από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά και από αυτούς οι 70.000 αφορούν τα ΤΕΙ. Από τους 596.000 φοιτητές των πανεπιστημίων και των τεχνολογικών ιδρυμάτων, οι 300.000 χαρακτηρίζονται ως μη ενεργοί, είτε γιατί έχουν εγκαταλείψει οριστικά τις σπουδές τους είτε γιατί έχουν καθυστερήσει σημαντικά να πάρουν το πτυχίο τους.

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Γιατί πολλοί νέοι εγκαταλείπουν στη μέση το όνειρο των πανεπιστημιακών σπουδών, στο οποίο τόσο πολύ επένδυσαν όταν ήταν μαθητές και μάτωσαν οικονομικά, ψυχικά και σωματικά για να το δουν να παίρνει σάρκα και οστά; Οι λόγοι είναι σαφώς κοινωνικοί-οικονομικοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις σπουδές εγκαταλείπουν κυρίως φοιτητές που προέρχονται από χαμηλά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και είναι αυτοί που έχουν κατευθυνθεί κυρίως σε σχολές από αυτές που δεν χαρακτηρίζονται υψηλού κοινωνικού και επαγγελματικού γοήτρου. Τα παιδιά αυτά είτε γιατί εξαναγκάζονται λόγω της δυσβάσταχτης οικονομικής τους κατάστασης να εργαστούν για να στηρίξουν τις σπουδές τους, είτε γιατί τελικά απογοητεύονται από τη διαπίστωση ότι το «πτυχίο» που θα αποκτήσουν δεν θα έχει κανένα επαγγελματικό αντίκρισμα (σ’ αυτό παίζουν ρόλο και οι ανακατατάξεις στην αγορά εργασίας, αλλά και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης), εγκαταλείπουν τις σπουδές ή καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι τα πράγματα τώρα έχουν γίνει τρις χειρότερα για τα λαϊκά νοικοκυριά, μετά τη μεγαλοφυή ιδέα του υπουργού Παιδείας και της κυβέρνησης να συρρικνώσουν δραματικά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με το κακόφημο «σχέδιο Αθηνά», που έβαλε λουκέτο σε πολλά περιφερειακά ιδρύματα, κυρίως ΤΕΙ, στερώντας από τα παιδιά της εργατικής τάξης τις σπουδές τους στα Τμήματα που είχαν επιλέξει.

Αυτούς, λοιπόν, θέλει να πετάξει έξω από το πανεπιστήμιο ο υπουργός παιδείας, κάνοντας μια ξεκάθαρη ταξική επιλογή. Η «τάξη» για την οποία μιλά είναι η επιβολή του κνούτου των αστών πάνω στους προλετάριους και τους φτωχούς εργαζόμενους και τη νεολαία τους. Και αυτό θέλει να το πετύχει από τα πάνω, με το ξωπέταγμα των «αιώνιων» φοιτητών από το πανεπιστήμιο και από τα κάτω με την ένταση των ταξικών φραγμών στο «νέο λύκειο» και την αφάνταστη δυσκολία των εξετάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.

ΥΓ: Οι νόμοι 4009/2011 και 4076/ 2012 ορίζουν ανώτατο όριο σπουδών για τους φοιτητές που εισάγονται στα ΑΕΙ-ΤΕΙ από το 2011-2012, καθώς και προϋποθέσεις διατήρησης της φοιτητικής ιδιότητας. Ετσι, ο ανώτατος χρόνος σπουδών ισούται με ν+2 έτη (όπου ν τα προβλεπόμενα από το πρόγραμμα της αντίστοιχης σχολής έτη σπουδών), ενώ για τους «αποδεδειγμένα εργαζόμενους» με 2ν έτη. Προβλέπεται επίσης διαγραφή σε περίπτωση μη εγγραφής σε δυο συνεχόμενα εξάμηνα. Για να δοθεί δε και η αίσθηση της «επιείκειας», εισάγεται ρύθμιση για διακοπή της φοίτησης σύμφωνα με προβλεπόμενα (διαδικασία, δικαιολογητικά, μέγιστος χρόνος διακοπής) στον Οργανισμό (άρθρο 33 του ν. 4009). Οι μεταβατικές ρυθμίσεις (άρθρο 80 του ν. 4009) οδηγούν σε εκκαθαρίσεις και γενοκτονία των ήδη φοιτούντων. Προβλέπεται, λοιπόν, ότι χάνουν «αυτοδικαίως» τη φοιτητική τους ιδιότητα α) με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-2014, οι φοιτητές που στο τέλος του 2011-2012 έχουν συμπληρώσει φοίτηση διάρκειας ίσης ή μεγαλύτερης των 2ν+1 ετών που απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών, β) με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2014-2015, οι φοιτητές που  στο τέλος του 2011-2012 έχουν συμπληρώσει φοίτηση διάρκειας ίσης ή μεγαλύτερης των ν+2 ετών γ) με τη λήξη του 2011-2012, οι φοιτητές που έχουν συμπληρώσει φοίτηση διάρκειας μικρότερης από αυτήν της περίπτωσης β όταν συμπληρώσουν φοίτηση διάρκειας ίσης με 2ν έτη. Σε όλες τις περιπτώσεις, η συνέχιση ή μη των σπουδών, καθώς και οι προϋποθέσεις συνέχισης (π.χ. δίδακτρα) εξαρτώνται από τα οριζόμενα στον Οργανισμό των Πανεπιστημίων.