ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΑΚΗ
Η Μαρία είναι μία αδύνατη μαθήτρια στα μαθηματικά. Σκέφτεται να πάει στις ανθρωπιστικές σπουδές του γενικού λυκείου, φοβάται, όμως, ότι δε θα καταφέρει να ολοκληρώσει τις σπουδές της, γιατί μία από τις προϋποθέσεις για να περάσει από τη μία τάξη στην άλλη είναι να έχει 10 στα μαθηματικά, κάτι που τη φοβίζει ιδιαίτερα. Η δεύτερη σκέψη είναι να πάει στο τεχνολογικό λύκειο, που δεν απαιτεί για την προαγωγή από τάξη σε τάξη το 10 στα μαθηματικά.
Κοιτάζοντας τις προσφερόμενες ομάδες προσανατολισμού, τους τομείς και τις ειδικότητες, διαπιστώνει ότι τα μαθηματικά χρειάζονται σε όλες τις ειδικότητες. Επιπλέον, επειδή ακόμη η επιλογή επαγγέλματος γίνεται με την οπτική του φύλου, δεν επιθυμεί ως κορίτσι να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων. Το μόνο εφικτό γι’ αυτήν από τους διαθέσιμους τομείς και ειδικότητες είναι τα τουριστικά επαγγέλματα, του τομέα οικονομίας και διοίκησης, αλλά δεν είναι αυτό που θα ήθελε. Περισσότερο ως αναγκαστική επιλογή φαντάζει στα μάτια της.
Θα ήθελε να γίνει βοηθός φυσικοθεραπευτή και να προσπαθήσει να εισαχθεί στο ΤΕΙ Φυσικοθεραπείας, ώστε να σταδιοδρομήσει ως ελεύθερος επαγγελματίας με το δικό της κέντρο φυσικοθεραπείας, αλλά δεν υπάρχει πια τέτοια ειδικότητα, αφού καταργήθηκε το καλοκαίρι. Αλήθεια, θα εισάγονται με κάποιον τρόπο στα ΤΕΙ των επαγγελμάτων υγείας παιδιά από το τεχνικό λύκειο ή μαζί με την κατάργηση του τομέα των επαγγελμάτων υγείας καταργήθηκε και η πρόσβαση σ’ αυτά τα ΤΕΙ μέσω του τεχνικού λυκείου;
Σε όλα τα ΤΕΙ εισάγονται υποψήφιοι από τα τεχνικά λύκεια με ειδικό ποσοστό, εκτός από τα ΤΕΙ των επαγγελμάτων υγείας;
Τελικά η Μαρία νιώθει ότι δεν υπάρχει θέση γι’ αυτή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι πιθανό να μην πάρει ούτε το απολυτήριο λυκείου, άρα δε θα μπορεί να συνεχίσει και σε ΙΕΚ, που θα αποτελούσε την εναλλακτική λύση για να γίνει βοηθός φυσικοθεραπευτή. Φυσικά και σε ΙΕΚ να πάει δεν έχει δικαίωμα πρόσβασης σε ΤΕΙ, άρα το όνειρο θα μείνει απραγματοποίητο.
………………………………………………………………………….
«Νέο» Λύκειο ή το τέλος της Δευτεροβάθμιας
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να διαπράξει μεταξύ άλλων και εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση»: αποτελεί πλέον ελληνική παράδοση για όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις.
Άρθρο του ΚΩΣΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ,
μέλους της Συντ. Επιτροπής της Κίνησης «Η Κοινωνία Πρώτα»
Και όπως κάθε ελληνική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, «αναδιοργανώνει» το Λύκειο και αλλάζει το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. Το Λύκειο διαλύεται, κυριολεκτικά: αντί να αποσυνδεθεί πραγματικά και οριστικά από τη διαδικασία εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, όλο το Λύκειο -και οι τρεις τάξεις του- είναι πλέον δέσμιο σ’ αυτήν. Αν αυτός ο νόμος εφαρμοστεί στην πράξη, η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση θα πάψει να υπάρχει.
Περιορίζονται δραματικά τα μαθήματα Γενικής Παιδείας (από 11 σε μόλις 5).
Ο Ελληνικός και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, το Περιβάλλον και η Διαχείριση Φυσικών Πόρων περιορίζονται ως μαθήματα επιλογής στην Α’ Λυκείου (και πολύ τους πάει). Κάθε στοιχειωδώς ευφυής άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι αποτέλεσμα -αν όχι στόχος- της όλης σύλληψης είναι η πλήρης απαξίωση της Γνώσης, ως αυτόνομης αξίας.
Η σύνδεση του σχολείου με τη διαδικασία εισαγωγής, εκτός του ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει για λόγους αρχής -τη διατήρηση δηλαδή του ρόλου της Παιδείας ως διαδικασίας γνώσης, καλλιέργειας της σκέψης και κοινωνικής συνειδητοποίησης-, δεν μπορεί να παρακάμψει την αναπόφευκτα υποκειμενική βαθμολογία τού κάθε καθηγητή και την ανομοιογένεια των σχολείων (αστικές και αγροτικές περιοχές, κοινωνική σύνθεση κ.λπ.) και έτσι, στο βαθμό που η επίδοση «συμμετέχει» ως κριτήριο εισαγωγής στα ΑΕΙ, καθιστά μη ισότιμη τη διαδικασία.
Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης δεν είναι «λάθος» -κάθε άλλο: αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, που αναδεικνύεται ολοφάνερα σε επί μέρους διατάξεις: Η ιδέα ότι τα θέματα στις εξετάσεις θα προέρχονται κατά 50% από «Τράπεζα Θεμάτων» και κατά 50% από τον διδάσκοντα και ότι το σύνολο της επίδοσης, ακόμα και της προφορικής, σε όλο το Λύκειο, συνυπολογίζεται για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, μετατρέπει τη σχέση δάσκαλου-μαθητή σε βαθμοθηρική «συναλλαγή» -και όχι μόνο με την καλή έννοια του όρου.
Δεν θα οδηγήσει μόνο στην, ανθρώπινη, «πίεση» από γονείς και μαθητές για «ένα βαθμό παραπάνω», δεν θα οδηγήσει μόνο στην έξαρση των ιδιωτικών φροντιστηρίων, από την… πρώτη μέρα της Α’ Λυκείου κιόλας, αλλά αποτελεί επί πλέον κίνητρο για τους, κατά τη μαθητική αργκό, «ιδιαιτεράκηδες» του δημόσιου σχολείου -και όλοι ξέρουμε τι εννοούμε.
Το σύστημα αυτό είναι προφανής προσφορά προς τα χειρότερα ιδιωτικά σχολεία: καθώς σ’ αυτά η σχέση σχολείου-μαθητή είναι σχεδόν πάντα πελατειακή, θα λειτουργήσουν σαν φροντιστήρια, όπου βέβαια όλοι οι μαθητές θα «αριστεύουν» επί τρία χρόνια.
Προβλέπεται ακόμα μέγιστο όριο ηλικίας φοίτησης στα ημερήσια Γενικά Λύκεια (το 20ό έτος). Σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση των ΕΠΑΛ και την κατάργηση των ΕΠΑΣ, για όποιον αφορά αυτό, απομένουν τα ιδιωτικά ΙΕΚ κ.λπ. Καθόλου τυχαία, 24 ώρες πριν από τον «ξαφνικό θάνατο» περίπου 50 ειδικοτήτων της δημόσιας τεχνικής εκπαίδευσης, ο κ. Αρβανιτόπουλος εγκαινίαζε, εγκωμιάζοντας ως διαφημιστής, την επέκταση ιδιωτικού ΙΕΚ.
Η κατ’ αρχάς «εξαφάνιση» του μαθήματος της Πληροφορικής -που εν τέλει επανήλθε δραματικά συρρικνωμένο- τι άλλο μπορεί να σημαίνει, αν όχι την πρόθεση να καταστούν άνεργοι όσο γίνεται περισσότεροι ειδικευμένοι καθηγητές Πληροφορικής, ώστε να χρησιμοποιηθούν αλλού (στον ιδιωτικό ή ακόμα και στο δημόσιο τομέα) με εξαφανισμένα τα εργασιακά τους δικαιώματα, ως «καλό και φτηνό» δυναμικό πλέον;
Η «μεταρρύθμιση» αυτή είναι ακόμα μια απόδειξη ότι ως «Κοινωνία Πρώτα» έχουμε δίκιο στη γενική μας πεποίθηση ότι η κυβέρνηση δεν ασκεί λανθασμένη πολιτική: αντίθετα, βαδίζει βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, δικού της ή/και υπαγορευμένου από τους «δανειστές» -γενικός και άρα πολύ βολικός όρος- και το υλοποιεί με επιτυχία.
Μόνο που αυτή η «επιτυχία» της κυβέρνησης για την κοινωνία σημαίνει διάλυση του συνεκτικού της ιστού και κατάργηση κάθε κοινωνικής κατάκτησης του προηγούμενου αιώνα.
