Του Τάσου Σταυρόπουλου.
- Ο δάσκαλος «ποιεί ήθος». Διαφορετικά δεν έχει θέση μέσα στην αίθουσα. Η κυβέρνηση «πειθόμενη» στις εντολές της τρόικας απέλυσε 2.500 καθηγητές, έκλεισε εκατοντάδες σχολεία και ιδιαίτερα σε μικρές κωμοπόλεις, συγχωνεύει τμήματα και τσουβαλιάζει μαθητές, αυξάνει το ωράριο μετατάσσει καθηγητές ή τους μεταθέτει υποχρεωτικά και διαλύει οικογένειες.
Έτσι δημιουργεί πλεονάζοντες εκεί που δεν υπάρχουν, για να δίνει τροφή στα αναίσχυντα ΜΜΕ και να χειραγωγεί την κοινωνία.
- Η απεργία είχε και μια άλλη ηθική διάσταση για τους καθηγητές, αφήνοντας στην άκρη τις πολιτικές προεκτάσεις της κυβερνητικής απόφασης: 20.000 μαθητές των ΕΠΑΛ μένουν χωρίς ειδικότητα, οι μαθητές του νέου Γενικού Λυκείου μέσα από το φίλτρο των πανελληνίων εξετάσεων στέλνονται από 15 χρόνων στην ειδίκευση( ΣΕΚ- σχολές επαγγελματικής κατάρτισης) και με μαθηματική ακρίβεια το 70-75% των νέων θα μείνει χωρίς απολυτήριο Λυκείου. Η Ελλάδα με την τρόικα όχι μόνο οικονομικά, αλλά και μορφωτικά επιστρέφει στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
- Κανένας δάσκαλος δεν μπορούσε να μπει στην τάξη κάτω από αυτές τις συνθήκες. Πως θα κοιτούσε τους μαθητές του στα μάτια; Γι’ αυτό η απεργία ψηφίστηκε από τον κλάδο χωρίς εισήγηση από την ΟΛΜΕ , αυτό πρέπει να τονίζεται, και ξεκίνησε με το 95% των καθηγητών έξω από τα σχολεία.
- Τι προοπτικές υπήρχαν; Πολλές, αν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εξέφραζαν τους εργαζόμενους και δεν εκπροσωπούσαν την κυβέρνηση στους εργαζόμενους, αν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεν εξόρκιζαν το κακό με ευχέλαια. Η ΓΣΕΕ για συμπαράσταση ούτε μια 24ωρη απεργία. Η ΑΔΕΔΥ, για να μη δημιουργηθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις, κήρυξε μια 48ωρη απεργία και εξήγγειλε συλλαλητήριο. Οι καθηγητές γνώριζαν ότι χωρίς συντονισμό και συμπαράσταση από τα άλλα σωματεία ο αγώνας τους θα ήταν δύσκολος. Για τους ίδιους λόγους που δε νίκησαν οι απεργοί της χαλυβουργίας, του ΜΕΤΡΟ, των ΟΤΑ, και πριν οι Γιατροί. Μπήκαν βέβαια σε απεργία τα πανεπιστήμια, γιατί απολύονται οι μισοί διοικητικοί και αποδιοργανώνονται , αλλά αυτό δεν αρκούσε. Η ΔΟΕ – με προεδρείο από ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ- υπήκουσε στις συμβουλές-εκκλήσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου που κάλεσε τους δασκάλους να μείνουν απέξω από την απεργία των καθηγητών .Αλλά και αριστερές παρατάξεις σε άλλα σωματεία δε στήριξαν την απεργία των καθηγητών. Είναι γεγονός αυτό , και έχουν αναφερθεί άλλοι λεπτομερώς. Και έτσι οι καθηγητές έμειναν σχεδόν μόνοι.
- Η κυβέρνηση είναι αλήθεια ότι πόνταρε στο φόβο της οικονομικής εξάντλησης των καθηγητών εξαιτίας του μισθού πείνας που παίρνουν. Γι΄αυτό δεν έκανε επιστράτευση. Έχει βάση αυτό, αλλά καμία απεργία δε φθίνει από οικονομικούς λόγους, αν υπάρχει προοπτική νίκης, αν δεν υπάρχει πολιτικό κενό. Οι καθηγητές γνώριζαν ότι η νίκη τους σήμαινε ανατροπή της πολιτικής της τρόικας, των μνημονίων , του ΔΝΤ, της Ε.Ε , της ευρωζώνης. Στη λογική των αιτημάτων τους ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που θα εφάρμοζε παρόμοια πολιτική. Κατά βάθος ήξεραν ότι ο αγώνας ήταν δύσκολος, αλλά πόνταραν ότι σε ένα απεργιακό αγώνα διαρκείας μπορούν να ξεσπάσουν και άλλοι αγώνες εξαιτίας της οργής των εργαζομένων. Που θα μπορούσε να ξεπεράσει τις φιλοκυβερνητικές ηγεσίες των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών.
- Αλλά αυτό δεν έγινε, σε αυτή την απεργία, αλλά η απεργία άφησε μεγάλες παρακαταθήκες: Ξαναζωντάνεψαν τα πρωτοβάθμια σωματεία(ΕΛΜΕ). Πολλές χιλιάδες καθηγητές πήραν μέρος στις απεργιακές επιτροπές και στις δράσεις των κατά τόπους ΕΛΜΕ. Η απεργία έγινε υπόθεση της Κοινωνίας. Με ένα λαό που έχει φτάσει στα όρια της εξάντλησης και με 1.500.000 άνεργους. Με χαράτσια, με χρέη στην εφορία , με απειλές κατάσχεσης του σπιτιού τους. Το πότε θα ξεσπάσει η κοινωνική θύελλα κανένας δεν γνωρίζει. Η απεργία των καθηγητών είχε τις προϋποθέσεις να ανάψει τη φλόγα και ας υποστήριζε το ΠΑΜΕ ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις , επειδή φοβόταν ότι μια επιτυχία της απεργίας θα την καρπωνόταν ο Σύριζα. Θα μπορούσε να την καρπωθεί το κίνημα, αν έμπαινε στην απεργία και δεν αντιδρούσε φοβικά.
- Στην απεργία των καθηγητών δε λειτούργησε αυτή τη φορά ο κοινωνικός αυτοματισμός. Οι γονείς, οι μαθητές, οι εργαζόμενοι στήριζαν την απεργία, γιατί είχαν ανάγκη τη νίκη τους. Και ας μην ανταποκρίθηκαν τα σωματεία τους. Όλοι προσδοκούσαν μια νίκη, για να δοθεί πλήγμα στην κυβερνητική πολιτική της στραγγαλιστικής λιτότητας που ταλανίζει κάθε οικογένεια. Για να εκφράσουν τη δική τους οργή. Όπως υποστήριξαν και την απεργία της ΕΡΤ, παρά τα μύρια παράπονα και τη μη συμπάθεια που έτρεφαν απέναντι στην κρατική τηλεόραση. Γι’ αυτό τα ΜΜΕ ενώ, προτού ξεκινήσει, ξελαρυγγιάζονταν να μας πείσουν ότι μια θλιβερή μειοψηφία ψήφισε στις Γ.Σ, όταν την πρώτη μέρα το ποσοστό ξεπέρασε το 95%, τότε ανακάλυψαν ότι το συμφέρον των μαθητών είναι τα ανοικτά σχολεία. Ούτε λέξη βέβαια ότι την προηγούμενη σχολική χρονιά μέχρι τα Χριστούγεννα πολλά σχολεία δεν είχαν καθηγητές και πάνω από ένα μήνα οι μαθητές που μετακινούνταν με λεωφορεία, στην επαρχία, δεν πήγαιναν σχολείο, γιατί η κυβέρνηση δεν πλήρωνε τα κόμιστρα και οι ιδιοκτήτες λεωφορείων απεργούσαν.
- Η απεργία οδηγήθηκε σε αναστολή. Δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε τις διαφορετικές προτάσεις κάθε παράταξης για συνέχιση της απεργίας, ούτε είναι στις προθέσεις μου να αποδοθούν ευθύνες. Σημασία έχει ότι καμιά πρόταση δε συγκέντρωσε την απαραίτητη πλειοψηφία. Όμως παρά τους δισταγμούς που εξέφραζε αυτή η στάση, οι καθηγητές αισθάνονται νικητές. Όχι γιατί πιστεύουν ότι ο αγώνας τους είναι δίκαιος και εκφράζει όλη την εργαζόμενη κοινωνία, αλλά γιατί πιστεύουν ότι έχουν τις δυνατότητες να προχωρήσουν πιο δυναμικά στο άμεσο μέλλον. Οι δισταγμοί συνδέονται με το ότι οι καθηγητές κατά βάθος δεν έβλεπαν άλλη πολιτική και όχι γιατί η απεργία διαρκείας ήταν λάθος από τακτικής πλευράς. Και νομίζω ότι εδώ πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Ο λαός έχει βγει στους δρόμους. Απεργίες διαρκείας έχουν γίνει πολλές. Αλλά δυστυχώς λείπει ο συντονισμός. Και λείπει ο συντονισμός όχι γιατί ελέγχονται οι ομοσπονδίες από φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές, ως ένα βαθμό ισχύει αυτό, αλλά γιατί η πολιτική- δεν εννοώ τη συνδικαλιστική- εκπροσώπηση των εργαζομένων-απόκληρων δεν υφίσταται. Μόνο ένα γιγαντιαίο μέτωπο που θα προβάλει λύση έξω από τα μνημόνια, ευρωζώνη, ΔΝΤ, που θα συγκρουσθεί με την Ε.Ε, θα αρνηθεί το χρέος, θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη, θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες υπέρ των λαϊκών συμφερόντων μπορεί να εμπνεύσει τους αγώνες και να συσπειρώσει τους εργαζόμενους. Διαφορετικά ελπίδα δεν υπάρχει και θα χρεώνουμε ο ένας στον άλλο την αποτυχία κάθε απεργίας.
- Ας μην επαναπαύεται ο υπουργός παιδείας ότι ξεμπέρδεψε με τους καθηγητές. Είναι θέμα χρόνου να εισπράξει η πολιτική του το αντίτιμο που πρέπει. Τα πανεπιστήμια είναι κλειστά, γιατί τα διαλύει με τις διαθεσιμότητες. Οι πρώτες μαθητικές καταλήψεις που εκδηλώθηκαν εν μέσω απεργίας και που συνεχίζονται δε θα καμφθούν με τις απειλές παράτασης του σχολικού έτους. Οι απελπισμένοι είναι πολλοί και επικίνδυνοι.
26/9/2013
