Φλώρα Χατζημανώλη, Ψυχολόγος .
Το παιδί που παρουσιάζει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας συχνά, χαρακτηρίζεται λανθασμένα ως «τεμπέλης/α» ή «ανυπάκουος/η».
Όμως, το παιδί αυτό ενδέχεται να καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συγκεντρωθεί και να ολοκληρώσει ένα έργο, παρόλο που αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Εξάλλου, το παιδί δεν ευθύνεται για τη δυσκολία που έχει να ασκήσει αυτοέλεγχο, να περιορίσει τη σωματική του κινητικότητα ή να εστιάσει την προσοχή του σε ένα πράγμα. Αν του φωνάζουμε, το κατακρίνουμε και αγανακτούμε φανερά μαζί του, του δίνουμε το μήνυμα πως «ευθύνεται» εκείνο και πως «δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίζει να προσπαθεί». Χρειάζεται, λοιπόν, να αποκτήσουν γονείς και εκπαιδευτικοί την κατάλληλη γνώση και εκπαίδευση, ώστε να βοηθήσουν το παιδί με ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητα) να διαχειριστεί τις δυσκολίες του και να συνεχίσει την προσπάθεια του να προοδεύει και να βελτιώνεται.
Το άρθρο είναι διαθέσιμο
.
specialeducation.gr
