Βαγγέλης Κατσιφός, Γ. Γραμματέας του Πανελλήνιου Συλλόγου Καθηγητών Ιταλικής*
Οι κλάδοι ΠΕ34 ιταλικής και ΠΕ40 ισπανικής δεν καταργήθηκαν. Παραμένουν όμως ανενεργοί. Σύμφωνα με τον υπουργό παιδείας, τα ιταλικά και τα ισπανικά μπήκαν στο σχολείο γιατί πείστηκε κάποιος υπουργός ότι πρέπει να μπουν. Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: «εκείνος ο υπουργός που πείστηκε ήταν ηλίθιος και τον κορόιδεψαν ή είχε κάποιο βάσιμο λόγο να πειστεί;». Σύμφωνα με τον σημερινό υπουργό, εκείνος ο υπουργός ήταν ηλίθιος, αφού τα ιταλικά και τα ισπανικά δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Και είναι αλήθεια αυτό· οι καθηγητές της ιταλικής και της ισπανικής δεν είναι πολλοί ψήφοι και δεν αξίζει να ασχολείται με αυτούς το πολιτικό σύστημα.
Η αλήθεια βέβαια βρίσκεται στα άρθρα της συνθήκης της Λισαβόνας του 2000, η οποία προβλέπει την ένταξη πολλών γλωσσών στο εκπαιδευτικό σύστημα των ευρωπαϊκών χωρών, έτσι ώστε ο ευρωπαίος πολίτης να μαθαίνει πολλές γλώσσες σε μέτριο επίπεδο και να μπορεί να επικοινωνεί με όσους περισσότερους συμπολίτες του γίνεται σε αυτό το μεγάλο πολύγλωσσο κράτος που κάποιοι οραματίστηκαν: την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο πιο πολλές γλώσσες μαθαίνει κάποιος τόσο πιο κοντά έρχεται με περισσότερους πολιτισμούς, με αποτέλεσμα να βλέπει τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και να μαθαίνει να συμβιώνει με ανθρώπους που μιλάνε και φέρονται διαφορετικά. Έτσι ο ευρωπαίος πολίτης μπορεί να αλλάξει αντιλήψεις και να ξεπεράσει προκαταλήψεις, έτσι μόνο μπορεί να απαλλαγεί από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η πολυγλωσσία είναι όπλο κατά του ρατσισμού και αυτό είναι και το μεγαλύτερο όφελος από την εκμάθηση πολλών ξένων γλωσσών. Τα ιταλικά, λόγω της πολιτισμικής εγγύτητας του ιταλικού πολιτισμού με τον ελληνικό, και τα ισπανικά, λόγω του εύρους χρήσης τους στην Ευρώπη και στον κόσμο, θα έπρεπε να διδάσκονται εδώ και πολλά χρόνια στο δημόσιο σχολείο. Όμως, εντάχθηκαν στο ωρολόγιο πρόγραμμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μόνο εδώ και λίγα χρόνια, όταν κάποιος υπουργός… πείστηκε. Σήμερα, από τη στιγμή που το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε κίνδυνο, οι παραπάνω ρομαντικές ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές αξίες δεν βολεύουν πια και έχουν εγκαταλειφθεί.
Η κυβέρνηση ζει την ιστορία επιτυχίας της (success story) κουνώντας το δάχτυλο και τάζοντας καθρεφτάκια και χάντρες σε έναν αποχαυνωμένο λαό, ενώ εμείς ζούμε την ιστορία αποτυχίας μας (failure story) όντας αναγκασμένοι να αγωνιζόμαστε για το αυτονόητο.
Μας λένε ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και είμαστε ένας διεφθαρμένος λαός. Μας λένε ότι πρέπει να πάρουν πίσω από όλους μας ό,τι αφειδώς μοίραζαν από τον κρατικό πλούτο στους κολλητούς τους. Μας βάζουν φόρους και χαράτσια και μας εξαθλιώνουν με πολιτικώς ορθές δικαιολογίες. Μας λένε ότι δεν είναι ώρα να δούμε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, αλλά ώρα να βάλουμε πλάτη όλοι για να σωθούμε από την καταστροφή που αυτοί προκάλεσαν. Μας μειώνουν το ΦΠΑ στην εστίαση, απειλώντας όμως ότι αν οι επαγγελματίες συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν θα το αυξήσουν ξανά. Μας λένε να θυσιάσουμε το παρόν μας για ένα αβέβαιο μέλλον. Σίγουρα πιστεύουν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους, δεν εξηγείται αλλιώς.
Κι όμως, κατάφεραν να πείσουν πολλούς από εμάς σπέρνοντας τον φόβο και την ανασφάλεια. Κατάφεραν να μας κάνουν να μαλώνουμε μεταξύ μας πιστεύοντας ότι, αν καταστραφεί ο διπλανός μας, εμείς θα επιβιώσουμε. Κατάφεραν να πείσουν πολλούς από εμάς ότι αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο και μας τιμωρούν έχουν δίκιο και δεν πρέπει να τους δυσαρεστούμε. Κατάφεραν να απαξιώσουν τελείως τον συνδικαλισμό φέρνοντας για παράδειγμα τα συνδικαλιστικά τέρατα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Θολωμένοι, φοβισμένοι και ο καθένας μόνος του βιώνουμε μια ιστορία αποτυχίας. Χτυπάμε γροθιές στο κενό και περιμένουμε μασκοφόρους εκδικητές. Πότε λέμε «ουφ, τη γλίτωσα», πότε λέμε «τι με νοιάζει εμένα, τους άλλους κυνηγάνε», πότε πέφτουμε σε κατάθλιψη και ρίχνουμε την ευθύνη στον «άλλον», ενώ άλλες φορές πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς για όλα και… αυτοκτονούμε. Αντιμετωπίζουμε την αλλαγή με καχυποψία και κατηγορούμε από τώρα αυτούς που ενδέχεται μελλοντικά να πάρουν την εξουσία ότι μπορεί να γίνουν σαν κι αυτούς που μας κυβερνούν τώρα. Αν αυτό δεν είναι συλλογικός παραλογισμός, τότε τι είναι;
Ο μόνος τρόπος να τους κάνουμε να μας υπολογίσουν, αυτούς που μας κυβερνάνε τώρα και αυτούς που θα μας κυβερνήσουν μετά, είναι να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και την αξιοπρέπειά μας. Να ενεργούμε με την κοινή λογική που λέει ότι τους βλέπουμε μεγάλους γιατί είμαστε σκυφτοί. Τη λογική που λέει ότι χρειάζεται η πολυγλωσσία και η τεχνική εκπαίδευση, ενώ δεν χρειάζονται οι αργόμισθοι «κολλητοί», οι παρατρεχάμενοι και οι σύμβουλοι των υπουργών. Ότι είμαστε αρκετά δυνατοί ώστε να μην υποκύπτουμε σε εκβιασμούς και να ξανακάνουμε τα συντρίμμια στέρεο και γερό οικοδόμημα. Ότι κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος του και μόνο όλοι μαζί μπορούμε να καταλάβουμε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ και να διορθώσουμε ό,τι χρειάζεται να διορθωθεί. Τη λογική που λέει ότι, αν δεν τιμωρήσουμε αυτούς που μας έφτασαν μέχρι εδώ και δεν ελέγξουμε αποτελεσματικά αυτούς που θα μας κυβερνήσουν στο μέλλον, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
*Οι παραπάνω απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και δεν αντανακλούν σε καμία περίπτωση συνολικά την άποψη του ΔΣ του συλλόγου.
