Τι πρέπει να έχουν υπόψη οι εργοδότες για το χρόνο απουσίας και για την υπέρβασή του
Η αποχή υπαλλήλου από την εργασία για μικρό χρονικό διάστημα η οποία οφείλεται αποδεδειγμένα σε ασθένεια ή, αν πρόκειται για γυναίκα, σε λοχεία, δεν θεωρείται ως αιτία νόμιμης λύσης της σύμβασης εκ μέρους του εργαζόμενου.
Αυτό απεφάνθη ο Άρειος Πάγος με την 248/2013 απόφασή του. σύμφωνα με την απόφαση αυτή με το άρθρο 3 του Ν. 4658/1930 καθορίστηκαν τα όρια μέσα στα οποία μπορεί η διάρκεια μιας ασθένειας να θεωρείται βραχεία. Έτσι αποτελεί ασθένεια βραχείας διάρκειας αυτή που διαρκεί ένα μήνα για υπαλλήλους που υπηρετούν μέχρι τέσσερα (4) έτη, τρεις (3) μήνες για υπαλλήλους που υπηρετούν πέραν των τεσσάρων ετών, όχι όμως και πέραν των δέκα ετών, τέσσερις (4) μήνες για υπαλλήλους που υπηρετούν πέραν των δέκα ετών, όχι όμως και πέραν των δεκαπέντε ετών και έξι (6) μήνες για αυτούς που υπηρετούν για χρόνο ανώτερο των δεκαπέντε ετών.
Έτσι σε περίπτωση αποχής του μισθωτού από την εργασία του λόγω ασθενείας καθ’ υπέρβαση των χρονικών ορίων, που τίθενται από τις πιο πάνω διατάξεις, η λύση ή μη της εργασιακής συμβάσεως κρίνεται σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση ανάλογα με τα δεδομένα που πραγματοποιήθηκε. Εναπόκειται δε στο δικαστή να κρίνει αν αυτή η αποχή, κατά αντικειμενική κρίση, δηλαδή ανεξάρτητα από την πρόθεση του μισθωτού για λύση ή μη της συμβάσεως, πρέπει να θεωρηθεί ως σιωπηρή δήλωση βουλήσεως του μισθωτού για τη λύση από αυτόν της εργασιακής συμβάσεως.
