Εκπαίδευση σε καιρό προχωρημένου μνημονίου

Αυ­ταρ­χι­σμός εν ό­ψει α­ξιο­λό­γη­σης

Της
Αγγέ­λι­κας Σα­που­νά

Επι­κίν­δυ­να πλη­θαί­νουν τα κρού­σμα­τα διοι­κη­τι­κού αυ­ταρ­χι­σμού στο χώ­ρο της πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης. Το υ­πό­κω­φο κλί­μα πίε­σης και εκ­φο­βι­σμού προς τους πολ­λα­πλά συ­μπιε­σμέ­νους εκ­παι­δευ­τι­κούς, που άρ­χι­σε να εκ­δη­λώ­νε­ται λί­γο πιο ο­ρα­τά α­πό το Σε­πτέμ­βριο, φαί­νε­ται πως ε­πι­δει­νώ­νε­ται με ρα­γδαίους ρυθ­μούς, α­πό τη στιγ­μή που δια του με­σο­πρό­θε­σμου, δρο­μο­λο­γή­θη­κε η δια­δι­κα­σία δια­θε­σι­μό­τη­τας και α­πό­λυ­σης των -εν δυ­νά­μει- «ε­πίορ­κων» δη­μο­σίων υ­παλ­λή­λων.
Την τι­μη­τι­κή τους έ­χουν, ό­πως ή­ταν α­να­με­νό­με­νο, συν­δι­κα­λι­στές και εν γέ­νει α­πεί­θαρ­χοι εκ­παι­δευ­τι­κοί. Ενδει­κτι­κά, μό­νον αυ­τή την ε­βδο­μά­δα η ΟΛ­ΜΕ κα­τήγ­γει­λε τις πε­ρι­πτώ­σεις δύο γνω­στών συν­δι­κα­λι­στών κα­θη­γη­τών, που α­πει­λού­νται με αρ­γία και δια­θε­σι­μό­τη­τα λό­γω α­νο­λο­κλή­ρω­των, αυ­τή τη στιγ­μή, πει­θαρ­χι­κών διώ­ξεων, ε­νώ ο διευ­θυ­ντής του Μου­σι­κού Γυ­μνα­σίου Ιλίου κλή­θη­κε –και αρ­νή­θη­κε να πει­θαρ­χή­σει– σε α­πο­λο­γία για κα­τα­μαρ­τύ­ρη­ση των μα­θη­τών του που συμ­με­τεί­χαν στις κα­τα­λή­ψεις του φθι­νο­πώ­ρου (ε­πει­δή το σχο­λείο για δύο μή­νες δεν εί­χε πούλ­μαν για τη με­τα­φο­ρά των μα­θη­τών κι α­κό­μη έ­χει πολ­λές ελ­λεί­ψεις σε μου­σι­κούς που δι­δά­σκουν α­το­μι­κά όρ­γα­να). Στη διά­θε­ση της ε­φη­με­ρί­δας υ­πάρ­χουν και πολ­λές άλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις, ό­χι δη­μο­σιο­ποιη­μέ­νες, που ζουν μή­νες τώ­ρα με την α­γω­νία πει­θαρ­χι­κών διώ­ξεων, α­να­φο­ρών, α­να­κρί­σεων, ε­νώ πλη­θαί­νουν και οι κα­ταγ­γε­λίες α­πό το­πι­κές ΕΛ­ΜΕ και συλ­λό­γους εκ­παι­δευ­τι­κών της πρω­το­βάθ­μιας.
Δεν πα­ρέ­λει­ψε, ό­μως, το υ­πουρ­γείο να ε­πι­βρα­βεύ­σει τον διευ­θυ­ντή του λυ­κείου των Γιαν­νι­τσών, που έ­στει­λε σε Ε­ΔΕ ό­λο το σύλ­λο­γο των δι­δα­σκό­ντων, ε­πει­δή με ο­μό­φω­νη α­πό­φα­σή τους και ό­πως εί­χαν θε­σμι­κά το δι­καίω­μα, διέ­γρα­ψαν ο­ρια­κές α­που­σίες μα­θη­τών της γ’ λυ­κείου για να μπο­ρέ­σουν οι τε­λευ­ταίοι να δώ­σουν πα­νελ­λα­δι­κές ε­ξε­τά­σεις! Και πώς τον ε­πι­βρά­βευ­σε; Τον διό­ρι­σε Σχο­λι­κό Σύμ­βου­λο για να κα­θο­δη­γεί κι άλ­λους εκ­παι­δευ­τι­κούς, κα­τά το δο­κού­ν…

Για το κα­λό μας…

Ο αυ­ταρ­χι­σμός της διοί­κη­σης εί­ναι βέ­βαια ται­ρια­στός με τον αυ­ταρ­χι­σμό που δια­κρί­νει την κυ­βερ­νη­τι­κή πρα­κτι­κή σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα: α­πό τη βίαιη α­ντι­με­τώ­πι­ση κά­θε μορ­φής κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρίας –α­πό την α­περ­γία και τη δια­δή­λω­ση μέ­χρι τις μα­θη­τι­κές και φοι­τη­τι­κές κα­τα­λή­ψεις αλ­λά και τις κα­τα­λή­ψεις ε­γκα­τα­λε­λειμ­μέ­νων δη­μο­σίων χώ­ρων, ε­ντάσ­σο­ντάς τες με ευ­κο­λία στο ί­διο τσου­βά­λι της «α­νο­μίας»– μέ­χρι την κα­τα­στρα­τή­γη­ση των συ­νταγ­μα­τι­κών ε­πι­τα­γών και των δη­μο­κρα­τι­κών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών δια­δι­κα­σιών.
Και φαί­νε­ται να εί­ναι α­πα­ραί­τη­τος, κα­τά την κυ­βερ­νη­τι­κή λο­γι­κή, α­φού κα­νείς πλέ­ον δεν πεί­θε­ται ό­τι τα μέ­τρα και οι νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις που δια­λύουν τη ζωή των αν­θρώ­πων παίρ­νο­νται «για το κα­λό τους». Στην ου­σία, πρό­κει­ται για το α­πα­ραί­τη­το συ­μπλή­ρω­μα του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου τρί­πτυ­χου εκ­παι­δευ­τι­κής πο­λι­τι­κής, τα άλ­λα δύο σκέ­λη του ο­ποίου εί­ναι η ε­κτε­τα­μέ­νη ι­διω­τι­κο­ποίη­ση κά­θε μορ­φής εκ­παι­δευ­τι­κών υ­πη­ρε­σιών και η πλή­ρης ε­λα­στι­κο­ποίη­ση της ερ­γα­σίας των εκ­παι­δευ­τι­κών, μα­ζί βέ­βαια με την α­πο­ψί­λω­ση των ερ­γα­σια­κών τους δι­καιω­μά­των.
Στην εκ­παί­δευ­ση, με­τά τη διά­λυ­ση της δη­μό­σιας τρι­το­βάθ­μιας και την ε­κτε­τα­μέ­νη ι­διω­τι­κο­ποίη­ση κά­θε μορ­φής μά­θη­σης, α­πό το νη­πια­γω­γείο μέ­χρι τα με­τα­πτυ­χια­κά, που προω­θούν οι πρό­σφα­τα ψη­φι­σμέ­νοι νό­μοι (το πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο Αρβα­νι­τό­που­λου και το άρ­θρο 31 α­πό το πα­κέ­το των Πρά­ξεων Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου), έρ­χε­ται τώ­ρα η νέα ε­πί­θε­ση στο σχο­λείο, με την α­ξιο­λό­γη­ση των εκ­παι­δευ­τι­κών της πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας και τα δυο νο­μο­σχέ­δια για τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση, ε­πί το ε­πι­λε­κτι­κό­τε­ρον, του Γε­νι­κού Λυ­κείου και τη θε­σμο­θέ­τη­ση νέων Τε­χνι­κών Λυ­κείων, που θα α­πευ­θύ­νο­νται κα­τά την πρό­θε­ση του υ­πουρ­γείου στην πλειο­νό­τη­τα των μα­θη­τών.
Όλ’ αυ­τά σ’ έ­να το­πίο ό­που α­βία­στα με­τα­κυ­λίε­ται δη­μό­σιο και κοι­νο­τι­κό χρή­μα σε κά­θε μορ­φής ι­διω­τι­κά κα­ταρ­τι­στή­ρια, ΙΕ­Κ, ΚΕ­Κ, κο­λέ­για, ι­διω­τι­κά πα­νε­πι­στή­μια, με ε­πί­ση­μη πι­στο­ποίη­ση και α­να­γνώ­ρι­ση της ι­σο­τι­μίας των ε­παγ­γελ­μα­τι­κών δι­καιω­μά­των των α­πο­φοί­των τους με τα δη­μό­σια, κι ε­νώ οι ερ­γα­ζό­με­νοι εκ­παι­δευ­τι­κοί του ι­διω­τι­κού το­μέα χά­νουν τα­χύ­τα­τα την ό­ποια ερ­γα­σια­κή τους προ­στα­σία.

Να μην α­σθε­νεί ο α­να­πλη­ρω­τής

Στην ί­δια λο­γι­κή άλ­λω­στε, κα­τα­κρε­ουρ­γού­νται και τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα των α­διό­ρι­στων, α­να­πλη­ρω­τών του δη­μο­σίου. Το πιο πρό­σφα­το λα­μπρό πα­ρά­δειγ­μα: Η κα­τάρ­γη­ση, με ε­γκύ­κλιό του υ­πουρ­γείου Παι­δείας, των α­δειών α­σθε­νείας και κύη­σης των α­να­πλη­ρω­τών εκ­παι­δευ­τι­κών, ε­φό­σον υ­περ­βαί­νουν τις 15 μέ­ρες το χρό­νο. Πε­ρισ­σό­τε­ρες μέ­ρες α­δείας θα εί­ναι ά­νευ α­πο­δο­χών, δεν θα προ­σμε­τρώ­νται στο χρό­νο υ­πη­ρε­σίας του εκ­παι­δευ­τι­κού, ε­νώ εάν η προϊστα­μέ­νη αρ­χή κρί­νει ό­τι ο ερ­γα­ζό­με­νος το πα­ρά­κα­νε με τις ά­δειες, μπο­ρεί και να τον α­πο­λύ­σει! Μά­λι­στα αι­τιο­λο­γεί την ε­ξω­φρε­νι­κή αυ­τή α­πό­φα­ση στην ε­γκύ­κλιό του, α­πο­δί­δο­ντας τις χρό­νιες δυσ­λει­τουρ­γίες και τα κε­νά της δη­μό­σιας πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης στην κα­τά­χρη­ση α­δειών για ε­πα­πει­λού­με­νες ε­γκυ­μο­σύ­νες και στην ε­πιεί­κεια των Διοι­κή­σεω­ν…
Το μνη­μο­νια­κό κρά­τος του α­κραίου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού χρη­σι­μο­ποιεί προ­κα­ταρ­κτι­κά και ε­πι­κου­ρι­κά τον διοι­κη­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό, ό­χι μό­νον για να συρ­ρι­κνώ­σει τον πλη­θυ­σμό των μό­νι­μων εκ­παι­δευ­τι­κών (που πα­ρα­μέ­νει, ω­στό­σο, έ­νας ση­μα­ντι­κός μνη­μο­νια­κός στό­χος), αλ­λά και για να τι­θα­σεύ­σει τους ε­ξου­θε­νω­μέ­νους εκ­παι­δευ­τι­κούς λει­τουρ­γούς, στρι­μώ­χνο­ντάς τους κα­κήν κα­κώς σ’ έ­να α­φό­ρη­το ερ­γα­σια­κό και μι­σθο­λο­γι­κό πλαί­σιο, κα­θώς και για να πε­ρι­κό­ψει κά­θε διά­θε­ση παι­δα­γω­γι­κής αυ­το­νό­μη­σης και αμ­φι­σβή­τη­σης των κρα­τού­ντων, δεί­χνο­ντάς τους τα «κα­λά» και τα «κα­κά» πα­ρα­δείγ­μα­τα, ό­πως αυ­τά που προ­α­να­φέ­ρα­με.
Σ’ αυ­τό το κλί­μα, η α­ξιο­λό­γη­ση θα έρ­θει ως ε­πι­στέ­γα­σμα της πο­λι­τι­κής ε­νός κρά­τους που συ­νει­δη­τά εκ­ποιεί και υ­πο­βαθ­μί­ζει μέ­χρις ε­ξα­θλίω­σης τα δη­μό­σια α­γα­θά του και εν προ­κει­μέ­νω, τη δη­μό­σια πα­ρο­χή μόρ­φω­σης στα παι­διά του, για χά­ρη της α­σύ­δο­της κερ­δο­φο­ρίας η­με­τέ­ρων ι­διω­τών. Μια α­ξιο­λό­γη­ση που θα α­σκούν Διευ­θυ­ντές, Προϊστά­με­νοι και Σχο­λι­κοί Σύμ­βου­λοι, διο­ρι­σμέ­νοι πρό­σφα­τα, στην πλειο­νό­τη­τά τους, με κρι­τή­ριο τη δι­κή τους εκ­πει­θάρ­χη­ση στη λο­γι­κή του (λί­γου) κα­ρό­του και του (ά­φθο­νου) μα­στι­γίου της ε­ξου­σίας. Για μια εκ­παί­δευ­ση συ­ντα­γο­γρα­φη­μέ­νη ε­κτός Παι­δείας, στα πε­ριε­χό­με­να και τις δια­δι­κα­σίες της ο­ποίας οι εκ­παι­δευ­τι­κοί και οι εκ­παι­δευό­με­νοι θα εί­ναι οι τε­λευ­ταίοι που θα έ­χουν λό­γο. Αλλά σ’ αυ­τό θα ε­πα­νέλ­θου­με.

ΕΠΟΧΗ