Την ώρα που το φιλοθέαμον εγχώριο κοινό μάθαινε από το βήμα της Βουλής πόσο κάνει το ρολογάκι του κυρίου Αδωνη (εφτά χιλιάρικα), το ρολογάκι της Ελένης Γερασιμίδου (15 ευρώ) και πόσα φέρνει κάθε μήνα το ζεύγος Μιχαλολιάκου, πλην επιδομάτων, στο σπίτι (16.000, λέει), ένας κλάδος πενιχρά πληρωμένος – πλην εξαιρέσεων – στην Ελλάδα και αλλού, οι μεταφραστές, έβλεπαν το δικό τους «μαγαζάκι» να γίνεται… αγνώριστο.
Καθότι τα βραβεία λογοτεχνικής μετάφρασης που έδινε κάθε χρόνο το «αμαρτωλό» κατά κάποιους ΕΚΕΜΕΛ (που διαλύθηκε), κέντρο που στηριζόταν οικονομικά από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ιδέ: κράτος) και σιγά σιγά είχε υποστηριχθεί από όλα τα ξένα ινστιτούτα, χάρη στις εσώτερες κόντρες – περί οικονομικών, λένε κάποιοι – έγιναν… αγνώριστα.
Αίφνης, στηρίζονται μόνο από την Ελληνοαμερικανική Ενωση, το Γκαίτε και το Ινστιτούτο Θερβάντες και βραβεύουν μόνον «αγγλόφωνες» όπως τις αναφέρουν (αν και αφορούν μόνον αμερικανούς συγγραφείς), γερμανόφωνες και ισπανόφωνες μεταφράσεις. Εκεί που κάποτε υπήρχαν και γαλλικές και ιταλικές και βρετανικές και άλλες. Ευτυχώς, δηλαδή, που τα αντίστοιχα κρατικά βραβεία έχουν υποψηφιότητες και ιταλικές και ρωσικές και βρετανικές.
O tempora o mores, θα πει κάποιος. Και δίκιο θα έχει…
