… ή μάλλον των ‘δεσμών’, των εκτός λογικής ‘δεσμών’ που καλούνται 110.000 μαθητές να ‘σύρουν’, σα σιδερένια μπάλα, για μια ακόμη χρονιά, με τους μη στιβαρούς ώμους των 17 και 18 τους χρόνων. Οι ‘άνωθεν’ προσπάθειες, που έχουν γίνει κατά καιρούς, για βελτίωση του συστήματος και της διαδικασίας, δεν έχουν καταφέρει να άρουν το ‘κόστος’ που υπόκεινται οι μαθητές, οι οικογένειές τους και το εν γένει περιβάλλον. Ένα κόστος που περιλαμβάνει οικονομικό άχθος για τους γονείς (φροντιστήρια, ‘μαύρα’ ιδιαίτερα, μετακινήσεις) και ψυχολογική επιβάρυνση για τα παιδιά (άγχος, αγωνία, βαθμοθηρική νοοτροπία), αλλά ενίοτε και για τους γονείς, (που το μεταφέρουν στα παιδιά, λόγω υπερβάλλουσας φιλοδοξίας), προκαλώντας έτσι, ένα φαύλο κύκλο, στο κέντρο του οποίου στοχοποιείται η γνώση, ενώ θα έπρεπε να εξαίρεται…
Η αξία της απόκτησης γνώσης περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς δεν αξιολογείται η ουσία της γνώσης (εφαρμογή θεωριών σε απτά παραδείγματα) παρά μόνο η αποστήθιση και η ικανότητα καταγραφής κειμένων. Και πώς άλλωστε να αξιολογηθεί η γνώση, όταν το κόστος για κάθε γραπτό αποτιμάται στο ποσό των 2,10 ευρώ;;!! Με ποιο κίνητρο ο βαθμολογητής θα ενσκήψει σε κάθε ‘κόλλα’ και θα αναλύσει την υποκειμενική άποψη του μαθητή;; Η λύση λοιπόν, έρχεται αβίαστα με τα αντικειμενικά, αδιάβλητα κριτήρια, στηριγμένα σε έναν υπερβολικό όγκο πληροφορίας, που καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς έχουν ‘καταπιεί’ αμάσητο οι μαθητές… Σε πλήρη αντίθεση ο δικός τους χρόνος μελέτης με το χρόνο που κατ-αναλώνει ο εξεταστής, σε πλήρη αντίθεση και η αμοιβή του εξεταστή με το κόστος που έχει δαπανηθεί εκ μέρους των γονέων…
Τέλος, όλη αυτή η διαδικασία λαμβάνει μια υπεραξία, που ουδόλως της αρμόζει, καθώς οι μαθητές θεωρούν πως παίζουν τη ζωή τους ‘κορόνα-γράμματα’ (αλίμονο!) ενώ οι γονείς, στην πλειονότητά τους, επενδύουν στο Χρηματιστήριο Αξιών Ζωής (της δικής τους μάλλον) την τελεσφορούσα προσπάθεια των παιδιών τους (κι όχι απλά την προσπάθεια). Όμως, τα πράγματα είναι μάλλον πιο απλά και ‘θα πρέπει εμείς να τους προσδίδουμε την αξία που τους ταιριάζει’ όπως πολύ σοφά είπε ένα 17χρονο αγόρι… Ας ακούσουμε λοιπόν, για λίγο τους νέους, ας νιώσουμε πως τίποτα δεν τελειώνει με μια επιτυχία ή αποτυχία και πως όλα είναι μια διαρκής προσπάθεια πραγματικού δεσμού με τη γνώση και επίτευξης εσωτερικής ισορροπίας.
aixmi.gr
