Του Χρήστου Κάτσικα
Όπως είναι ήδη γνωστό οι πρόσφατες παρεμβάσεις του Υπουργείου Παιδείας στα Νηπιαγωγεία (αύξηση των μαθητών ανά τμήμα), στα Δημοτικά σχολεία (ο λεγόμενος νέος τύπος ενιαίου ολοήμερου σχολείου που αντικαθιστά τα ΕΑΕΠ) και στην Ειδική Αγωγή, έγιναν με στόχο το σημαντικό περιορισμό των προσλήψεων, τη νέα σχολική χρονιά, αναπληρωτών νηπιαγωγών και δασκάλων.
Με αυτό το τρόπο το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ούτε φέτος θα γίνουν μόνιμοι διορισμοί καθώς και τις μειωμένες προσλήψεις αναπληρωτών λόγω περιορισμένων πιστώσεων του ΕΣΠΑ.
Οι νέες «φαεινές» ιδέες του Προέδρου του «εθνικού διαλόγου» Αντώνη Λιάκου, «μυρίζουν» από μακριά, εκτός των άλλων, επιχείρηση περιορισμού των προσλήψεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όσο και αν ο Αντώνης Λιάκος, προσπαθεί να συσκοτίσει τους πραγματικούς στόχους των προτάσεών του, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις λέξεις και τις έννοιες με τρόπο που να μην γνωρίζει η μάνα το παιδί, γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει εργολαβικά το σχεδιασμό μιας βαθιάς αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης την οποία μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίζει πάνω στις ράγες των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε.
Τμήμα της αναδιάρθρωσης αυτής είναι η ώθηση μεγαλύτερου τμήματος των μαθητών σε ένα είδος επαγγελματικής εκπαίδευσης – κατάρτισης με εισβολή του ιδιωτικού και διεύρυνση της μαθητείας – απλήρωτης εργασίας, η «αριστοκρατοποίηση» του Λυκείου και το στένεμα των διόδων (η πρόταση για δίχρονο Λύκειο, νομιμοποιεί και τη μαζική συγχώνευση Λυκείων λόγω της μείωσης τμημάτων και μαθητών), η αυτόνομη – διαφοροποιημένη – ανταγωνιστική σχολική μονάδα με ευθύνη για τα οικονομικά της, την επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων και στην πορεία βιβλίων και εκπαιδευτικών και βέβαια, η παραπέρα συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού μέσα από τις συγχωνεύσεις σχολείων, ειδικοτήτων, τις αλλαγές στις αναθέσεις μαθημάτων και στο ωρολόγιο πρόγραμμα.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (30/4) σχετικά με το πρόγραμμα του σχολείου που «δεν μπορεί να είναι ενιαίο και συγκεντρωτικά προβλεπόμενο χωρίς να λογαριάζει τοπικές διαφοροποιήσεις και προγράμματα». «Εδώ επιβάλλεται να δώσεις κάποιο λόγο και ρόλο στο σχεδιασμό στις τοπικές αρχές και τους φορείς» τονίζει ο Αντώνης Λιάκος και μας συνδέει με ένα νήμα με τις κατευθυντήριες γραμμές της εκπαιδευτικής πολιτικής Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου – Λοβέρδου, των επιμελών μαθητών της «διδασκαλίας» του ΟΟΣΑ και των πληρωμένων οδηγιών του ΕΣΠΑ.
Πράγματι αν ξύσει κανείς την επιφάνεια όσων, με «λουστραρισμένο» τρόπο, λέει ο Πρόεδρος του Εθνικού διαλόγου για την Παιδεία (ο οποίος είναι φανερό ότι έχει αναλάβει επιτελικό ρόλο στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση), αυτό που εμφανίζεται είναι η επιχείρηση διαφοροποίησης των σχολείων, ένα στόχο που συναντάμε αυτούσιο στις προγραμματικές δηλώσεις για την Παιδεία της Άννας Διαμαντοπούλου το 2009 και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου του 2012 και που αποτελεί κεντρική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ. Μάλιστα τον Αύγουστο του 2014, ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος, πρότεινε να δοθεί αυτονομία στην επιλογή προγραμμάτων στο 10% του προγράμματος κάθε τάξης και μάλιστα κοινοποίησε την πρωτοβουλία του στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής από το οποίο ζήτησε εισήγηση για την υλοποίηση της μερικής αυτονομίας των σχολικών μονάδων.
Με τον ίδιο τρόπο, επίσης, αλλά και με τις ίδιες στοχεύσεις, οφείλει κανείς να αντιληφθεί όσα τονίζει στην ίδια συνέντευξη, για τις αλλαγές στο ημερήσιο πρόγραμμα του σχολείου και τις δηλώσεις του τύπου «αντί 6-7 μαθήματα σε 45λεπτα, δυο ή τρία αντικείμενα σε δίωρα».
