Ενώ οι αναπληρωτές έχουν γίνει απαραίτητοι εδώ και χρόνια για την ομαλή λειτουργία των σχολικών μονάδων, αντιμετωπίζονται ταυτόχρονα από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας σαν μια αναλώσιμη μάζα εν δυνάμει εργαζόμενων, των οποίων η μεταχείριση διέπεται κάθε χρόνο από μια ιδιότυπη εργασιακή ομηρία.
Άνθρωποι που κάθε χρόνο καλούνται να βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα που θα ζήλευαν ακόμη και οι προς τούτο κατάλληλα εκπαιδευμένοι στρατιωτικοί!
Όχι μόνο πρέπει να βρίσκονται σε ελάχιστο χρόνο στις περιοχές και στα σχολεία που τοποθετούνται χωρίς κανείς να ρωτάει ή να ασχολείται για το κόστος μιας τόσο αιφνίδιας και κοστοβόρας μετακίνησης (ειδικά σε απομακρυσμένες και νησιωτικές περιοχές) αλλά πρέπει να είναι σε θέση να αναλάβουν οποιοδήποτε γνωστικό αντικείμενο της ειδικότητάς τους τη στιγμή που οι περισσότεροι μόνιμοι συνάδελφοι γνωρίζουν τι θα διδάξουν ή διδάσκουν πολλές χρονιές το ίδιο. Το «κόστος» αυξάνεται όταν διαλύονται οικογένειες ή εξαιτίας των συνθηκών δεν μπορούν να δημιουργηθούν καν!
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους από τον Γενάρη του ’15 και μετά δημιουργήθηκε μια αίσθηση ανακούφισης μετά την επέλαση στην κυριολεξία πολιτικών ηγεσιών όπως της Διαμαντοπούλου και όχι μόνο.
Καθώς μάλιστα η τωρινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια τα φλέγοντα ζητήματα, πολλοί πίστεψαν ότι κάτι διαφορετικό θα έπρεπε να αναμένουμε και σε επίπεδο διαχείρισης, δηλαδή πολιτικών αποφάσεων. Ασφαλώς δεν παραθεωρείται η οικονομική ασφυκτική πραγματικότητα, ιδιαίτερα αυτή που έπληξε τη χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες.
Πέρασαν μήνες όμως από τότε που ένα νομοσχέδιο που φιλοδοξούσε να εξανθρωπίσει κατά το δυνατόν τις συνθήκες εργασίας μερικών χιλιάδων ταλαιπωρημένων περιπλανώμενων εργαζόμενων τέθηκε «στο τραπέζι» και όλοι ελπίζαμε ότι σε επίπεδο νομοθετικό κάτι θα άλλαζε, αλλά φευ! μας προέκυψε «Νόμος Λοβέρδου» ενώ η τύχη του πολύκροτου νομοσχεδίου παραπέμπεται στο …μέλλον!
Τι να πει κανείς;
Αντί τους αναπληρωτές να τους εκπροσωπούν οι φορείς τους, ισχυρές μειοψηφίες που απέκτησαν πρόσβαση σε ηγετικά κλιμάκια της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ έσπευσαν για άλλη μια φορά να σύρουν τους χιλιάδες αναπληρωτές που η επιβίωσή τους κρέμεται «από μια κλωστή» κάθε χρόνο στο ίδιο καθεστώς που βρισκόταν και πριν, παρά το γεγονός ότι η «για πρώτη φορά Αριστερά» και στην εκπαίδευση άλλες προθέσεις είχε καταθέσει.
Εμείς οι αναπληρωτές -που προσπαθούν μέσω του κατακερματισμού σε κατηγορίες και υποκατηγορίες να μας διασπάσουν- έχουμε χρέος απέναντι στην επιβίωση και την αξιοπρέπειά μας να μην τους αφήσουμε! Δεν είμαστε αναλώσιμα υλικά!
Η δύναμή μας είναι το δίκιο μας!»
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ
ΤΟ Δ.Σ
