Οι 10 μεγάλες Παγίδες της συγγραφής και πώς να τις αποφύγεις
Παγίδα Νο 1: Οι Περιττές Πληροφορίες.
Είναι αυτές που δεν αφορούν στην πλοκή, επαναλαμβάνονται, θεωρούμενες από τον συγγραφέα ενδιαφέρουσες ή τελείως άχρηστες. Τέτοιες πληροφορίες είναι συχνά τα ρούχα, τα έπιπλα, τα εκφραστικά σημεία, τα φυσικά στοιχεία και άλλα που δεν βοηθούν την εξέλιξη της ιστορίας. Δε χρειάζεται να ξέρουμε κάθε ήρωας τί φοράει, από το καπέλο μέχρι τις κάλτσες. Επίσης περιττή πληροφορία μπορεί να θεωρηθεί μια πληθώρα επιθέτων πχ: να πούμε » η όμορφη εταζέρα με τα βιβλία» αντί απλώς » η εταζέρα με τα βιβλία.
Παγίδα Νο 2: Οι Φράσεις Κλισέ.
Οι φράσεις – κλισέ δείχνουν κατά την γνώμη μου έλλειψη έμπνευσης (όχι ταλέντου βέβαια). Είναι σαν να θέλουμε να γεμίσουμε μια γραμμή και βάζουμε το πρώτο χιλιοειπωμένο σχόλιο που μας έρχεται. Εκτός και αν θέλουμε να θίξουμε τον χαρακτήρα και την μόρφωση ενός ήρωα μας βάζοντας του στο στόμα μια φράση κλισέ, καλό είναι να τις αποφεύγουμε σαν διαφθορείς του μοναδικού, υπέροχου μας έργου.
Παγίδα Νο 3: Οι Επαναλήψεις.
Ξεγλιστρούν μέσα από την πένα μας και συχνά δεν τις εντοπίζουμε, ούτε καν στην δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση του έργου. Μπορεί να είναι μια περιγραφή ενός αντικειμένου ή λέξεις που βάζουμε συνεχώς (πρόσφατα συνάντησα σε ένα βιβλίο αυτό το ενοχλητικό φαινόμενο – ο συγγραφέας είχε βάλει την λέξη «πλέον» τουλάχιστον 30 φορές σε μόλις λίγες σελίδες). Οι σκέψεις επίσης των ηρώων μας μπορεί να δούμε ότι επαναλαμβάνονται. Μπορεί να θεωρήσουμε ότι ο αναγνώστης δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσει αμέσως τι θέλουμε να πούμε, οπότε το επαναλαμβάνουμε. Εκτός και αν όντως έχει χαμηλή αντίληψη, οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ο μέσος αναγνώστης τα καταλαβαίνει όλα μια χαρά, και τα άμεσα και τα έμεσα λόγια μας.
Παγίδα Νο 4: Η Γλαφυρότητα της Γλώσσας.
Έχει σχεδόν εκλείψει από την σύγχρονη λογοτεχνία και συχνά βλέπουμε ότι ίσως και να χρειαζόταν λίγη παραπάνω. Ωστόσο πρέπει να θυμόμαστε πως η γλαφυρότητα στα λογοτεχνικά έργα – η τάση δηλαδή του να περιγράφεις με ρομαντικό, υπερβολικό και έντονο τρόπο τα πράγματα – έχει συγκεκριμένο ρόλο. Μπορεί το Υπερηφάνεια και Προκατάληψη της Τζέην Ώστεν να είναι ένα αξεπέραστο κομμάτι της ιστορίας της λογοτεχνίας, όμως η εποχή του ήταν το τότε, όχι το τώρα. Τώρα πλέον φαίνεται παράξενο να γράφεις σαν κόμισα του 18ου αιώνα. (από προσωπική εμπειρία σας λέω πως τα σχόλια δεν θα είναι ήπια αν προσπαθήσετε να αντιγράψετε την γλώσσα εκείνης της εποχής).
Παγίδα Νο 5: Μιλάει ο Ήρωας, όχι ο Συγγραφέας.
Αυτό φυσικά ισχύει μόνο σε έργα που έχουν ήρωα και που δεν είναι αυτοβιογραφικά, βιογραφικά ή ιστορικά. Ένας ήρωας πρέπει να αποτυπώνεται στο χαρτί όπως θα ήταν αν ζούσε στην πραγματικότητα. Δεν είναι κάτι που βγάλαμε από το μυαλό μας, το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι αληθινό άτομο. Για αυτό και οι απόψεις μας πρέπει να είναι αντικειμενικές, να χωρίζονται από τον εαυτό μας και να μπαίνουν στο είναι του ήρωα. Να τις κάνει δικές του απόψεις.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΕΝΤΕ ΕΔΩ
