Τη Τρίτη ήταν Πρωταπριλιά.

Πήγα σχολείο προετοιμασμένη αν και τα μικρά μου είναι ακόμα μικρά για να σκαρφιστούν φάρσες που θα την πατήσεις….Είπανε τα ψεματάκια τους, τους είπα και εγώ.

Ένας μικρός , χωρίς να βγει απο την τάξη, σηκώνει χέρι και μου λέει “κυρία σε θέλει ο διευθυντής”

Εγώ χωρίς να βγω απο την τάξη μετά απο κανένα δεκάλεπτο του λέω “ξέρεις τι με ήθελε ο διευθυντής; Άσε , δε θα πάμε τελικά εκδρομή με το λεωφορείο.” Ο καημένος πήρε μια θλιμμένη φάτσα…

Ήταν τόση η στεναχώρια του που ξέχασε πως δεν βγήκα απο την τάξη και το βασικό , δε με ήθελε ο διευθυντής.

Αφού κάναμε τα μαθήματα μας , διαβάσαμε το παραμύθι μας , τους είπα :

Υποθέτουμε πως σήμερα το βράδυ στις ειδήσεις ακούμε μόνο ευχάριστα νέα…

Πολύ ευχάριστα νέα.

Είναι όμως ψέματα.

Ξέρουμε πως δε συμβαίνουν στην πραγκατικότητα. Ποια θα ήταν αυτά τα νέα;

Ποια ψέματα θα θέλαμε να είναι αλήθεια;Και να οι απαντήσεις μας….

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ