<<Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…>>;;;
<<Ό,τι και να σου συμβεί ποτέ, όσο ντροπιαστικό και να το θεωρείς τη δεδομένη στιγμή, εμείς, είμαστε οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να το πεις>>, θυμάμαι χρόνια ολόκληρα τους γονείς μου να γυροφέρνουν αυτήν την ατάκα, που τότε ακουγόταν περίεργη στα αμήχανα εφηβικά αυτιά μου. Παρά την αμηχανία όμως, μου άρεσε το αίσθημα ασφάλειας που μου δημιουργούσε. Ήξερα και από την πράξη ότι όσες φορές χρειάστηκε να πω κάτι στους γονείς μου, δεν με έκριναν, δεν με μάλωσαν, προσπαθούσαν να με βοηθήσουν να λύσω το πρόβλημα… αφήνοντας τις συμβουλές για μετά, γιατί η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά οφείλει να είναι υποστηρικτική, όχι τιμωρητική. Αχ…η αγάπη…χασκογελάω συχνά με αυτήν, γιατί στην οικογένεια μου η αγάπη δεν περιορίζονταν ποτέ σε πράξεις, υπήρχαν και τα λόγια, -και μάλιστα συχνά. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο δεδομένο ότι το παιδί σου κατανοεί ότι το αγαπάς, όταν νιώθει χαμένο, ίσως να πρέπει και να το πεις, τόσο λυτρωτικό είναι το <<σ΄αγαπώ>>. Σήμερα θρηνούμε την αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου, του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αναρωτιέμαι αν αυτό το παιδί είχε να μιλήσει σε κάποιον για τα προβλήματά του, θα ήταν ίδια η κατάληξη; Αν αυτό το παιδί ένιωθε την υποστηρικτική αγάπη από τους οικείους του, αν δεν ντρεπόταν, αν δεν φοβόταν, θα ήταν ίδια η κατάληξη;
Αν είσαι γονιός λοιπόν, μάθε να μην βγάζεις τα απωθημένα σου πάνω στο παιδί σου, να μην το πιέζεις να γίνει κάτι που δεν είναι, να το υποστηρίζεις και να το αποδέχεσαι με όλη του τη διαφορετικότητα. Ποιος είπε ότι είναι κακό να είσαι διαφορετικός σε ένα κόσμο που παντού βλέπεις το ίδιο; Υποστήριξε τη διαφορετικότητα του παιδιού σου και δώσε του αυτοπεποίθηση, για να μπορεί να σταθεί όρθιο απέναντι σε αυτόν τον κόσμο, που πιθανόν να το πειράξει. Μάθε του να αγαπά τον εαυτό του όπως είναι και να μην επιτρέπει σε κανέναν να του πει πως δεν αξίζει.
Οικογένεια λοιπόν,- ένα το κρατούμενο… και πάμε στο δεύτερο: σχολείο. Case study: είσαι εκπαιδευτικός, δυο-τρεις φορές πήγες να συνετίσεις ‘τραμπούκους’ μαθητές σου και είχες την επόμενη μέρα μπροστά σου εξαγριωμένους γονείς να υποστηρίζουν τον τραμπουκισμό του λουλουδιού τους. Μετά αποφάσισες ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι. Δεν σε καταλαβαίνω… δεν το περίμενες; Τα παιδιά γεννιούνται άγραφα χαρτιά, εμείς τα φτιάχνουμε.
Το παιδιά που ζουν σε σπίτια χωρίς συζητήσεις και απλά μεγαλώνουν δίπλα στους γονείς τους μαθαίνουν μέσω μιμητισμού. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ παιδί να ασκεί βία χωρίς να έχει αντίστοιχα βιώματα ή χωρίς έστω να ζει σε ένα περιβάλλον που η βία δεν καταδικάζεται ρητά. Τα παιδιά που ζουν σε σπίτια πλούσια σε συζητήσεις, μεγαλώνουν μαζί με τους γονείς τους και ενώ αρχικά μαθαίνουν μέσω μιμητισμού μετά ακολουθούν το μονοπάτι της νόησης και μαθαίνουν μέσω γνωστικών διεργασιών.
Εσύ ως εκπαιδευτικός έχεις μαθητές και από τις δύο κατηγορίες παιδιών. Αν αποφάσισες να μην ασχοληθείς με την πρώτη κατηγορία, λυπάμαι που θα στο πω εγώ: δεν κάνεις για αυτήν την δουλειά. Θυμάσαι ένα ρητό που λέει ότι μέσω της εκπαίδευσης μπορεί να αλλάξει ο κόσμος; Ακριβώς έτσι είναι. Η δουλειά σου λοιπόν δεν περιορίζεται στο να αραδιάζεις γλωσσολογικούς κανόνες και μαθηματικούς τύπους. Ούτε στο να διορθώνεις διαγωνίσματα και να βάζεις ωριαίες αποβολές. Το σχολείο δρα παράλληλα και συμπληρωματικά προς την οικογένεια. Η δουλειά σου λοιπόν είναι να συμπληρώνεις το κενό που αφήνουν στα παιδιά προβληματικές οικογένειες. Γιατί αν δεν το κάνεις, δεν θα μπορέσουν ποτέ οι Βαγγέληδες αυτού του κόσμου να βρουν μια γωνία για να ζήσουν ήρεμα τη ζωή τους.
Και τώρα κλάψε, ναι σε σένα το λέω, κλάψε, όχι για το χαμό του παιδιού, αλλά για το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί, που δεν έκανες αυτό που έπρεπε για να αποτρέψεις δύο κακά: το χαμό παιδιών σαν τον Βαγγέλη και τη διαιώνιση της συμπεριφοράς των τραμπούκων του. Και τώρα σταμάτα να με διαβάζεις… πήγαινε κάνε το μάθημα σου και κάντο με αγάπη, αν είμαι η αφορμή να αραδιάσεις σήμερα στην τάξη σου κάτι πέρα από γλωσσολογικούς κανόνες και μαθηματικούς τύπους, κάτι που να αγγίξει τις ψυχές των παιδιών σου, θα είμαι ευτυχισμένη. Γιατί έτσι είμαι εγώ, ονειροπόλα…. Και θέλω να σταματήσω να σιγοψιθυρίζω αυτό το ρημαδιασμένο:
<<Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ>>….
Μονδρινού Ειρήνη-Σοφία (ΠΕ07)
