Home / Αρθρα γενικού ενδιαφέροντος / Εκπαιδευτικοί / Παιδεία για πεπαιδευμένους ή για παιδεμένους; της Βλασίας Μιχαηλίδου Τριπολιτάκη

Παιδεία για πεπαιδευμένους ή για παιδεμένους; της Βλασίας Μιχαηλίδου Τριπολιτάκη

Δημοσιεύτηκε: 10:50 μμ Ιούλιος 30th, 2013  


vlasia

Γράφει η Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη

Η διττή ερμηνεία της λέξης παιδείας από το ρήμα παιδεύω (= μορφώνω, ταλαιπωρώ) αντικατοπτρίζει με τον εναργέστερο τρόπο την επικρατούσα κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης και κατ’ επέκταση σε διάφορους άλλους σημαντικούς τομείς, που αφορούν την κοινωνική ευημερία της χώρας μας.

Νέοι μορφωμένοι, με γνώσεις, τίτλους, μεταπτυχιακά, ταλαιπωρημένοι από μία ανέλπιδη αναζήτηση επαγγελματικής αποκατάστασης, απογοητευμένοι από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας (έως και 60%), που πλήττει κατεξοχήν την ηλικιακή αυτή ομάδα, προσανατολισμένοι στην έξοδο φυγής από τη χώρα, που χρεώνει ως τεκμήριο τα πτυχία τους, αλλά τα εκμηδενίζει στην αγορά εργασίας.

Μαθητές ταλαιπωρημένοι από το εξοντωτικό σχολικό ωράριο, την αχανή διδακτική ύλη, τις ψυχοφθόρες εξετάσεις. Αντιδραστικοί σ’ ένα σχολείο που ενθαρρύνει το νικητή, τον πρώτο, τον ανταγωνισμό και δε βαθμολογεί τη φαντασία, τα όνειρα, την ψυχική ευγένεια, την ευαισθησία, τη θυσία, το χιούμορ, την ειλικρίνεια. Απηυδισμένοι από ένα σύστημα που τα παραμυθιάζει πως το λαμπρό μέλλον ανήκει στους πρώτους, για να τρέξουν σαν αλόγα ιπποδρόμου σε μία κούρσα αγχώδη κι υποτιμητική και στο τέλος διαπιστώνουν πως είναι οι χαμένοι, ισοπεδωμένοι από το τσουνάμι της οικονομίας, από τη λαίλαπα της αναξιοκρατίας.

 Γονείς εξουθενωμένοι από τα δυσβάσταχτα βάρη της δήθεν δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Εκπαιδευτικοί αγανακτισμένοι από τη συνεχή συρρίκνωση των μισθών τους, τις συνεχείς μεταθέσεις που δυσχεραίνουν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, τις επίσης ψυχοφθόρες εξετάσεις του ΑΣΕΠ, μίας και το πτυχίο τους θεωρείται ανεπαρκές για τον πολυπόθητο διορισμό.

Τα μεγαλόπνοα έργα δεν απαιτούν απαραίτητα υψηλά κονδύλια, αλλά σωστό σχεδιασμό, βαθιά ανάλυση δεδομένων, ευρεία αναζήτηση στοιχείων, έξυπνες λύσεις, υλοποιήσιμες προτάσεις, ρεαλιστικούς στόχους, διαρκή ανατροφοδότηση, συστηματική αξιολόγηση. Στη χώρα μας φαίνεται ότι λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις, χωρίς τον απαιτούμενο σχεδιασμό, άκριτα, με κινήσεις σπασμωδικές. Γι΄ αυτό νοσεί και η σχολική τάξη, αφού αυτή καταγράφει κι απορροφά όλους τους κραδασμούς του συστήματος και εκδηλώνει εναργώς όλα τα συμπτώματα της παθογένειάς του.

Στις μέρες μας η πραγματικότητα της τηλεψηφιακής  εκπαίδευσης εκτοπίζει τη μαγεία της παραδοσιακής σχολικής τάξης και στη θέση της δημιουργεί μία νέα κατάσταση, που προσφέρεται για πολλές ατασθαλίες, υποβαθμίζοντας τελικά την εκπαιδευτική πράξη. Βαλθήκαμε να εκσυγχρονίσουμε την υποδομή των σχολικών εγκαταστάσεων, εξοπλίζοντάς τις με τα μέσα υψηλής τεχνολογίας (προβολείς, τηλεοράσεις, DVD player, διαδραστικούς πίνακες), για να βάζουν οι εκπαιδευτικοί, όποτε βαριούνται να κάνουν μάθημα, ταινίες «εκπαιδευτικού» περιεχομένου. Και να χάνονται πολύτιμες διδακτικές ώρες, να μην διδάσκεται συστηματικά η υποχρεωτική ύλη, να αναιρείται η δυνατότητα αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών στο σχολείο.

Δυστυχώς, η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο μάθημα της πληροφορικής, που εντάχθηκε στο πρόγραμμα από την  α΄ δημοτικού, σε μία προοπτική τεχνολογικού αλφαβητισμού, υποσκελίζοντας ενίοτε το διδακτικό έργο του γραμματικού αλφαβητισμού. Τα παιδιά γίνονται ειδήμονες στα παιχνίδια του υπολογιστή, πριν ακόμα εκπαιδευτούν στις βασικές λειτουργίες του. Διότι, πέρα από την ανεξέλεγκτη χρήση στα περισσότερα σπίτια ως μέσο ψυχαγωγίας, είναι και αρκετοί εκπαιδευτικοί που αφήνουν τα παιδιά συστηματικά να «εκπαιδεύονται» στις πίστες των παιχνιδιών, ανεβάζοντας τις επιδόσεις τους στην περισυλλογή πόντων. Διότι, στην εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης και του καταναλωτισμού, υπολείπονται και οι εκπαιδευτικοί παιδείας ανθρωπιστικής, παιδείας που τους καθιστά ενσυνείδητους λειτουργούς κι όχι βαριεστημένους υπαλλήλους.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις προέρχονται από παράπονα των ίδιων των γονέων, που ακούγονται σε συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων και δεν αφορούν μόνο την πόλη μας. Τα ίδια πληροφορούμαι κι από γονείς στην Αθήνα. Φυσικά, υπάρχουν κι εκπαιδευτικοί που με πλήρη υπευθυνότητα του λειτουργήματος που ασκούν, υπηρετούν το διδακτικό έργο με αξιέπαινο ζήλο, κυρίως επειδή εμπνέονται από την αγάπη τους για τα ίδια τα παιδιά. Δυστυχώς, όμως, τείνουν να αποτελέσουν εξαιρέσεις κι αντικείμενο εμπαιγμού από συναδέλφους τους. Επίσης, γνωρίζω πως η χρήση των Νέων Τεχνολογιών έχει συμβάλλει στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στη συνήθη σχολική τάξη. Το πρόβλημά μου, όμως, είναι η κατάχρηση, που δυστυχώς, εντείνεται όλο και περισσότερο, ειδικά όσο η κρίση – αξιών κι όχι οικονομίας- βαθαίνει, διαβρώνοντας αξιόλογες προσπάθειες, ακυρώνοντας εκπληκτικές δυνατότητες προόδου.

Κι επανέρχομαι στο σχεδιασμό των εκπαιδευτικών προγραμμάτων κι αναρωτιέμαι, αφού είχε τόση επιθυμία το Υπουργείο Παιδείας να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής, εντάσσοντας την εκμάθηση των Αγγλικών και των Η/Υ από την α’ δημοτικού, για ποιο λόγο δεν προχώρησε και στο σχεδιασμό μίας κρατικής πιστοποίησης στις βασικές δεξιότητες των εν λόγω μαθημάτων στις τάξεις του γυμνασίου, προκειμένου να διευκολύνει οικονομικά τις περισσότερες οικογένειες, που δεν διαθέτουν πλέον τα απαιτούμενα χρήματα για τη φοίτηση σε αντίστοιχα φροντιστήρια.  Μήπως οι αρμόδιοι υπουργοί κι υφυπουργοί δεν γνωρίζουν ότι η παρακολούθηση μαθημάτων σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών και πληροφορικής για δύο παιδιά σε μικρές τάξεις του δημοτικού ανέρχεται στο δυσανάλογο για τον οικογενειακό προϋπολογισμό ποσό των 250,00 € μηνιαίως;

Και να μην αναφερθώ σε μεγαλύτερες τάξεις πτυχίου και στο επιπρόσθετο έξοδο αγοράς των πανάκριβων ξενόγλωσσων βιβλίων. Και υποτίθεται πως η εκμάθηση αγγλικών και Η/Υ θεωρούνται στη σύγχρονη κοινωνία ως βασικές γνώσεις, απαραίτητες για κάθε τομέα της ανθρώπινης δράσης. Ούτε λόγος για τα φροντιστήρια ελληνικών, μαθηματικών, φυσικής κι άλλων μαθημάτων και τα απίστευτα ποσά (έως και 1.000 €)που δαπανούν οι ελληνικές οικογένειες, ειδικά για τα παιδιά που στοχεύουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο, για να καταλήξουν λίγα χρόνια αργότερα θύματα της τερατώδους ανεργίας.

Από την άλλη είναι και το θέμα της έλλειψης διδακτικού προσωπικού. Γιατί, όμως,  να υπάρχουν κενά στα σχολεία, που καλύπτονται στα μέσα της χρονιάς ή και καθόλου; Οι εγγραφές στα σχολεία ολοκληρώνονται στα τέλη Ιουνίου. Οι αιτήσεις για αποσπάσεις έχουν κι αυτές ολοκληρωθεί. Πόσος χρόνος, λοιπόν, απαιτείται για διοριστούν από τις λίστες οι απαιτούμενοι εκπαιδευτικοί; Δύο ολόκληροι μήνες, έως την 1η του Σεπτέμβρη δεν είναι αρκετός χρόνος, για να καλυφθούν οι θέσεις κι οι διευθυντές να έχουν έτοιμο το πρόγραμμα με την έναρξη του σχολικού έτους; Πρέπει να φθάσουν Χριστούγεννα, για να δοθεί ένα σχολικό πρόγραμμα, για να ξέρουν κι οι ταλαίπωροι οι γονείς, πότε σχολάνε τα παιδιά τους και να κανονίσουν τις υποχρεώσεις τους;

Το πρόβλημα, βέβαια, στην κάλυψη των κενών δεν είναι ο έλεγχος των θέσεων, αλλά η έλλειψη χρημάτων. Όταν το κράτος κάθε χρόνο προσλαμβάνει όλο και λιγότερο αναπληρωτές, παρόλο που ο αριθμός των μαθητών δεν μειώνεται αναλόγως, φυσικό είναι να υπάρχει έλλειψη διδακτικού προσωπικού.  Να συμβαίνει, όμως, σε όλα τα σχολεία και σε πολλά έως το τέλος της σχολικής χρονιάς; Έτσι θα εξοικονομήσει χρήματα το κράτος;  Σε κάποια επαγγελματικά λύκεια εμφανίστηκαν καθηγητές ειδικοτήτων το Μάρτιο, ίσα να δώσουν βαθμολογία στο τελευταίο τετράμηνο και να κατοχυρώσουν τα παιδιά τα μαθήματα του έτους. Του χρόνου, όμως, που θα συρρικνωθούν οι ειδικότητες των ΕΠΑ.Λ.; Πώς θα συνεχίσουν τις σπουδές τους οι μαθητές; Μήπως θα πρέπει να γραφτούν σε κάποια ιδιωτικά ΙΕΚ;

Από την άλλη, αφού η κρίση πλήττει τη χώρα μας μία πενταετία τώρα, γιατί βάλθηκε το υπουργείο, πριν από τρία χρόνια να επεκτείνει το σχολικό ωράριο στο δημοτικό έως τις 2.00; Υποτίθεται πως τα παιδιά μας μαθαίνουν δεύτερη ξένη γλώσσα από την ε’ δημοτικού, για να αποκτήσουν ένα ακόμη εφόδιο ως μελλοντικοί πολίτες του παγκοσμιοποιημένου πλανήτη μας. Ωστόσο, η εκμάθηση της δεύτερης ξένης γλώσσας δεν οικοδομεί στη χώρα μας τη διαπολιτισμική οπτική που επιθυμεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά λειτουργεί ως επιπρόσθετο άγχος στις ελληνικές οικογένειες, αφού οι διορισμένοι δάσκαλοι δεύτερης ξένης γλώσσας καλύπτουν τις ανάγκες ελάχιστων σχολείων κι οι γονείς των υπόλοιπων μαθητών καταλήγουν να κάνουν φροντιστήριο στα παιδιά τους και σ’ αυτό το μάθημα από το δημοτικό, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του γυμνασίου.

Στα υπουργεία υπάρχουν χρόνια τώρα υπάλληλοι-φαντάσματα, σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα ερευνών (ας είναι καλά η τρόικα), αλλά τα σχολεία, με δεδομένο τον αριθμό των εγγεγραμμένων μαθητών, δεν μπορούν να έχουν τον απαιτούμενο αριθμό εκπαιδευτικών. Μετά τα ζόμπι-συνταξιούχους, οι υπάλληλοι- φαντάσματα συνθέτουν το ειδυλλιακό σκηνικό της νέας Τροϊκόπληκτης Ελλάδας. Προσεχώς ο Κυρ. Μητσοτάκης σε ρόλο ghost Buster κι ο Στουρνάρας στο ρόλο του κόμη Δράκουλα και με τη συνεχή οικονομική αφαίμαξη των χαμηλόμισθων θα γίνει η Κάρπαθος… Καρπάθια! Κι έχει να χυθεί πολύ αίμα ακόμα. Διότι το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τον πρωθυπουργικό θώκο ουδείς.

Ο κοινωνικό πόνος, όμως, αυξάνεται, οι αντοχές της κοινωνίας λιγοστεύουν. Πρέπει επιτέλους να μπει μία τάξη σ’ αυτήν την αταξία. Η παιδεία στην Ελλάδα χρειάζεται ένα θεσμικό εκσυγχρονισμό, βασισμένο σε ρεαλιστικούς στόχους, έχοντας αφουγκραστεί τις ανάγκες της κοινωνίας, για να συναντήσει επιτέλους γόνιμα και δημιουργικά την εξέλιξη και την πρόοδο. Τέλος, η παιδεία στη χώρα μας χρειάζεται εκπαιδευτικά προγράμματα, που θα ενδυναμώσουν ην πίστη στη δύναμη της παιδείας να «μορφώσει» κι όχι να «ταλαιπωρήσει» τον άνθρωπο, να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να αντιμετωπίσει με αυτοτέλεια, αλλά και υπευθυνότητα τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος.

https://rethemnosnews.gr/


 

Σχολιάστε το άρθρο

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί Required fields are marked *

*

Δημοφιλή άρθρα



Sorry. No data so far.

x

ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ?

Διαθέσεις εκπαιδευτικών των Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων για συμπλήρωση του ωραρίου τους

Απόφαση σχετικά με τις διαθέσεις εκπαιδευτικών των Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων σε ...